Vandaag kregen we de kans om het nieuwe album van alternatieve popband Twenty One Pilots te beluisteren. Tyler Joseph en de zijnen kregen de zware taak om op te boksen tegen het grote commerciële succes van Blurryface en meerbepaald “Stressed Out” en “Ride”. Een comeback maken na zo’n succes, is nooit een cadeau, maar Twenty One Pilots doet dat op een verrassend goede manier met een leuk samenhangend album.
Spoiler: een tweede “Stressed Out” zal je op dit album niet terug vinden. Toch doet album-opener “Jumpsuit” het – verrassend genoeg – niet slecht op de radio. Een vettige baslijn maakt van dit nummer misschien wel één van de stevigste die de band ooit uitbracht. Tekenend voor de singles van Trench was dat ze allemaal een andere richting uitgingen. Zo heb je “Nico And The Niners“, dat richting reggae neigt, of “Levitate” dat gewoon straight forward hiphop is. Smijt daar nog eens “My Blood” bij, een moody popnummer, en het duo uit Ohio had ons helemaal hyped voor hun nieuwste studioalbum.
Toch valt die diversiteit een beetje weg op de weg op de rest van de tracks. De band duikt meer dan ooit in de synths en daar is “Morph” het beste voorbeeld van. Een upbeat nummer met een vrolijke vibe en meezingbaar refrein zorgt ervoor dat dit nummer er met kop en schouders bovenuit steekt op Trench. Ook “Bandito” mag zich een perfect synthpop-nummer noemen. Het nummer ontwikkelt zich laagje per laagje, waarna het helemaal openbarst. Interessant is hier hoe Tyler Joseph met autotune speelt (iets wat trouwens een rode draad is gedurende het hele album). Dit zal ongetwijfeld één van de fan favorites worden.
Wie Twenty One Pilots zegt, denkt ongetwijfeld meteen aan ukelele. Elk van hun albums heeft wel een nummer waarin dit centraal staat en dat is ook dit album niet anders. Naast single “Nico And The Niners” zien we ook in “Legend” de ukelele terugkomen als ondersteuning. Voor de rest steunt dat nummer toch eerder op zijn viby piano-akkoorden. Daarnaast hoor je ook uke in “The Hype”, een nummer waarin Tyler – op een lichtelijk arrogante manier – zijn frustratie uit over het succes van de band met lyrics als ‘nice to know my kind will be on my side’ en ‘don’t believe the hype’.
Afsluiten doet de band – zoals ze altijd doen – met een rustig pianonummer. Op Trench komt deze in de vorm van “Leave The City”, een emotionele pianoballad, waarin Tyler zichzelf steeds herhaalt. Toch kan de band het niet laten om, met behulp van opzwepende synths en drums, nog éénmaal te ontploffen. Als we het over emotionele pianonummers hebben, doet “Neon Gravestones” het een pak beter dan “Leave The City”. Tyler gaat in de strofes aan het rappen, ondersteund door een zachte piano en upbeat drums, en in het refrein streelt zijn zachte stem je oren met de woorden ‘neon gravestones try to call’. Een perfect geproduceerd emo-pop nummer.
Trench lijkt wel de perfecte comeback na het massasucces van Blurryface. Het album bevat grotendeels perfect gebalanceerde popsongs, vaak ondersteund door een hyperkinetische hiphopbeat, waarin emotie centraal staat. Nummers als “Jumpsuit” en “Nico And The Niners”, waar Tyler Joseph en Josh Dun naar andere genres gluren, zorgen dan weer voor variatie en maken van Trench een aangename luisterbeurt. Daarbij toont deze plaat nog maar eens aan dat dit duo geen sellout is maar twee muzikale breinen die hun ding doen.
Twenty One Pilots speelt op 13 maart een show in Palais 12 die al hopeloos uitverkocht is.
