Dansende Beren steekt ook dit jaar opnieuw de Belgische landsgrens over om allerlei bekende en minder bekende artiesten te ontdekken. New Fall speelt zich af op verschillende plekken in de stad: in intieme concertzalen, een protestantse kerk, en een hotel. Dit is onze ongezouten mening van de aftrap van het festival.
Mac DeMarco
Wees eerlijk: is er een betere manier om een festival te beginnen dan met de eeuwig nonchalante badboy Mac DeMarco? DeMarco’s show was een onthutsende psychedelische trip op zich alleen. Van onweerstaanbare indiehits als ” Salad Days” of “Chamber Of Reflection” tot nieuw spul “My Old Man”, DeMarco was een echte crowdpleaser die twee uur lang het publiek wist te vervoeren naar een heel andere wereld.
Het is al langer geweten dat DeMarco’s shows de neiging hebben om te ontsporen, en dat was in Duitsland ook niet anders. Sigaretten, slingers, worsten, en ja, zelfs bh’s kreeg Demarco naar zich toegegooid. Na een set van vijftig minuten besloot DeMarco om een pauze in te lassen, waarna gitarist Andy White (de blondharige wederhelft van Tonstartssbandht) de boel overnam. Kort samengevat? Comedy, Trump-bashing en moshpits. Heel veel moshpits.
De millennialgeneratie was massaal aanwezig in de Robert-Schumann-Saal, en viel als een blok voor de ‘jizzjazz’ van de Amerikaanse indiepopster – ook al had hij de neiging om zijn set eigenhandig te saboteren om een praatje met het publiek te slaan. Wat zeggen we, eigenlijk viel het publiek voor de charmes van de gehele band. Gitarist Andy White amuseerde het publiek met zijn sierlijke moves, en Joe McMurray wisselde zijn drumstel in met DeMarco’s microfoon. McMurray walste zich een weg door het publiek, sprong mee in de talloze moshpits, en kroop uiteindelijk terug op het podium. De schreeuwtherapie die volgde met rock-klassiekers als “Killing In The Name Of”, “High And Dry” en, jawel, zelfs “Freed From Desire” was niet meer dan de – toegegeven, eigenaardige – kers op de taart.
Hundreds
Na de stomende party van DeMarco begaven we ons de volgende dag richting de protestantse Johanneskirche. Daar stond het Duitse broer-zus elektropopduo van Hundreds klaar voor een volle set melancholie en duisternis. De ijzige stem van Eva Milner zorgt ervoor dat je een vallende haarspeld kan horen weergalmen achteraan de kerk. Ook de combinatie van Eva’s stem met de simpele pianotonen, bemand door Philipp Milner, zorgde voor een strakke set waar weinig meer op aan te merken viel. Wij werden stil van de muziek van het Duitse duo, vooral door hun recenter werk uit Aftermath en Wilderness.
Danny & The Veetos
De grootste verrassing van New Fall is nu al bekend: Danny & The Veetos. Normaal zijn ze met z’n vieren, maar deze keer was de helft van de band uit de Faeröer Eilanden aanwezig – en dan nog speelden ze een meer dan overtuigende akoestische set. Deze jongens maken Scandinavisch getinte folkpop met opgewekte, fijnzinnige teksten. Ook synths, trompetten, zinderende beats en elektronische instrumenten vormen een intrinsiek deel van Danny & The Veetos. Berg die vergelijkingen met Ólafur Arnalds of Sigur Rós maar beter op, want deze mannen hebben wellicht meer gemeen met de indie-electro van SOHN en de fijngevoeligheid van Darlingside.
De Faeröers zijn als vissen in het water wanneer ze op het podium staan. Ook al zijn ze maar met z’n tweeën, de frontman zweept het publiek op, probeert ons mee te laten brullen tijdens hun Deense megahit “Sunnukvøld Í Mai” en wiegt ons op de zachte tonen van zijn akoestische gitaar. Een prachtige, onverwacht supergeile set van een band die je nu mag gaan ontdekken.
Yuno
Wees gerust: er valt beslist wel meer te ontdekken dan folk- en electropop op New Fall. Wanneer we aankomen in het cultureel centrum van Düsseldorf staat ons de muziek van opkomend Amerikaans indietalent Yuno te wachten. De Floridiaanse artiest, die recent getekend is bij Sub Pop, maakt bitterzoete, emotionele bedroom-indiepop en brengt zowel live als op plaat een scherpe productie tot stand. In zijn muziek hoor je flarden 2000’s indie, Regina Spektor, Animal Collective en Flight of the Conchords.
Live bracht Yuno een mix van nummers uit zijn uitstekende debuutep Moodie, een resem oude nummers en zelfs een cover van Smash Mouths monsterhit “All Star”. “Do you guys know Shrek?” vraagt de zanger op het einde van het nummer, waarna de band in een deuk ligt. “Op een dag luisterde ik naar het nummer en wist ik gewoon: hier kan ik méér mee doen.” Hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld “Galapagos”, een etherisch duet van de frontman (centraal) met de toetsenist (rechts). Met dat nummer begon alles in vijfde versnelling te gaan voor de singer-songwriter uit Jacksonville. U begrijpt zelf wel waarom wanneer u dat catchy deuntje de avond erna nog zit te neurieën.
Hebben deze artiesten een onstilbare honger naar nieuwe muziek in je losgemaakt? Hieronder vind je een afspeellijst van alle artiesten die op de podia van New Fall Festival zullen klimmen.
