Begin dit jaar verbaasde Kero Kero Bonito vriend en vijand met een radicale koerswijziging. Na het zeemzoete Bonito Generation (een album vol hypergepolijste pop dat tegen het kitscherige aanleunde), kwam het Londens trio met “Only Acting” op de proppen. Plots kleurde de band volledig buiten de lijntjes met vervormde gitaren, glitches en gekrijs. De nieuwe sound vervreemde enkele fans, maar leverde hen vooral veel aandacht op. Een ep, een aantal straffe singles en een aansluiting bij het label Polyvinyl Records later, dropten ze maandag onverwacht hun nieuw album Time ‘n’ Place. Een plaat waarop Kero Kero Bonito vol overgave in een nieuwe wereld duikt.

Bij het luisteren van het album valt op hoe turbulent die wereld is. Geen idee is te gek om te verkennen en voor je het weet neemt Kero Kero Bonito je mee naar een rollercoaster van stijlen en geluiden. Geen achtbaan in een feeëriek pretpark, maar wel in een onstuimige droomwereld. Met zijn soezerige, maar grillige klanken zweeft Time ‘n’ Place namelijk tussen aanstekelijk en bijtend, tussen droom en nachtmerrie. Een plaat vol hemelsbrede contrasten dus.

Nu het trio los gaat op hun instrumenten, in plaats van zorgvuldig nummers te componeren op de laptop, lijken ze veel meer te durven. De leden groeiden op, hebben er levenservaring bij en experimenteren volop in hun muziek. Nummers nemen vrije structuren aan en op liedjes als “Outside” en “Flyway” gieren de elektrische gitaren om je oren. Hoewel Sarah Midori Perry’s vocals nog steeds fluweelzacht klinken, durft de groep invloeden te halen uit de garagerock en powerpop. In extremis neigen ze zelfs naar regelrechte noise pop op bijvoorbeeld het magistrale “Only Acting” met stormende gitaarsolo’s, vocale uithalen en haperingen waarbij je je waant in een futuristische, apocalyptische angstdroom.

Is Kero Kero Bonito dan plots een rockformatie of noiseband geworden? Niet echt. De vele experimentele uithalen en vreemde productie zouden we geen gimmicks noemen, maar wel een kader rond het blanco canvas dat deze groep met alle vrijheid wil benutten. Kero Kero Bonito heeft nieuwe manieren gevonden om zich uit te drukken en hun muziek spannend te houden. In de kern wil deze groep nog steeds zijn sterk gevoel voor zonnige pop en fantasie als troef op tafel leggen. Doorheen het grillig geluid, schijnen pareltjes zoals het ultracatchy “Make Believe”, het speelse “Time Today” en het ronduit bezwerende “Dump” als aanstekelijke hoogtepunten. Het zijn ankers in de woelige structuur van het album.

Naarmate het album vordert, begint die aantrekkelijke woeligheid meer te lijken op slordigheid. De goede ideeën van in het begin van deze plaat lijken ietwat verloren te gaan in de chaos. Hoewel “Visiting Hours” en vooral “If I’d Known” puike liedjes zijn, klinken de nummers daarrond een stuk minder spannend. De klavecimbel en brave drums op “Dear Future Self” halen de vaart uit het album en akoestische meezinger “Sometimes” is zelfs op het eclectische Time ‘n’ Place niet op zijn plaats. Jammer, want op zo’n veelzijdige plaat zou een consistente kwaliteit de ideale binding kunnen zijn tussen de nummers.

Op Time ‘n’ Place laat Kero Kero Bonito de sceptici horen dat hun experimenten geen gimmicks zijn. De band heeft een reusachtige evolutie doorgemaakt, maar is ontzettend trouw aan zijn kwaliteiten gebleven. Ze hebben namelijk een wonderbaarlijk contrast gecreëerd tussen licht en duisternis. De plaat is misschien verre van consistent, maar Kero Kero Bonito lijkt er zich niet te veel van aan te trekken. Het is een verzameling nummers van een groep die zich alle vrijheid permitteert. Het grootste deel hiervan klinkt aanstekelijk en ontzettend spannend en laat dat tweede nu net zijn wat deze groep nodig had.

Kero Kero Bonito speelt op vrijdag 23 november in de Beursschouwburg.