LiveRecensies

Sonic City Dag 3: Melanie sluit subtiel en stijlvol af

Na zwart en roze had Sonic City nog een derde kleur in petto voor de laatste dag. Met sterke sets van Black Midi, Stella Donnely en Melanie De Biasio kleurde zondag in warm en stijlvol grijsblauw. Het grote volk had dan wel vooral zaterdag met Courtney Barnett aangestipt, er bleven gelukkig nog heel wat pareltjes te ontdekken. Ook ons eigen gecureerde programma op het revelation podium viel in de smaak en zag Heisa en Rumours een uitroepingsteken plaatsen achter de slotdag van Sonic City.

Op de laatste dag van Sonic City overheerste meteen al het zondaggevoel in de Small. Zowel The Finks als Jen Cloher brachten kleine luisterliedjes mee, de een al fijner dan de ander, en liet zo het publiek rustig de derde en laatste dag van Sonic City in rollen. Beide Australiërs hadden een directe band met curator Courtney Barnett. Oliver Mestitz, aka The Finks, tekende bij Courtney’s platenlabel Milk Record, terwijl Jen Cloher zich al enkele jaren ‘partner van’ laat noemen. Waar The Finks zich te veel in melancholie wentelde, wist Jen Cloher wel de sfeer perfect te vatten met haar warme en meeslepende verhaaltjes. Ze bezong haar eigen bescheidenheid in “Regional Echo”, de liefde in “Kamikaze Origami” en mijmerde in “David Bowie Eyes” over haar jeugdidolen inclusief een topless Jim Morrison. Met een fles wijn in de hand stelde ze het publiek voor de keuze: romantiek of drama. Tot haar grote genoegen koos die voor het laatste.

Op de main stage kregen we een heel ander verhaal. Daar schoot Dream Wife al van in het begin snedig uit de startblokken. Frontvrouw Rakel Mjöll probeerde de vroege vogels op te hitsen met wisselend succes, het waren vooral de gitaarlicks van Alice Go die met de pluimen gingen lopen. Hun debuutalbum klinkt bijna jaar een jaar na datum nog altijd fris en relevant. “Somebody” was een letterlijke ‘fuck you’ aan gendernormen en Mjöll probeerde die samen met het publiek neer te halen. Toch scheerde hun punkrock net te vaak langs de oppervlakte zonder ook echt diep te snijden.

De Londense band Black Midi bestaat amper een jaar en overleeft voorlopig op buzz en mond tot mond reclame. Ze speelden net nog op Iceland Airwaves, werden al opgepikt door KEXP en bevestigden op Sonic City alvast al het goede en nog meer. De meeste nummers hebben nog geen naam en werden ook nog nergens uitgebracht dus de beste manier om kennis te maken met Black Midi is gewoon ze live aan het werk zien. Onder leiding van frontman Geordie Greep en een beest van een drummer stuiterde de band aan een rotvaart door hun nummers. In hun grotendeels instrumentale composities bouwen ze een melodische geluidsmuur op om er dan doodleuk met hun kop tegen te lopen. Het is pokkeherrie die slim in elkaar zit,
klinkt als Battles, maar dan met extra gitaren in plaats van synths. Ronduit indrukwekkend hoe deze jonge band al zo’n verwoestende sound weet te creëren. Black Midi was verbeten, intens, overweldigend … we komen adjectieven tekort.

https://www.instagram.com/p/BqDOVxdBzd-/?utm_source=ig_web_copy_link

Ze was al frontvrouw bij Soldier’s Heart en partner in crime bij Warhaus, maar nu probeert Sylvie Kreusch het onder haar eigen naam. Met twee drummers lag de nadruk duidelijk op ritme boven songs. Hoewel Kreusch weer haar verleidelijke zelve was en over het podium kronkelde als een slangenbezweerder, bevatten de meeste songs toch te vaak Oosterse clichés en percussie, waardoor het wel mysterieus klinkt, maar er niet echt een mysterie te ontrafelen valt. Kreusch beschikt wel over een zwoele stem die zelfs het telefoonboek verleidelijk kan laten klinken. Er is wel nog wat werk aan de winkel, want met amper één single onder de arm waren haar nieuwe nummers voorlopig nog wat te eenvormig en gaven ze weinig reden tot dansen. Al kreeg Sylvie wel twee fans zo ver om samen met haar op het podium te dansen. Nu de rest van het publiek nog.

Amper 19 jaar en al door blogs gebombardeerd tot indiedarling: het doet wat met een tiener als Lindsey Jordan, beter bekend als Snail Mail. Ze was naar eigen zeggen een beetje aangeschoten en hoewel ze haar nummers feilloos bracht, werd het helaas snel veel van hetzelfde. “Heat Wave” en “Dirt” trokken de set goed op gang, maar haar zeurderige stem kwam live veel meer naar voor dan op plaat. Met “Pristine”, ‘the one everyone likes’ noemde ze het zelf, gooide ze haar laatste troef op tafel en daarna voelde je de aandacht drastisch verslappen. De twee nummers erna waren er zelfs te veel aan, inclusief het solo gebrachte “Anytime”. Snail Mail weet fijne nummers te schrijven, maar heeft nog heel wat ruimte voor verbetering.

‘Go watch Stella Donnely, she’s amazing,’ gaf Lindsey Jordan van Snail Mail ons nog mee. Een tip die wij ter harte namen en ons niet teleurstelde. De jonge Australische heeft slechts één ep (ironisch Thrush Metal genaamd) maar wist met haar vuilgebekte, maar wondermooie stem de zaal stil te krijgen. Het ging van ‘you’re jacking off to cctv’ en ‘I did my best to love you’ tot ‘my mom’s still a punk and you’re still shit’. Elk nummer introduceerde ze kort met kleine verhaaltjes en anekdotes vol zelfrelativering en kwinkslagen. Zelfs in haar nummers ging ze geen onderwerp uit de weg. Van rassenongelijkheid in Australië in “Beware of The Dogs”, maakte een genuanceerd argument over victimblaming in “Boys Will Be Boys”, maar ook over Kerstmis bij de familie. Slim, meeslepend, eerlijk en oprecht, Stella Donnely zorgde voor een set vol pure gitaarnummers die ons toch aan het denken zetten.

Voor we het goed en wel beseften, zat Rumours al tien minuten ver in hun set. Niet dat hun muziek onopgemerkt voorbijging, nee in tegendeel, de jonge Gentse band griste ons meteen bij de lurven en liet zijn greep niet meer los. Vanaf seconde één zaten we in de mystieke koortsdroom die Rumours heet. De band nam gretig gebruik van hun plaatsje op Sonic City, ging er helemaal voor en dompelde de revelation stage een dik half uur in nineties synths. Hun donkere synths (zelfs hier en daar een vleugje steeldrum) trokken een indrukwekkende muur op waar frontvrouw Hannah Vandenbussche met haar mysterieuze stem gaatjes in prikte. Tot hun grote teleurstelling moesten ze er na een dik halfuurtje al stoppen. Een extra nummer kon er helaas niet meer bij, maar dan had Rumours al duidelijk bewezen dat ze een geweldige afsluiter waren voor de nieuwe Revelation Stage op Sonic City op zondag gecureerd door ons!

Dat Charlotte Adigéry over een pracht van een stem beschikt en met Boris Zeebrouck een getalenteerde keyboardist in de rangen heeft, wisten we al. Maar dat ze haar plaatsje zo laat op de affiche helemaal verdiende, hadden we dan weer niet verwacht. Na een ep als Wwwater en eentje als Charlotte Adigéry bij het Deewee label van de Dewaele broertjes lijkt ze eindelijk haar draai gevonden te hebben. Op de Small stage toonde ze zich alvast als een exotische en verknipte versie van Tune-Yards, overgoten met een Soulwax-sausje. Ze begon met “Women Are Sorry” en eindigde met het schreeuwerige “Screen” en daartussen heel wat sterke en dansbare songs.

Met haar fragiele stem en donkere beats waar de emotie van af druipt, probeerde Poliça ons mee te nemen naar een Berlijnse nachtclub. De Amerikaanse band rond Channy Leaneagh speelde vooral veel nieuwe nummers en daardoor was het moeilijk om een houvast te vinden in de set. De band twijfelde ook vaak te veel tussen bewegen en emotioneren en belandde zo in een soort schemerzone tussen dansen en huilen waar geen van beide helemaal de bovenhand durfde nemen. Poliça hulde zich het hele concert in rode en blauwe tinten, maar of hun muziek ook daarom wat blauw blauw uitviel, was ons het raden. Toch werden de volhouders beloond met een venijnige “Dixxon” en een sterk slot dat ons bijna de weinig memorabele set deed vergeven. Bijna.

De Amerikaanse artiest en kunstenaar Lonnie Holley heeft er al zo’n bewogen leven op zitten dat de man een introductie verdiende. Of dat dacht toch zijn manager die eventjes wat context kwam brengen voor Lonnie het podium betrad. Hij waarschuwde ons al, de man speelt nooit twee keer hetzelfde nummer en een dik uur later werd ons duidelijk waarom. Met Lonnie op keys, geflankeerd door Dave Nelson op trombone en Marlon Patton op drums sloten we de small stage af met langgerekte jazzsoul improvisaties die vaak klonken alsof ze ter plekke verzonnen zijn. De man bracht pas op zijn 63ste zijn eerste plaat uit en had in het begin nog wat problemen met zijn smartphone, maar zelfs als hij die aan de kant legde, bleven zijn lange nummers eindeloos voortkabbelen zonder echt in een versnelling te raken. Goed, maar niet geniaal.

Het was haast een wereld van verschil. Net als de dag ervoor beklom rond 23 uur een vrouw het hoofdpodium, maar het contrast kon deze keer niet groter zijn. Hoewel Melanie De Biasio van een heel andere orde is dan curator Courtney Barnett, heeft de Waalse haar status van headliner niet gestolen. Hoe haar frêle stem zich door de pianonoten wurmde in “Lillies” of de heerlijke trage jazzgroove van “Your Freedom Is The End of Me”: van zowat alles wat De Biasio aanraakte, druipte de klasse van af. Een vallend bekertje begroette ze met een kwinkslag en doorheen het hele concert viel een gelukzalige glimlach op haar gezicht af te lezen. En hoewel het grote publiek duidelijk een dag eerder voor Courtney kwam, wist Melanie de blijvers moeiteloos rond haar vinger te wikkelen.

Sonic City heeft zonder twijfel een heel sterk weekend achter de rug. Van de donkere dancepop en gitaarrock van Zola Jesus, over de tegendraadse pop en rock van Let’s Eat Grandma, DRINKS en Courtney Barnett tot de subtiele nummers van Stella Donnely en Melanie De Biasio, over de hele lijn presteerden de vrouwen van Sonic City op hoog niveau. Moest het festival zelf er geen statement van gemaakt hebben (de hashtag ‘The Future Is Female’ was alom tegenwoordig), dan hadden we het misschien zelfs niet door gehad dat 80% van de acts vrouwen waren. Het festival is duidelijk gegroeid en wist de groeipijnen gracieus te omzeilen. Wij zijn alvast benieuwd welke artiest of artieste het festival uit zijn hoed tovert om Courtney Barnett op te volgen.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Barry Can't Swim, Sylvie Kreusch, Fat Dog en meer naar Pukkelpop

Het hoogseizoen voor verse festivalnamen is in bloei. Vandaag op het programma: 13 nieuwelingen voor de Pukkelpopaffiche. Zoals gewoonlijk is het bovendien…
InstagramLiveRecensies

GHOSTWOMAN @ Wilde Westen (De Kreun Café): De geest van de hypnose

Vorig jaar bracht GHOSTWOMAN zijn derde plaat in achttien maanden uit. Het project van multi-instrumentalist Evan Uschenko heeft dus duidelijk last van…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

Het elftal van 2023 volgens de Belgische muziekindustrie

Om muziek tot bij jou te krijgen, zijn heel wat mensen nodig. Ook in België zijn heel wat enthousiastelingen dag in dag…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.