‘Question your existence’. Dat is de slagzin waarmee Ron Gallo zelf zijn nieuwe album labelt. Onder het motto ‘een beetje zelfreflectie kan geen kwaad’ geeft hij ons een lel om de oren in dertien korte, maar krachtige nummers die klinken als kruisbestuiving tussen de 60’s en hedendaagse experimentele garagerock. Stardust Birthday Party is niet zomaar een samenraapsel van decibels om met een beker lauw bier op te crowdsurfen. Het is een verhaal dat zich ontplooit van begin tot eind, even rijk is aan fuzzy gitaargeweld als aan ingetogen momenten, en nooit aan diepgang inboet. Dood en fun staan rug tegen rug, en de thematiek reageert met het impulsieve garage-attitude tot een explosieve cocktail.
Ronald James Gallo, geboren en getogen in Philadelphia, is ondertussen al geen nieuwkomer meer. Nadat hij afzwaaide bij de bluesrockband Toy Soliers, en het hele roots-genre in het algemeen, produceerde hij zijn succesvolle soloalbum HEAVY META. ‘Gefrustreerd door de mensheid’ is hoe hij de plaat destijds kaderde. De nummers klonken stuk voor stuk luid, kwaad, en erg goed. Het ‘meta’-karakter is daarna nooit echt verdwenen, getuige Really Nice Guys. Een ep bol van kritiek op de muziekindustrie, muziekjournalistiek en het artiestenleven, die demonstreert dat Gallo wel weet hoe je een conceptalbum in elkaar bokst. Ook live staat zijn act als een huis, Pukkelpop heeft het geweten.
Stardust Birthday Party start zacht en mysterieus met “Who Are You?”. Stilte voor de storm, zo blijkt, want de stoomtrein Ron Gallo trekt zich pas echt op gang op “Always Elsewhere”, een ronkend punknummer dat meteen bewijst dat ‘op ’t gemakje’ niet in het woordenboek van de Amerikaan staat. Het schetst een beetje de sfeer van het album: licht surrealistische teksten met verrassend veel diepgang, ondersteund door een serieschakeling aan fuzz-en overdrivepedalen. “Prison Decor” houdt de tred gaande met momenten waarop de gitaarpickups even mogen afkoelen en plaats ruimen voor wat meerstemmigheid die de boel fris en boeiend houdt. Op “Party Tumor” geeft Gallo een feestje dat de geluidslimiet vol overschrijdt. Het soort feestje waar oorsuizingen de enige herinnering zijn aan wat er die avond is gebeurd. Ras-garagerock op zijn best.
Wat onvermijdelijk volgt, is de kater. Je voelt je aangesproken op “Do You Love Your Company”, het spoort aan om er niet ellendig en alleen te blijven bij zitten: ‘When you stick with yourself, when you live with yourself, do you love your company?’, vraagt Gallo, zonder aan power in te boeten. “You Are The Problem” gaat nog een stap verder en wijst in een ingetogener instrumentaal kader de luisteraar aan als de oorzaak van zijn eigen problemen.
We glijden stilaan een psychedelische put in die zijn summum bereikt op “OM”, waarop het brein van Ron een monoloog voert terwijl een boeddhistische mantra gonst op de achtergrond. Het nummer is een baken van rust dat als een bubbel uit elkaar spat bij het aanvangen van “It’s All Gonna Be OK”. De 60’s bellen aan, en als herboren wordt het volume opengedraaid voor een kletterend rocknummer waarop weer plaats is voor positivisme. Hierbij aansluitend zijn “The Password”, met zijn lichtvoetig, ritmisch karakter, en “Love, Supreme”, een funky uitstapje dat zonder twijfel een van de meest catchy nummers op het album is. Eén van de meest essentiële ook, blijkbaar: ‘It’s the heart of the record, it’s not like anything we’ve done’, aldus Gallo zelf. Eerder vrijgegeven als single brengt het een hommage aan John Coltranes gelijknamige “A Love Supreme”, en is het volgens Ron een toespeling naar de gebeurtenissen in Charlottesville van vorige zomer.
Met “I Wanna Die (Before I Die)”, een kort en pittig nummer, lijkt de Amerikaan de handdoek even in de ring te willen gooien, ware het niet op het bijna romantische “Bridge Crossers” na. Het nummer predikt herstel, en vertelt over afwending van donkere gedachten, getuige de zinsnede ‘I try to show you the other side, that it’s not all darkness and pain; you showed me a pretty world inside myself’. De plaat komt daarop tot een hypnotiserend einde met de warme vibrato’s van “Happy Deathday”, waarop leven en dood ironisch worden gevierd.
Stardust Birthday Party schuwt minder dan ooit het experiment en het concept, omarmt het ‘weirde’ met beide armen, en schetst het beeld van een man op zoek naar zichzelf. Desondanks blijft Ron Gallo ook gewoon Ron Gallo. Luid, rauw, en een tikkeltje grof. En zo hebben we het maar al te graag.
Facebook | Instagram | Website
