Na meer dan drie jaar wachten heeft de Britse band Mumford & Sons een opvolger voor Wilder Mind. Delta is het vierde album van deze folkrockers. In 2012 brak het viertal door met hun debuutalbum Sigh No More. Daarop zijn onder andere, de ondertussen klassiekers, “Little Lion Man” en “The Cave” te horen. Hun nieuwste telg bestaat uit maar liefst veertien nummers waarvan we er de afgelopen weken al “Guiding Light” en “If I Say” te horen kregen als voorsmaakje.
Fans van het eerste uur werden drie jaar geleden teleurgesteld. Winston Marshall had zijn banjo in de kast gestopt en ingewisseld voor een elektrische gitaar. Hierdoor raakten ze deels hun kampvuur alter ego kwijt. Tijdens opener “42” is ook duidelijk te horen dat ze deze elektrische gitaren nog niet hebben opgeborgen. Ondanks dat het begint met een simpele samenzang, eindigt het nummer in een poging tot stadionrock. Ook wat verder op de plaat, tijdens “Slip Away”, ambiëren ze hiernaar en doen ze er ons duidelijk nog eens aan herinneren dat die gitaren nog geen verleden tijd zijn. Desondanks zijn het songs die dankzij hun nodige portie dramatiek en power, een hoogtepunt kunnen vormen in hun set.
Wie bang was dat de banjo voor goed was verdwenen, mag nu opgelucht ademhalen. Ter gelegenheid van hun eerste nieuwe single, “Guiding Light”, trad de band op in Londen voor de ingang van het Tate Modern museum. Op het eerste gehoor was het misschien niet zo duidelijk, maar iedereen die daar aanwezig was, was getuige van de wederkering van de banjo. Ook voor de rest van de plaat, op enkele uitzonderingen na, werden de gebeden verhoord. “Beloved” begint als een klassieke Mumford & Sons song waarbij een glanspartij voor de banjo niet weg te denken is. Naar het einde toe sluipt er een elektrische gitaar binnen, maar dat stoort alles behalve. De twee werelden blenden perfect in elkaar en we zouden er niet van schrikken moest dit de volgende single zijn.
Naast de banjo zijn ook een heleboel andere nieuwe instrumenten het repertoire van de band ingeslopen. Tijdens “If I Say” kregen we al een strijkersensemble te horen, maar ze gaan verder dan dat. De op het eerste zicht lijkende ballade “The Wild”, mondt uit in een filmische wereld waarbij een heel orkest betrokken is. Toch blijven we ondanks de grootste bezetting op onze honger zitten. De apotheose waar iedereen op zit te wachten, komt er net niet. Het nummer wordt neergelegd, net op het moment dat wij een hoogtepunt verwachten. Het gevoel van grootsheid verdwijnt ook meteen als “October Skies” wordt ingezet. Het is een ingetogen pianoballade, zonder al te veel inhoud, waarbij Marcus zijn stem centraal staat.
In de vorige muzikale keuzes konden we ons min of meer vinden, maar vanaf “Rose Of Sharon” neemt het album wel een heel vreemde wending. We krijgen drie nummers te horen waarbij we niet meteen de link zouden leggen met Mumford & Sons. De begeleiding van “Picture You” zou zo uit een nummer van Christine and the Queens kunnen komen en tegelijk kan het thuishoren in het repertoire van Coldplay. “Darkness Invisible” is de vreemdste eend in de bijt, hierbij krijgen we een onbekende stem te horen die begint te prediken op de tonen van een dreigende begeleiding. De nummers hebben een vrij tot zeer hoog elektropop gehalte, iets dat we niets zo snel met de band associëren. Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat is dus ook duidelijk van toepassing op Delta.
Nadien grijpt de band terug naar de sfeer van debuutplaat Sign No More. “Wild Heart” zet de akoestische gitaar centraal en ook de contrabas van Ted Dwane krijgt hier een plaatjes. “Forever” is een vrij tot zeer melancholisch nummer, het ideale moment dus voor het publiek om hun zaklamp boven te halen en te beginnen zwaaien. Enkel de autotune op het einde, net zoals bij “If I Say”, vinden wij wat overbodig. Afsluiten doet het album met het gelijknamige “Delta” wat meteen ook het langste nummer is op de plaat.
Het is duidelijk dat op Delta Mumford & Sons hun succesformule wou combineren met hun rockersgehalte van Wilder Mind. Alleen zorgde dat niet altijd voor geslaagde combinaties. Vooral het vrij tot zeer poppy midden van het album was voor ons een duidelijke misstap. Tijdens het luisteren van Delta werd het duidelijk dat de band eigenlijk zelf geen idee had waar ze op muzikaal vlak naartoe wilden. Gedurende het album krijgen we totaal verschillende genres te horen waarvan het ene beter geslaagd is dan het andere. Eén ding is wel zeker en dat is dat de nummers een groots stadiongehalte hebben en dat zal de band zeker ten gunste komen tijdens hun toekomstige shows.
Op zaterdag 29 juni headlinet Mumford & Sons Rock Werchter.
Facebook / Website / Instagram
