Interpol @ Vorst Nationaal: Als een strak maatpak

Interpol staat er eindelijk terug met een nieuw album Marauder en dat was nodig. Ondertussen al hun zesde plaat, een verademing, maar Interpol kwam van ver. In 2010 zag de groep zijn bassist vertrekken. Interpol woelde sindsdien en dat voelde je. Hun tour met hun debuutalbum, Turn On The Bright Lights, was een kantelpunt en gelukkig viel de munt goed. Met hun nieuwste plaat toont Interpol weer zijn ware gelaat, een donker en sterk gelaat.

In Vorst zagen we dan het liveproduct van deze nieuwe plaat. Ondanks de nieuwe frisse wind die de post-punkers meebrachten, was Vorst Nationaal niet uitverkocht. Vreemd, aangezien de plaat overal uitstekend werd onthaald. Het was dus aan frontman Paul Banks en de zijnen om het tegendeel te bewijzen.

Interpol kwam op gang als een trage diesel van hoge kwaliteit. Openers “Pioneer To The Falls” en “C’mere” voelden nog stroef aan. Het publiek probeerde ‘de schwung’ er in te krijgen met een klein, maar dankbaar applaus. Pas bij nummer drie “If You Really Love Nothing”, de eerste song van kersverse plaat Marauder, kon Interpol zijn strakke sound opleggen waar we allemaal op zaten te wachten. Onder begeleiding van een futuristische lichtshow bepaalden ‘the men in black’ eindelijk het tempo van hun show.

Toegeven, Interpol, dat is rock voor in een leren fauteuil, maar wel een designerstuk dat meerdere duiten waard is. Het statische, mature Interpol toonde zich af en toe kwetsbaar. Tijdens “Complications” vielen de New Yorkers even stil, maar net als je dacht om je designzetel naar de kringloop te brengen, trok de band zich erdoor “Say Hallo To The Angels” en “NYC” waren verademingen. Ook het daaropvolgende en nieuwe “The Rover” toonde dat Interpol eindelijk weer staat waar het moet staan: op de hoogste ranken van onze afspeellijst.

Ook de bekendere “Rest My Chemistry” en “All The Rage Back Home” volgden hetzelfde recept. Alles zat super strak, maar af en toe verdiende het een schop onder de kont. “Stay In Touch” leek zo’n outro te krijgen waar je grootmoeder even voor naar de cardioloog zou moeten, maar net dan liet Interpol het afweten. Af en toe mocht het stijve vijftal eens de volumeknop opendraaien en zijn duivels ontbinden.

Bij afsluiter “Slow Hands” durfde de band pas echt het gaspedaal indrukken. Het voorbeeld dat het stugge Interpol met een iets ruigere livesound perfect wegkomt. Af en toe mag er eens een scheur in de zwarte maatpakken van de heren gespeeld worden. Bisnummers als “Evil” en het gerenommeerde “Obstacle 1” toonden dan weer dat Interpol zowel subtiliteit als haar op zijn zwartgallige tanden heeft.

Gisteren speelde Interpol een keurig optreden dat soms net iets meer pit in zich mocht hebben. De nieuwe plaat Marauder past perfect in de setlist en blijkt zelfs een meerwaarde te zijn. Hopelijk zien we deze zomer Interpol op onze Belgische festivalpodia staan, want post-punk is lang nog niet dood.

Website / Facebook

Setlist: