© CPU – Joost Van Hoey
Soulster-in-wording Curtis Harding was de laatste jaren meermaals in België te zien. Zo waren er fijne en memorabele passages in de Brusselse Botanique en Rock Werchter. Ook als voorprogramma van Lenny Kravitz mocht hij opdraven. Gisterenavond was het in de gezellige warmte van de Antwerpse Roma te doen.
Eerst kregen we de op het laatste nippertje opgetrommelde Esinam Dogbatse. De Belgisch-Ghanese was eerder te gast bij Vrije Geluiden (VPRO) en dat vermelden we niet zomaar. Ook Esinam teerde immers op een sterke creatieve en artistieke vrijheid. Het experiment met allerhande klanken bleek het fundament voor een korte, maar goed in het oor liggende set. Na een korte introductie in drie landstalen, stak ze van wal met honingzoete dwarsfluittonen. Die lengde ze aan met live percussie, gesamplede duimpiano, en allerhande digitale snufjes en loops. Esinam bleek al snel een sterke, assertieve en overtuigende one woman band. Je zag onder meer een rotsvast geloof in haar eigen kunnen, met dansbare flitsen en een licht ondeugende afrosensualiteit.
In essentie bedreef Dogbatse een hedendaagse variant van spiritual electro jazz, maar dan met diverse uitlopers in respectievelijk disco, dance, funk, R&B en (neo)soul. Aangenaam, eclectisch (een van de tracks bracht zelfs een triphopsfeertje aan) én uiterst dansbaar dus. Daarnaast kon je in haar set talloze echo’s traceren van de muzikale diversiteit eigen aan het Afrikaanse continent. Prima opwarmer dus. Al vrezen we dat ze het, met voorlopig slechts een vier tracks tellende ep onder de arm waaruit ze onder meer haar eigen favoriet “Birds Fly Under This Heavy Sky” speelde, wellicht net iets moeilijker gaat hebben om als hoofdact de aandacht van het publiek vast te blijven grijpen.
Vervolgens de hoofdact. Die luisterde naar de naam Curtis Harding. Een jonge, robuuste jongeman uit Atlanta, Georgia die eerder al te horen was bij CeeLo Green, Outkast en de garagerockers van The Black Lips. Een nieuwe act binnen het soulgenre. Zodoende verwachtte je in de Roma een royale portie soul voorgeschoteld te krijgen. Dat was echter deels het geval, want hoewel soul onmiskenbaar deel uitmaakte van Hardings’ sound, waren het toch vooral rauwere blues en psychedelische garagerock die de dienst uitmaakten. Dat Harding zijn muzikale mosterd ging halen bij die andere Curtis (Mayfield), net als bij James Brown, Stevie Wonder en pakweg gitaarhelden als Hendrix en Cream, deed niet écht verbazen, toch?
De, van een fonkelende, diamanten zonnebril voorziene, zanger zag geen enkele noodzaak om echt veel woorden vuil te maken aan zijn concert. Klokslag negen zette zijn band “The Drive” in en trok hij soulvol van leer. Donderende drums, een solide en bij de pinken zijnde bassist en een met jazzy saxofoonspel verrijkte tune die het beste voor het concert deed verhopen. Goede start dus. Wat later “Go As You Are”, dat helaas verzonk in een poel aan galmende gitaarecho’s. ‘Go as you are / but don’t come back the same / if you don’t go too far / you’ve got no one to blame’, zo zong Harding het publiek toe. Curtis werd overigens hartelijk verwelkomd in de Antwerpse Roma. Inmiddels is hij een graag geziene gast in ons kleine landje en dat ontging hem duidelijk niet.
Met slechts twee albums op de teller (Soul Power en Face Your Fear) bleek het niet zo vanzelfsprekend om een volwaardige en evenwichtige set te vullen. Maar het lukte wonderwel. Harding en band doorploegden het selecte oeuvre en diepten daarbij talloze pareltjes op. Zo noteerden we onder meer een op akoestisch gitaarwerk terend “Next Time” dat het midden hield tussen southern country en lome soul. Die ging een heerlijk woest “Drive My Car” (een tripje Doors psychedelica revisited) en een teer en ingehouden “On And On” vooraf.
Zo was het vooral Hardings’ band die het harde werk op zich nam. Allen ronduit uitstékende muzikanten die duidelijk te kennen gaven dat ze ook zonder hun frontman uit de voeten geraakten. Al tekende die laatste gelukkig wél aanwezig om met zijn bijzondere soulstrot groovende nummers zoals “Need Your Love” te brengen. Fantastische baslijn van de allerkwiekste soort ook. Kortom: het soort single dat net als “On & On” zowaar om airplay sméékt. Sweet soul music werd ons deel met “Need My Baby” of met titeltrack “Face Your Fear” – een track die vaag aan de bezielde soul van Massive Attack herinnerde. Die verruimde de soulzanger met aandacht voor frisse neosoul (“Freedom”, “Till’ The End”,.. ).
https://www.instagram.com/p/BqDh-rlF6N-/
Misschien wel het meest opvallende aan zijn set was dat Harding zijn nummers er in sneltempo doorjoeg. We hebben het niet écht geteld, maar in nauwelijks een goed uurtje tijd knalde de Curtis Harding Band er een nummer of veertien door. Nogmaals: de soulzanger liet de muziek vooral voor zich spreken. Nu, af en toe kon er wel eens een dansje of gekke move af of kregen de bandleden tijd om even op ademruimte te komen. Maar het bleek desalniettemin best intrigerend hoe zijn soultrein maar door raasde en uiterst snel vaart maakte. Dat maakte ook dat er bijzonder weinig nuance aan te pas kwam.
Na een goed uurtje showtime hielden Harding en co het helaas al voor bekeken, waardoor een uiterst voorspelbare en best korte bisronde soelaas moest brengen. Die werd ingezet met een dromerig “Beautiful People” alvorens afscheid te nemen met een naakt en kaal “As I Am”. Kort, sec, en al bij al vooral zakelijk.
Harding & co speelden een degelijk concert, vintage zo u wil, maar je had op een of andere manier toch vooral de indruk dat het voor hen gebruikelijke koek was. Prima muzikanten, met een sterrol voor het elektrische gitaarwerk. Harding bleek in goede vorm, maar vloerde het publiek maar uiterst zelden met die gouden soulstem. Dat liet ons al bij al met een dubbel gevoel achter. Het concert was zeer zeker in orde, alles top en uiterst professioneel. Maar toch ontbrak er naar ons aanvoelen iets. Intense, passionele bevlogenheid, zeg maar. Een flukse dosis peper in het soulgaatje.
Hardings’ act teerde misschien net iets teveel op hetzelfde kunstje en gaf veeleer de indruk afgewerkt te moeten worden als ware het een af te vinken aankooplijstje. Dat lag naar ons aanvoelen niet echt aan de bijzonder hard werkende bandleden, maar toch eerder aan Harding zélf, die het liefst zijn al te gekke met diamanten omkaderde zonnebril aanhield en maar bitter weinig woorden met het publiek wisselde. Gemiste kans, want zo blijft Harding vooralsnog een soulster-in-wording.
