Met amper twee ep’s op zak en een nodige wereldhit zorgde SYML, het alter ego van de Amerikaanse singer-songwriter Brian Fennell, ervoor dat Het Depot op een mum van tijd was uitverkocht. “Where’s My Love” was het afgelopen jaar niet weg te denken van de radio en dat kwam deze Amerikaan ten goede. Zo kreeg hij onder andere afgelopen zomer de kans om in de Lift op Pukkelpop te spelen.
Het voorprogramma zocht SYML ergens Down Under. De Australische Harrison Storm kunnen we beschouwen als het schoolvoorbeeld van de singer-songwriter. Een knappe jongeheer met gitaar die met regelmaat eens door zijn surferslokken wreef. De muziek was op z’n minst klef te noemen. Van de lange afstandsrelaties tot de nodige break-ups, we zijn helemaal up-to-date met zijn liefdesleven. Na verloop van tijd hadden we het wel gezien en gehoord. Gelukkig wist hij afwisseling te brengen in zijn set en zorgde zijn toekomstige single “Falling Down” voor de nodige frisse wind.
Mensen die tickets kochten op basis van “Where’s My Love” werden meteen van hun sokken geblazen. Voor hen stond namelijk geen eenvoudige singer-songwriter. SYML kwam het podium op en verstopte zich meteen achter zijn sampler, waarmee hij “WDWYHILY“ inzette. De donkere bassen weerklonken door de zaal en het leek even alsof Sohn was komen opdagen. Ook “Rising Upside Down” en “Fear Of The Water” waren omhuld in een iet wat donkere elektronica mist.
SYML, wat simpel betekent in het Welsh, is dus duidelijk niet hoe we zijn muziek kunnen omschrijven. Donkere elektronica liep tijdens “Wildfire” over in een vreemde EDM-beat. Op dat moment waren we echt aan het twijfelen of we niet ergens verkeerd waren beland. De muziek klopte niet met de persoon die we voor ons hadden staan. Desondanks had hij wel een akoestische gitaar in zijn hand, al was het even zoeken naar die klank.
Gelukkig keerde het tij en kreeg ook SYML de kenmerken van een singer-songwriter. “Better” werd gespeeld als een simpele pianoballade en het nummer “Girl” kreeg een emotioneel kantje. Fennell wist ons te vertellen dat, zoals de titel het al verklapt, het nummer opgedragen is aan zijn dochter. Desondanks ze nog maar twee jaartjes jong is, onderging ze een tijdje geleden een levensbedreigende operatie. Ook zijn cover van “Don’t Dream It’s Over” kreeg op een dag als gisteren een extra betekenis en liet ons even stilstaan bij hoe gelukkig we onszelf mogen prijzen.
Ons geluk bleef echter niet zo heel lang duren. Zijn nieuwste single “Clean Eyes” werd gebracht in een stadionpop versie waar zelfs Chris Martin jaloers op zou kunnen zijn. Ook “Ghosts” was doordrongen van de nodige Coldplay saus. Omdat we allemaal weten dat verdwijnen van het podium voor bisnummers eigenlijk echt totaal niet cool is, deed hij dat ook niet. Als laatste speelde hij “Where’s My Love”, iets waar iedereen al van in het begin naar uit keek. Hier liet hij zijn donkere, EDM en Chris Martin kantje achterwegen en bleef hij gewoon wie hij was. Hij bracht een simpele, maar eerlijke versie die iedereen wist te bekoren.
Zelf omschrijft Fennell zijn muziek als een mix van emotionele songwriting, piano en minimalistische synths, enkel konden wij ons niet zo vinden in deze beschrijving. Gedurende zijn set bracht hij een afwisseling van donkere beats, singer-songwriter classics en stadion pop à la Coldplay. In 2019 brengt hij zijn debuutalbum uit. Benieuwd of hij tegen dan heeft uitgemaakt welke muzikale richting hij wil inslaan.
Setlist:
WDWYGILY
Rising Upside Down
Fear Of The Water
Wildfire
Body
Better
Girl
Don’t Dream It’s Over
Hurt For Me
Clean Eyes
Ghosts
Mr. Sandman
Where’s My Love
