Zachtjes schuivend worden we zalen van de Handelsbeurs in gedruppeld. Aan de bar spreekt men naast Gents ook Duits, Italiaans, Spaans, Engels en Frans. Zo ver lijkt voor sommigen onder ons de reisafstand geweest te zijn. De merch-man is al bezig zijn laatste hoodies te verkopen en de overschot staat al een half uur klaar voor de vertoning van de film, band en recentste album; Jassbuster. We zijn natuurlijk aanwezig bij het nieuwe audiovisuele project van Nieuw-Zeelander Connan Mockasin en wie niet weet wie deze man is, weet wel waar de wikipedia ligt.
De twintig minuten durende kortfilm introduceerde wat we die avond mochten verwachten. Het absurde verhaal van een gepensioneerde jazz-ster wordt muziekleraar, die verliefd wordt op de lieftallige Josie die eigenlijk een Joseph is in een mis-en-scene van kartonnen muren en tafels. Grappig en griezelig, schattig en pervers, maar vooral weloverwogen slecht. Een opgenomen “Con Con Was Impatient” luidde de overgang in van 2D naar 3D en daar stonden de Jassbusters in levende lijve op het podium.
Connan’s Jassbusters waren van begin tot eind standvastig in wie ze waren. Ze waren die relaxte jazz muzikanten van vroeger die we net nog via een mini-tv te zien kregen in de overgang. Connan, verkleed als de muziekleraar, zat het gehele optreden neer en plaatste er hier en daar een filmverwijzing in op dezelfde smakelijke wijze. ‘So… You liked it? You… En-uhh-enjoyed it?’. We krijgen nu nog de rillingen op onze rug als we denken aan die tandjes die hij erbij liet zien, maar voor een voorprogramma te zijn, speelde deze band absurd goed. De constante ease in “Charlotte’s Thong” tegenover de rauwheid van “Last Night” in tegenstelling tot de veel betere versie van “Con Con Was Impatient” in het echt waren een vloeiend geheel ondanks de vele pauzes tussen de nummers. Wij hopen ook dat ze ooit het hoofdprogramma worden! Wink?
Na twintig minuten ‘intermissie’ komt Connan op als zichzelf, onderdrukt door een uit de kluiten gewassen vissershoed die zijn haar bijeen kan houden. Met zijn rug naar het publiek speelt hij een vrije versie van “Lying Has To Stop” terwijl de rest van de band weer op komt. Het werd een muzikaal pareltje toen “Faking Jazz Together” ons de sfeer van de avond kwam uitleggen en verbluft toekijken op de welgeplaatste dissonante pingeltjes van “It’s Choade My Dear”. De overgang naar Caramel (2013) werd als zijnde een traditie ingezet met ‘Welcome, to Caramel’. De nummers van Caramel brachten ons naar zijn versie van erotica. Probeer jezelf in te beelden in een met bladgoud opgebouwde lift, grote spiegels aan de marmeren wanden, met je blote tenen in het donzige rode tapijt onder je en van daarboven “I’m The Man That Will Find You” en “Do I Make You Feel Shy?” uit suede beplakte speakers. Zo zag de Handelsbeurs er eventjes uit.
Het publiek at uit de hand van de welgemanierde Mockasin, die zich ontfermde over de glazen op het podium toen één van de ophalers in zijn buurt kwam. (Trouwens… Handelsbeurs… plastieken inwisselbekers rinkelen niet constant.) “Forever Dolphin Love” werd een feest toen het na een intermezzo toch de oorspronkelijke lengte mocht zijn met een gigatempo naar het einde toe. “Lying Has To Stop” werd uiteindelijk ook het afsluitnummer in tutti en bracht het publiek nog in een laatste trance. Toen direct na verdwijnen de lichten aangingen, was een bis ondenkbaar en maar goed ook, we hadden namelijk al alles gehad wat wilden.
