© CPU – Fleur De Backer
Parcels bracht hun debuutplaat Parcels uit in oktober 2018 en meteen daarna begonnen ze aan hun wereldtournee. België stond gelukkig ook op het lijstje en op 21 november lieten ze ons in een uitverkochte Botanique nog eens goed dansen. Wij hadden het geluk om voordien samen te zitten met Noah Hill (bassist) en Louie Swain (keyboardspeler). Na de slaap uit hun ogen te hebben gewreven spraken ze onder andere over de tol van het toeren, hoe ze de release van hun album beleefden en over het acteren in hun eigen videoclips.
Jullie tour is enkele weken geleden gestart met uitverkochte shows in Frankrijk en Engeland. Hoe zijn die weken tot nu toe verlopen?
Noah: Het is echt goed geweest, heel groots voor ons. Het is wel een lange tour. En we proberen manieren te vinden om het draaglijk te maken. De shows zijn veel groter als de vorige keren en we hebben een hele crew die ons helpt. Gelukkig zijn zij er om alles vlot te laten verlopen.
En wat proberen jullie dan om het draaglijker te maken?
Noah: We hebben sowieso bepaalde rituelen waar we aan vasthouden. Dingen die we voor en na de show doen. We zorgen er dan altijd voor dat we even samenkomen als een groep. En om eerlijk te zijn proberen we wat te bewegen doorheen de dag (lacht). Want we beseften dat we vorige keer vooral in die trance zaten van opstaan, kleedkamers, optreden, drinken en slapen. Je internaliseert dat allemaal en je brein wordt dan zo verward doorheen de tijd. Uiteindelijk kan dat dan een negatieve invloed hebben op je humeur.
Louie: Ja, soms kan dat best vreemd zijn.
Noah: Maar ja, dan heb je die opwinding van de shows. Die beloning die je dan krijgt op het einde van de avond. Moest die er niet zijn dan zou ik al dat reizen niet doen (lacht). Maar dan dat gevoel wanneer je op dat podium stapt, of zelfs die tien minuten ervoor… Dan denk je: ‘Het rondwandelen vandaag in pakweg Nantes, was toch met een reden geweest.’
De grote reden voor de tour is natuurlijk de release van jullie debuutplaat Parcels. Hoe was het om die plaat uit te brengen?
Noah: Dat was echt gigantisch voor ons. We waren gewoonweg zo druk bezig. Zelfs in het proces om dat album te schrijven. We speelden elk weekend op festivals en dan plots hadden we zoiets van: ‘Wanneer gaan we dat album uitbrengen?’. En we hebben er gewoon een datum op geplakt. We wilden het gewoon af hebben tegen dan zodat het label de plaat kan uitbrengen. Dus legden we onszelf wel die druk op. We kwamen terug van die drukke zomer en we spendeerden een immense hoeveelheid van onze dag in de studio. Vaak ging dat dan over twaalf uren per dag. Uiteindelijk kan ik wel zeggen dat het goed was dat we die druk hadden. En als we nu terugkijken kunnen we wel zeggen dat we echt trots zijn op wat we gemaakt hebben.
Kunnen jullie misschien iets vertellen over het lyrische verhaal van dit album?
Noah: Eigenlijk waren de nummers telkens heel persoonlijk en het verhaal hangt af van de persoon die ze schreef. Er zijn enkele nummers die echt geschreven zijn met het idee dat het geldt voor heel de band. Bijvoorbeeld “Bemyself” is geschreven door Jules en hij deed dit met het beeld dat heel de band die woorden zou zingen. Dat het dus echt vanuit ons allen kwam. Het ging dan over onszelf zijn als een band en niet als een individu.
Louie: “Lightenup” is ontstaan vanuit dezelfde denkwijze.
Noah: We hadden natuurlijk wel enkele kernboodschappen, maar er zijn vooral veel eigen ervaringen met de liefde op te horen. “Exotica” gaat bijvoorbeeld over lange-afstandsrelaties. Maar ja, het algemene gevoel van dit album is dat het gaat over het feit dat we onszelf proberen te zijn en onszelf proberen te vinden als een band in deze muziekwereld.
Wanneer iemand naar het album luistert, kan het nummer “Everyroad” wel wat vragen oproepen, omdat het zo anders is als de rest. Heel het eerste deel zit in een bepaalde groove tot dit aanbreekt en dan…
Louie: Plottwist! (lacht)
Noah: Ja, dit nummer ontwikkelde zich heel natuurlijk eigenlijk. Jules had het begin ervan geschreven en dat was heel groovy, eerder hiphop getint. Ik weet nog dat we in de studio kwamen en dat we meteen besloten om er een groepsnummer van te maken. We wilden er allen samen aan werken en zien waar het ons zou brengen. We waren van plan waren om er een popnummer van te maken en op het einde van de dag kwamen we uit op tien minuten instrumentals (lacht).
Louie: Ik denk ook dat er met dit album het gevoel heerste dat we langere formats konden uitproberen, zoals zo een progressieve track. Dat wilden we er heel graag insteken.
Noah: Uiteindelijk heeft het heel het album wel samengevat. We hadden het gevoel dat we ons verhaal in een nummer goten. In ons brein was het echt een klein meesterwerk.
En hoe voelen jullie je nu als jullie terugkijken op die periode?
Louie: Cool, want het album is nu voor eeuwig en altijd uit. Je kan echt verzeild raken in die campagne en dat hele hypen daarrond. Je vraagt je constant af hoe het zal gaan. Maar uiteindelijk is het nu gewoon uit en mensen kunnen er naar luisteren. Dat is heel belonend.
Het album werd ook goed ontvangen en jullie worden beetje bij beetje ook bekender. De uitverkochte shows zijn daar een goed voorbeeld van. Hoe ga je daarmee om als band?
Louie: Ja, roem is nog iets vrij subjectief op dit punt (lacht).
Noah: Je gaat er mee om door (stilte)… meer en meer nonsens te praten met elkaar (lacht). Ik denk dat er een soort muur opgaat naar de buitenwereld toe. Dan probeer je gewoon te begrijpen wat er allemaal gebeurt tussen de band en de crew. Dat wordt dan een beetje je familie. Al de rest is wat vreemd. Over die uitverkochte shows; we benaderen dat eigenlijk echt met een gevoel van dankbaarheid. Ik denk niet dat enige vorm van succes ons goed zal doen voelen of ons ego zal boosten. We vinden het gewoon fantastisch wat er ons allemaal overkomt.
Jullie spelen al samen sinds jullie tieners zijn. Hoe houden jullie zo’n hoog ‘bromance’ niveau aan na al die jaren?
Louie: Goh, we proberen het gewoon leuk te houden voor ons allemaal. Van zodra dat er iets niet juist zit dan veranderen we dat. Nieuw materiaal spelen is altijd leuk, dus dat helpt. In het algemeen focussen we wel hard om de dynamiek tussen iedereen goed te houden, zodat we elkaar zeker niet beu worden. Wanneer we dan op het podium komen, dan is het ook altijd fijn en oprecht. De connectie is dan het sterkste.
Naast de muziek hebben jullie ook die esthetische videoclips. Hoe voelde het om daar een actief deel van te zijn?
Louie: Cool, omdat we nooit hebben geacteerd. We zijn waarschijnlijk verschrikkelijke acteurs, maar we houden van films en videoclips dus het was leuk om zoiets te kunnen creëren.
Jullie laatste videoclip “Withorwithout” met Milla Jojovich was iets speciaal, hoe was dat?
Noah: Dat was echt krankzinnig. Deze was namelijk gefilmd op een echte filmset. Het vond plaats in een huis in Beverly Hills en er was een heel team aanwezig. Het was allemaal zo professioneel. Onze ogen stonden de hele tijd wagenwijd open en we hebben ons constant geamuseerd. Langs de andere kant was het ook vrij zwaar, want er werd enkel in de nacht gefilmd. Dus dan begonnen we rond vijf uur ’s middags met filmen en deden we door tot vijf of zes uur in de ochtend. Gedurende heel die tijd hadden we dan van die maskers (facepaint) op. Dus je komt daar dan aan in de namiddag, krijgt die verf op je gezicht en word je soms maar één keer gefilmd (lacht). Proberen eten door een rietje en van die toestanden. Maar ja, het was echt cool, een hele fijne ervaring.
Al jullie videoclips hebben een andere stijl. Is dat iets wat jullie willen aanhouden in de toekomst?
Louie: Ja, eigenlijk wel. We willen elke keer een soort cliché nemen. Daar duiken we dan recht in tot aan de kern. Zodat we elke kleine wereld eigen maken en die kunnen samplen.
De looks en dergelijke zijn in het algemeen een groot deel van deze band. Wie is het brein achter de looks? Of delen jullie gewoon een en dezelfde kledingkast?
Louie: (lacht) Eigenlijk hebben we dat een tijdje gedaan op onze eerste tours! We hadden dan een grote koffer vol met turtlenecks en we deelden alles.
Noah: En dan hadden we zoiets van: ‘Oké die had ik gisteren aan, misschien kan jij nu deze aandoen…’
… En dan ruik je welke nog in orde waren.
Noah & Louie: (lachen) Inderdaad! Zo ging dat dan.
Als het dan gaat om die looks. In welke modetrend zouden jullie zelfs niet dood in willen worden teruggevonden?
Louie: Ik denk dat we nooit in zo’n bondage uitrusting zullen verschijnen op het podium. Zoiets wat technomensen soms weleens dragen. Maar daarnaast denk ik dat we eigenlijk wel alles zouden kunnen proberen (lacht).
De muziek en de clips zijn een onderdeel van deze band, maar hebben jullie toevallig nog andere manieren om jullie uit te drukken?
Noah: Hmm nee, het draait eigenlijk altijd rond muziek, maar bijvoorbeeld Toto (drummer) heeft altijd veel plezier met het maken van video’s. In de vroege jaren van de band moesten we bijvoorbeeld op bepaalde manieren mensen aantrekken. En hij maakte dan korte video’s die leuk waren voor onze fans. Of bijvoorbeeld wanneer we posters nodig hadden. Dan experimenteerde hij met Photoshop. Hij is echt creatief op dat vlak. Dan maakte hij altijd dingen die interessant en uniek waren, omdat hij eigenlijk geen idee had waar hij mee bezig was (lacht).
Louie: Ja en in de groep draait het niet enkel om de muziek, aangezien er zoveel aspecten zijn. En we zijn vanaf het begin allemaal betrokken geweest in elk aspect. De visuele identiteit, de video’s, alle documentatie. Iedereen draait mee in hoeverre hij kan en tot wat hij is aangetrokken.
Oké, en om af te ronden: Fans weten natuurlijk over jullie samenwerking met Daft Punk, maar zijn er andere bands waar jullie van dromen om eens mee samen te werken?
Louie: We zijn altijd enthousiast om samen te werken met andere mensen. Maar als het gaat over echte namen ben ik niet zeker. Ik denk dat we altijd inspiratie kunnen halen uit mensen die inspiratie halen uit ons. Dus we houden het liever allemaal open. En ik denk ook dat een droom samenwerking niet zo fantastisch zou uitdraaien als je zou hopen, omdat er dan echt veel druk op komt te staan.
Facebook / Soundcloud / Website / Instagram
