Na twee jaar zijn de Limburgse rockers van The Sore Losers terug met Gracias Señor. Na het uitbrengen van hun derde album Skydogs in 2016, steeg hun status richting die van halve gitaargoden, leren vestjes en fleurige doodshoofden incluis. Die vestjes hielden ze voor deze nieuwe plaat aan, de rest van het ruwe rock-imago werd opgeblonken tot een retro en à l’aise kantje. Om het met het meest gebruikte (en vervelendste) adjectief binnen de Vlaamse muziek recensies te zeggen: de muziek klinkt fris.
Zijn we daar blij mee, met dat fris? Opener “A Little More” doet dat zeker niet slecht. Een zeer luchtig nummer dat misschien wat atypisch is om als eerste op een album te staan, maar het maakt meteen duidelijk dat dit geen Skydogs 2.0 wordt. Half geamuseerd en half verrast stoten we door naar “All In A Days Work”. De ietwat wrange riff gecombineerd met chaotische strofes en een uitstekende drive maken het een druk op de replay-knop waard. Over de jaren en albums heen zijn we ook steeds grotere fan geworden van Jan Straetemans zangkunsten. De man is van sympathieke Limburgse buurjongen met zijn eigen bandje naar een rocker pur-sang geëvolueerd; hij spuwt zijn teksten als het ware.
Om even voorop te lopen, er staan geen slechte nummers op dit album. Wat ons wel stoort is het gebrek aan dynamiek en variatie tussen de nummers. “Get It Somehow”, “Little Baby (Doughboy)” en “Anything Goes” klinken nagenoeg hetzelfde en zouden delen uit eenzelfde nummer kunnen zijn. De band klinkt hier te veel als een goed geoliede machine die gewoon doet waar ze goed in is, maar het komt niet overtuigend genoeg aan bij ons. “Denim On Denim” zouden we ook bijna in dat rijtje plaatsen, maar daarvoor zit er teveel fantastische feel good in de refreinen. Ook te horen hier: Cedric Maes zijn gouden solerende vingers. De vreemde eend in de bijt is “Where Are You”, waar het viertal zeer sterk gas terugneemt. De band maakte eerder ook al wel enkele meer rustige nummers of ballads, maar op dit nummer durven we gerust het label knuffelrock kleven. Iets te mierzoet als je het ons vraagt.
“Eyes On The Prize” is dan weer wel een hoogvlieger. De converserende dubbele gitaarlijnen zijn duidelijk beïnvloed door Amerikaanse producer James Petralli en diens band White Denim. De schokkerige en ietwat minimalistische strofes gaan heerlijk over naar de meer stuwende refreinen, die zowel muzikaal als op gebied van teksten lekker rechtlijnig zijn. ‘Stick to the plan man, eyes on the prize’ proclameert Straetemans op overtuigende manier. Het hoogtepunt op de plaat is de single “Dark Ride”. Terughoudend zwoel, maar tegelijkertijd vreselijk groovy en naar disco neigend. Tijdens de pulserende bridge hangen we aan Straetemans zijn lippen om daarna nog een laatste keer een donkere rit doorheen het refrein te nemen.
Het lijkt erop dat The Sore Losers een matig album hebben neergepoot met enkele betere uitschieters. Als Skydogs scheuren op de autostrade was, dan is het op Gracias Señor aan 50 kilometer per uur bollen in de bebouwde kom, op een zonnige zaterdagavond weliswaar. Goeie songs met hier en daar een licht momentje van euforie, toch had het net dat tikkeltje memorabeler kunnen/mogen zijn voor ons.
1 Comment