Black Honey bracht enkele weken geleden de zelf getitelde debuutplaat uit, geen betere reden dus om op een Europese tour te gaan. Het bracht hen naar de Witloof Bar waar ze voor het eerst een Belgische headlineshow speelden. Eerder konden mensen de groep al aan het werk zien als support van Royal Blood, maar op zichzelf moet de band zich nog bewijzen. Wij namen een kijkje en zagen dat er heel wat groeipotentieel in de groep zit. Een uurtje was nog iets te lang om volledig te boeien, maar ze hebben wel heel sterke songs en dat is natuurlijk ook belangrijk.
Openen mochten de landgenoten van PINS. Het viertal met vier vrouwen op de voorgrond deed het op een heel kitscherige manier. Veel synths, veel voorgeprogrammeerde sounds en heel weinig vernieuwing. Dat zorgde er ook voor dat hun songs iets te plat overkwamen, wat best jammer was. Zelf hadden ze er wel heel veel zin in, wat op het eind zelfs resulteerde in hen die in het publiek kwamen spelen. Alleen jammer dat ze soms niet wat vuiler durfden gaan, want telkens ze hun gitaren lieten gieren, werd het publiek ook wat wilder. Nog wat werk aan dus.
Bij Black Honey zit de verdeling van genders iets anders, daar hebben ze een heel straffe frontvrouw vergezeld van drie straffe mannelijke muzikanten. Die zuigen weliswaar de aandacht niet naar zich toe, die gaat namelijk allemaal naar Izzy B Phillips. Ze leek een beetje op Harley Quinn en dat gaf haar performance hier en daar een beangstigende indruk. Toch is de muziek van Black Honey niet helemaal zo donker. Meer nog, in iedere song zit een verrassend sterke hook waardoor het altijd aanstekelijk wordt.
Toch valt het op dat de nummers van de debuutplaat net iets gelikter zijn. Live krijgen ze wel de nodige extra punch, maar als je het vergelijkt met oudere nummers zoals “Spinning Wheel” en “Corrine”, dan merk je wel dat er veel op veilig wordt gespeeld. Op zich is dat geen probleem, want de band komt er goed mee weg door live hier en daar een stevige solo tussen te smijten en vooral door het inlevingsvermogen van Phillips.
De opbouw van de set zat ook goed in elkaar. Het begon al meteen heel zwoel en stevig en zo bleef het eerste deel van de set ook strak in elkaar zitten. Het talrijk opgekomen publiek smeet zich ook volledig en danste nu en dan eens mee met de extreem dansbare songs. Je merkt duidelijk dat ze al een kleine fanbase hebben, en dat helpt natuurlijk om de sfeer de hoogte in te krijgen. Die sfeer zat van begin tot eind goed, maar met “Blue Romance” en “Just Calling” kregen we toch even een dipje, al werd dat snel goed gemaakt door het strakke “Into The Nightmare”.
Zo ging de set aan een razendsnel tempo voorbij, en na een uur waren er zestien nummers gepasseerd. Afsluiter “Midnight” was misschien de meest atypische song van allemaal. Heel veel synths en een echte popsong. Het werkt wel, want hier zong het publiek uit volle borst mee. Wij hebben het toch net iets meer voor de songs die gitaarwerk in zich hebben en soms wat naar shoegaze neigen. Zo klinkt de band ook op zijn best, puur en focus op het instrumentale.
In de Botanique zagen we dus dat Black Honey best wel een sterke show kan neerzetten. Ze hebben heel sterke songs die meteen blijven hangen en soms eens vuil durven uitpakken, maar kunnen vooral ook een sterke performance neerzetten. Het is wel nog iets te vroeg om voor een groot publiek uit te pakken, maar binnen enkele jaren zien we dat wel goedkomen. Nog iets meer sleutelen aan de set, de aanstekelijke sound behouden en sympathiek blijven, dat raden we hen aan. Niet veel werk meer dus.
Setlist:
I Only Hurt The Ones I Love
Madonna
All My Pride
Bad Friends
Dig
Somebody Better
Crowded City
Blue Romance
Just Calling
Into The Nightmare
Spinning Wheel
What Happened To You
Baby
Hello Today
Corrine
Midnight
