SONS + Here Lies Man @ Charlatan: Riffsoep tegen de koude

Op woensdag 14 november had Democrazy voor ons twee riffbands klaarstaan. De één kwam van de andere kant van de planeet (Los Angeles) om er eigenlijk als opener te spelen voor een groep die van niet zo heel ver moest komen. We hebben het over Here Lies Man en SONS die elk op hun eigen manier een stevige set wisten te serveren. Here Lies Man deed het met donkere riffs en afrobeat melodieën, terwijl SONS gewoon de Charlatan kapot ramde. Elk overtuigden ze van hun sterkte, en gaf iedereen waar ze voor kwamen: RIFFS!

Midden juni verscheen You Will Know Nothing, de tweede plaat van Here Lies Man. Initieel kwamen ze die alleen voorstellen in de Charlatan, maar omdat de ticketverkoop wat tegenviel, en SONS diezelfde dag Trefpunt in no time uitverkocht, werd besloten om beide bands samen te zetten. Geen slechte keuze wat ons betreft, want Here Lies Man verdient wel een publiek dat hen kan ontdekken. Het begon wel wat twijfelachtig, want met “Voices” kregen ze het publiek, dat vooral voor SONS kwam, niet meteen mee.

Dat kwam ook door de keuze van de set die zich vooral focuste op opbouw. Het begon heel zacht met een dromerige sfeer, maar eens de riffs zich begonnen te mengen, wisten we dat het wel goed ging komen. Here Lies Man weet namelijk een unieke blend van Afrikaanse ritmes en donkere metal te brengen. Denk aan een mix tussen Goat en Black Sabbath: speciaal, maar best dansbaar. Dat gebeurde in het begin nog niet echt, aangezien ze toen hun meer experimentele nummers aan de dag brachten. Het publiek werd wat overdonderd en keek twijfelachtig naar wat zou volgen.

Gelukkig kwam er snel verandering in de set, en met “Summon Fire” toonde de band al dat ze heel groovy kunnen uit de hoek komen. Midden de set vertelde de frontman dat we eigenlijk getuige waren van een soundtrack die de band bracht, en dat we ons zelf het beeld moesten inbeelden. Dat is niet zo moeilijk, want de muziek brengt je regelrecht in trance. Naarmate de set vorderde en de iets strakkere, sneller gespeelde nummers de bovenhand namen, ging het publiek ook meer aan het dansen. Het moment dus voor de band om het gaspedaal nog wat verder in te duwen.

Door middel van leuke samenzang, stevige stoner riffs en perfecte interactie tussen bas en lead gitaar, bleef de band overtuigen. Ook het orgeltje dat voor het speciale, exotische sfeertje zorgde mag er wezen. De man die het bespeelde smeet zich volledig en bepaalde hierdoor mee de typische sound van de groep. Dat was vooral heel hoorbaar op “Here Lies Man”, maar ook afsluiter “You Ain’t Goin’ Nowhere” toonde dit aan. Op een groovy manier breide de band na een uur een einde aan de set, en iedereen wachtte vervolgens vol spanning op SONS.

De Nieuwe Lichting winnen, het legt je geen windeieren. SONS speelt tegenwoordig clubshows over heel België en nagenoeg overal wordt het bordje uitverkocht bovengehaald. Dat was in de Charlatan niet anders, en het viel op dat we toch te maken hadden met een overwegend jonger publiek, Studio Brussel zal daar wel voor iets tussen zitten. Toch hebben we het gevoel dat we met SONS een band zien die de jonge gasten terug toont hoe je moet rocken. Want de band bracht van begin tot eind een immens strakke show zonder eigenlijk enig gas terug te nemen.

Toch had SONS in het begin wat moeite om het publiek mee te krijgen. De band speelde meteen een nieuwe, al klonk die toch strak en bevatte de nodige riffs. De zaal bewoog wel, maar op echte uitbundigheid was het toch even wachten. Geen erg hoor, SONS maalde er niet om en smeet zich volledig op het podium. Riffs, strakke solo’s en geschruwel door de microfoon, niets was hen te veel. SONS is gewoon punk, maar dan melodieus en toegankelijk genoeg gebracht om toch een bepaald publiek aan te spreken. De sound is wel heel stevig en de vier bandleden zijn jong en smijten zich volledig, wat wij enkel maar kunnen toejuichen.

Het verbaasde ons dan ook dat het publiek eerst nog wat twijfelachtig stond tegenover het gitaarwerk dat de jongens brachten. “Wanted Dead” is bijvoorbeeld echt geen braaf nummer, maar de zaal wist daar niet op de gepaste manier op te reageren. Daar kwam eindelijk verandering in toen “Lonely Boy” de revue passeerde. De cover van The Black Keys stak de lont eindelijk in het kruitvat, en de zaal ontplofte. Een moshpit was het gevolg, en die bleef tot op het eind wild tekeer gaan. “Keep On Going” bleek geen leugen, en wanneer de band de twee hitjes op het eind serveerde, wisten we dat alles kapot moest. Bij “Ricochet” kregen we zelfs een heuse sitdown en kwam de zanger eens gedag zeggen in het publiek. Maar ook “Tube Spit” kon overtuigen, en dat wel door zijn rustiger middenstuk dat het publiek helemaal ophitste.

SONS weet duidelijk waar ze mee bezig zijn, al zouden we hen aanraden om die cover van “Lonely Boy” gewoon in het begin te steken. De rest van hun songs moeten zeker niet onderdoen om dan zo weinig reactie vanuit het publiek te krijgen. Nu, SONS wist op het eind wel alles kapot te spelen en waren dan ook zichtbaar tevreden met zoveel respons uit het publiek. De band speelt zonder franjes en brengt alles met de nodige overtuiging, en net dat maakt hun liveshows zo sterk. Ingrediënten zijn liefde voor muziek en liefde voor harder werk, die uitmonden in ferme riffs, die de heren er maar al te graag door rammen. Garagerock leeft, en SONS zal er voor zorgen dat een als maar groter publiek dit zal weten te appreciëren.

Here Lies Man setlist:

Voices At The Window
Letting Go
Fighting
Summon Fire
When I Come To
Hell (Wooly Tail)
Belt Of The Sun
So Far Away
Taking The Blame
Sorrow Tears
That Much Closer To Nothing
Here Lies Man
Blindness
Animal Noises
You Ain’t Goin’ Nowhere

SONS setlist:

Naamloos
Wanted Dead
Concrete Waves
Altruist
I Need A Gun
Lonely Boy
Keep On Going
White City
Tube Spit
Ricochet

Do They See Me