InterviewsUitgelicht

Interview Julia Holter: “Deze keer heb ik gewoon mijn gevoel gevolgd.”

Vrijdag komt Aviary, het nieuwe album van de Amerikaanse componiste en multi-instrumentaliste Julia Holter uit. Hiervoor pakte ze het extra ambitieus aan. Aviary duurt negentig minuten en zit boordevol verschillende stijlen en ideeën. Eind deze zomer deed ze haar uitstekende live-reputatie nog alle eer aan tijdens een show in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne. “Dat was de eerste keer dat we behoorlijk wat nieuwe nummers hebben gespeeld en ook de eerste keer met enkele nieuwe bandleden. Dus vooraf gezien was het een behoorlijke uitdaging, maar het viel uiteindelijk enorm mee.”, laat Holter hierover weten.

De nieuwe nummers zijn dan ook helemaal iets anders vergeleken met je vorige album. Terwijl Have You in My Wilderness redelijk toegankelijk was, is Aviary dat dan weer helemaal niet.

Holter: Op mijn laatste plaat had ik er bewust voor gekozen om er een stuk meer kortere nummers in te stoppen, met meer conventionele ballads terwijl ik me nu meer heb laten gaan. Aviary is een betere weergave van de muziek die ik uit mezelf maak want deze keer heb ik gewoon mijn gevoel gevolgd. Ik wist niet goed wat ik moest maken of waar ik mee bezig was, ik zat gewoon met mijn synths te klooien en mezelf onder te dompelen in de sound. Wanneer er dan iets uitkwam dat me raakte of dat me bijbleef, dan bepaalde dat het verdere format.  Het was bijna alsof ik geen bewuste controle had. Ik wist niet goed hoe me uit te drukken met woorden, dus heb ik gewoon de sound gevolgd.

Een gevolg van streamingdiensten en een ongelimiteerde keuze aan muziek, zou zijn dat nieuwe muziek altijd maar sneller to the point moet komen, om de aandacht van de luisteraar toch maar vast te houden. Je nieuwe album staat dan weer vol met breed uitwaaierende intro’s.

Holter: Ik doe gewoon wat ik van nature uit voel dat juist is, wat me interesseert. Ik weet trouwens niet of die evolutie zo sterk is als soms gezegd wordt. We moeten de jongeren van tegenwoordig niet onderschatten.  Onoprechtheid halen ze er zo uit. Als je enkel maar kijkt naar popmuziek, dat is tegenwoordig vaak vrij eclectisch en complex. Jongeren weten wat er gaande is en weten wat ze willen en ik vind dat het gesofisticeerde luisteraars zijn, meer nog zelfs dan vorige generaties. We hebben effectief een probleem met nieuwe muziektechnologie, maar de luisteraars zelf weten nog steeds wat ze willen.

Streaming ontgaat me een beetje, ik gebruik Spotify niet en ik denk er ook niet zo veel over na. Over het economische aspect weet ik dan ook niet veel te zeggen, ik weet hierdoor ook niet hoe mijn toekomst eruit ziet.  Maar ik kan zelf niet beginnen met iets anders te doen, creatief gezien, of toch niet voor de foute redenen. Ik ga waarschijnlijk nooit veel geld scheppen met m’n muziek maar zolang ik er maar van kan blijven leven ben ik tevreden. Het feit dat dit zelfs maar lukt is eigenlijk al te gek.  Moesten artiesten gedwongen worden om muziek te maken tegen hun natuur in, gaan de luisteraars dat merken.

Is het resultaat dan een album waar alle nummers op zichzelf staan, of is er een overstijgend concept aanwezig?

Ik zou mijn luisteraars eerst en vooral op het hart willen drukken om daar niet te veel mee bezig te zijn. Het lijkt me beter als je gewoon luistert naar de plaat en er wat je eigen weg in zoekt. Voor mijn part hoef je de plaat zelfs niet in zijn geheel te beluisteren. Als je enkel luistert naar wat je mooi vindt en negeert wat je niks vindt, is dat voor mij even goed. Om op je vraag te antwoorden, er zitten wel betekenissen in, maar ik vind ze van secundair belang ten opzichte van de sound. Zo ben ik nogal bezig met herinneringen, hoe ons geheugen samenleeft met wat we zien in het heden. Het verleden achtervolgt je overal waar je gaat. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat dit erg ongemakkelijk kan zijn. Daarnaast gaat Aviary ook over de kakofonie van de geest.  Dus terwijl we ons al die dingen herinneren is er zoveel gaande in de wereld en in ons leven, online op onze telefoon en dat is redelijk overweldigend. Die drukte zorgde er zelfs voor dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik heb deze plaat gemaakt vanuit een heel elementaire gemoedstoestand, want ik wist zelfs niet meer waarom ik muziek maakte.

Heb je daar uiteindelijk een antwoord op gevonden?

Nee.

Maar wat ik me wel heb gerealiseerd is dat ik het altijd heel lastig vind om met andere mensen te communiceren. Niet dat ik super verlegen ben, maar praten met wie dan ook, of interviews geven, kost me altijd behoorlijk wat energie. Muziek is dan een soort omweg. Het omzeilt dat hele communicatieproces. Neem nu bijvoorbeeld een songtekst, dat komt nog steeds door middel van de sound van het nummer, het is sonisch en je kan het voelen. Voor mij is dat dan geen taal meer, maar muziek.  De hele verbale betekenis is bij muziek ondergeschikt aan de klankgolven en daardoor is het een manier van communicatie die me wel als gegoten zit.

Zoals gezegd zit je nieuwe album boordevol materiaal, zitten daar productionele details tussen waar je in het bijzonder trots op bent?

“Chaitius”, het derde nummer, daarbij was ik bijzonder tevreden met hoe dat is uitgedraaid.  Ik had er een vooropgezet idee over dat te maken had met wegvliegende vogels. Ik wou dat de stemmen klonken als vogels in de lucht en ik ben heel trots op het resultaat. Normaal zijn mijn nummers wat trial & error. Opeens bedenk ik me ‘oh wauw, deze klanken passen mooi bij elkaar’ en zit ik de geluiden te verzamelen terwijl ik het nummer maak. Maar bij “Chaitius” had ik vooraf dus een abstract idee en dat heb ik kunnen uitwerken.

Over je meer concrete invloeden is ook al behoorlijk wat geschreven en die lijken altijd nogal niche te zijn. Van antieke Griekse cultuur over obscure Franse films uit de jaren ’50. Laat je je soms ook door triviale, doodgewone zaken beïnvloeden?

Uiteraard. Ik weet trouwens niet eens zo veel over Griekse cuItuur. Tragedy, mijn album uit 2011, was gebaseerd op een stuk van Euripides, maar veel verder gaat mijn kennis niet. Daarnaast is het voor mij ook niet zo belangrijk dat je als luisteraar op de hoogte bent van al die dingen. Ik citeer het omdat ik bijvoorbeeld hou van dat stuk van Euripides, maar mensen die naar mijn muziek luisteren hoeven niet noodzakelijk te weten waar ik het allemaal over heb.

Ik luister trouwens veel naar conventionele muziek hoor. Als ik kijk naar wat me allemaal beïnvloedde als kind, dat is allemaal behoorlijk mainstream. Zoals Billy Holiday of Tori Amos, The Beatles en The Smiths. Als kind speelde ik al piano, maar ik luisterde vooral naar popmuziek in mijn vormende jaren, niet direct naar klassieke muziek.  Wie ik echt te gek vind is MIA, maar zij is al behoorlijk experimenteel, dus dat is misschien niet zo een verrassing. Verder heb ik geen TV, maar ik ben wel bijzonder geïnspireerd door de originele Blade Runner film. De filmscore ervan draai ik al jaren grijs en het heeft een grote invloed gehad op het nieuwe album. Het is soms wel lastig om precies aan te geven wat me nu eigenlijk beïnvloedt en wat niet, dus je mag alles wat ik net heb gezegd wel weer met een korrel zout nemen.

Julia Holter speelt op 28 november in de Roma in Antwerpen, Info & Tickets.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Old Fire - Voids (★★★): Wegdromen in de kille nacht

Old Fire doet bij velen naar alle waarschijnlijkheid geen belletje rinkelen. Het project van de Amerikaanste producer en componist John Mark Lapham…
LiveRecensies

Best Kept Secret (Festivaldag 3): Zonovergoten eindfeest

De laatste, stralende dag van Best Kept Secret Festival eindigde in onweer, maar door al het moois dat ook zondag weer door…
AlbumsRecensies

Albumreviews: Beire Kort #13

Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om elke plaat zijn eigen review te…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.