El Yunque is één van die groepen die de afgelopen jaren de Belgische noise rock scene in leven hield, en voor een stuk toegankelijker maakte voor een breder publiek. De Limburgse band bracht tot nu toe twee deftig klinkende platen en een ep uit, die vooral geassocieerd kunnen worden met woorden zoals lawaaierig en experimenteel. Nu brengen ze hun derde album Oh Hi Mark uit.
Volgens het bijhorend manifest, dat een kunstwerkje op zich is, gaat deze nieuwe plaat over veel meer dan enkel muziek. El Yunque is niet langer een band. Ze zijn een collectief. En Oh Hi Mark wordt dusdanig een performance.
Een onoplettende luisteraar zou El Yunque III kunnen afdoen als zelfingenomen en hypocriet, zoals schilderijen die op een eerste inspectie volledig wit lijken en voor de rest niet veel te vertellen hebben. Niets is minder waar. El Yunque slaagt erin om zichzelf bloot te geven aan het publiek, zonder meer of minder te willen zijn dan El Yunque.
Enkele maanden terug gaven ze ons al een teaser “Siri, Please [I, II, III]”. Een muzikale trilogie met een bijhorende kortfilm van Manon De Sutter, die een goed beeld geeft van waar de band, of eerder het collectief, met deze plaat naar toe wilt. “Siri, Please” is ruw. Naakt. Performant. En ondanks dat de titel van de plaat Oh Hi Mark ongetwijfeld verwijst naar The Room, a.k.a. de slechtste film ooit gemaakt, is het alsof El Yunque via “Siri,Please” belooft dat deze plaat tastbaar en menselijk zal zijn.
“Googol”, de eerste track, slaat in die zin al meteen de nagel op de kop. Met lyrische sociale kritiek en een intro die klinkt alsof hij een doemsdag voorspelt, bewijzen de jongens dat het menens is. Het nummer is bijna 9 minuten lang, maar is elke seconde waard. Zeker voor de mens die graag aan zelfreflectie doet. De videoclip is trouwens ook niet om onder stoelen of banken te steken.
Daarna volgt “Sword Beach”, waarbij de jongens een sprong terug in de tijd maken en een nummer over D-day schreven. Waarom? Dat moet je aan hen vragen. Maar met drums die op een bepaalde manier heel gehaast klinken, een zekere akelige witruimte en de onheilspellende stem van Kaat Timmers voelt het nummer inderdaad alsof het zo gemonteerd zou kunnen worden onder beelden van de soldaten die op 6 juni aanspoelden op de kust van Normandië.
“De Milo” en “Easily” leggen enkel nog verder El Yunque’s perspectief op de wereld bloot. De nummers klinken bijna alsof ze eerder thuishoren op een post/new wave plaat dan tussen het repertoire van El Yunque. Voor de die-hard noise fans is dat misschien een teleurstelling, voor de leesbaarheid en expressie van El Yunque’s muziek is het echter geen negatieve zaak. De jongens hebben ontdekt dat ze niet perse luid hoeven te zijn om gehoord te worden en maken nu de weg vrij voor zichzelf om te doen wat ze zelf willen.
Als digitale bonus krijg je er “Oh Hi Mark” bij. En hoewel het dus niet op de hardcopy zal te vinden zijn, is deze titel track een mooie afsluiter. Het doet ons zelfs een beetje aan Nordmann denken, hoogstwaarschijnlijk door die saxofoon.
Oh Hi Mark is geen noise goud. Maar dat was ook niet de bedoeling. El Yunque bevrijdt zich met dit album van de labels die ze opgelegd kregen en vinden zichzelf. Oh Hi Mark is meer dan muziek. Het is een proces, een experiment en een ontdekking. Met andere woorden, het is een performance. En dat klinkt als iets dat evengoed in dat manifest had kunnen staan.
El Yunque is binnenkort te zien op 19 oktober in de Charlatan te Gent, op 2 november in de Cactus Club te Brugge en op 17 november in JC Den Englantier te Sint-Niklaas.
