Sinds 2016 schopt deze atypische, Gentse rockformatie het al enig ver met hun loeiharde popsongs: Studio Brussel kon er niet omheen, concertbookers en managements zoals Ampersand en Gentlemanagement sprongen mee op de trein. Zelfs optredens in Slovenië en Zuid-Afrika bleven niet uit. Toonaangevend bleek steeds hun creatieve liveshow, met allerhande attributen en gastacteurs. Shht draait duidelijk rond meer dan muziek spelen, maar wat schiet er nog over zonder de performance? Biedt hun debuut Love Love Love uitsluitsel?
Geen verrassing: Shht weet op hun debuutplaat een even-van-de-pot-gerukt eindproduct neer te zetten als tijdens hun optredens. Hoewel ze de helft van de nummers als single al uitbrachten, slagen ze erin om een goeie balans te creëren tussen oud en nieuw, tussen strelend en meppend. “Soup” en “Masterpiece” voorzien de plaat van zijn portie riffs. “Mao” en “J’ai Décidé d’être Heureux/Heureuse” zijn eerder oorwormpjes. Wat deze en de overblijvende schijven verbindt is de enorm veelzijdige productie, waar geen enkele andere band mee zou wegkomen. Een soep van knotsgekke samples, kinderkoren, en flamenco, vastgeschroefd in een ratelende machine van hoekige ritmes en autotune.
De teksten balanceren op de afgrond van het absurde, maar knipogen hierbij naar herkenbare thema’s. Nu eens op een repetitieve en ontwapenende manier, dan weer overgoten met ironie. Hier en daar gooien ze clichés overboord, tegelijkertijd halen ze die met een schizofrene grijns van onder het stof. Zinnen recycleren uit andere nummers: nog zo’n klassieke Shht-move. Getuigt het van lyrische armoede of meer coherentie? Kinderlijke rijmpjes zoals ‘sala-me, sala-you’ maken elke poging om Love Love Love serieus te nemen met de grond gelijk. Gelukkig weegt de megalomanie in de instrumentatie meer dan op tegen het bizarre tekstweb.
Maar het staat buiten kijf dat het allemaal sterke songs zijn. Hoe kan het ook anders, met vier studenten muziekproductie binnen de rangen. Meer zelfs: ze reflecteren de stem van een generatie, schaterlachend met haar eigen onzekerheden, maatschappelijke problemen doorprikkend. Door het fantastische synthparadijs heen gaat Love Love Love over alles en, het moet gezegd, tegelijk over niets. Achja, is dat niet de essentie des levens?
Laat vijf breeddenkende muzikanten en producers even in de speeltuin, en dan krijg je dit. Een carnaval van bliepjes en bloopjes, elfendertig percussieklanken, en harmonische zangtapijten. Een geflipte bohemian rhapsody maar dan twaalf nummers lang. Even schokkend als hun liveshows? Wie shockeert, zal ongetwijfeld de bal ooit teruggekaatst krijgen. Love Love Love staat als een huis, maar het huis van provocatie heeft een dak, een hoogtepunt. Wij dromen van de gedachte dat Shht het nooit zal bereiken.
1 Comment