Wie harp zegt, denkt meteen aan Joanna Newsom, maar noem daar vanaf nu ook maar in één adem Mikaela Davis bij. Ook al klinkt de jonge Amerikaanse veel poppier en minder mysterieus dan Newsom, ze weet alleszins fijne nummers te schrijven op haar harp en weet die nog eens live te vertalen naar een meeslepende set. Ondanks de weinige airplay en persaandacht voor haar overigens uitstekend debuut Delivery wist Mikaela Davis toch wat volk naar de kelder van de Botanique te lokken en meer dan een uur mee te nemen in haar zeemzoete wereld vol verliefdheid en onzekerheden.

Haar eerste concert op Belgische bodem begon alvast met een valse noot. Na één strofe begaf de basversterker van de bassist het al en brak de band het nummer af. Wat gefoefel met kabels en pedalen later besluit bassist Shane McCarthy om gewoon zonder effectpedalen te spelen en eerlijkgezegd hebben we die doorheen het hele concert niet gemist. Zijn diepe cleane bas klonk alsof die nooit anders zou moeten klinken. Maar Mikaela en band herpakten zich moeiteloos. ‘I’m not in control, I’m not cut out for this,’ vatte ze meteen de situatie samen op het opnieuw ingezette “Delivery” waarna de band echt op toeren kwam in het toepasselijke “In My Groove”.

Davis’ muziek klinkt al even fris als haar verschijning. Met haar zilver wit haar doet ze wat denken aan Phoebe Bridgers, al gaat het er bij haar veel optimistischer en rooskleuriger aan toe. Het vogelvrije “Little Bird” bloeide mooi open in de laatste nazomerweeën in Brussel. Haar debuutalbum verscheen dan ook niet voor niets in hartje zomer (13 juli) en luisterde als een nostalgische liefdesbrief aan een verloren gewaand vakantieliefje. Toch verloor Davis zich niet in de clichés van ‘meisje met gitaar’ en goot ze met “Pure Divine Love” zowaar een ferme scheut psychedelica in de set. De afsluiter van haar debuut lag al jaren te sudderen in Davis’ brein en betekende een eerste onverwacht hoogtepunt in haar set. Mooi ook hoe de band het overzicht wist te houden in de lang uitgesponnen harp en gitaar solo, want in de krappe Witloof Bar is communiceren een hele opdracht als je drummer verscholen zit tussen twee pilaren.

Naar eigen zeggen was de band wel wat verrast door het sterke Belgische bier. Wie een zatte bedoening verwachtte, werd aangenaam verrast, want het had enkel een positieve invloed op hun performance. De Witloof Bar van de Botanique bleek nog veel te groot om te vullen voor Davis en dan kan het soms wat ongemakkelijk stil zijn tussen de nummers, al wist de Amerikaanse zich gracieus doorheen de stiltes te laveren. ‘We’re still getting used to the respectful European audiences, so thank you for listening,’ brak ze het ijs tussen de liedjes door. Je hoeft niet voor volle zalen te staan om te kunnen overtuigen. Het publiek dat er was, viel meteen als een blok voor Mikaela’s stem, nummers en charisma.

Zo waagde ze het zelfs om twee nieuwe nummers op het publiek af te vuren en met succes. Beide nummers pasten opnieuw binnen datzelfde up tempo en poppy kleurenpalet dat haar debuutalbum vastlegde. Mits wat schaafwerk ziet de toekomst van Davis er alleszins opnieuw roos- en appelblauwzeegroenkleurig uit. Na het dromerige “Do You Wanna Be Mine” stuurde stuurde Mikaela haar band eventjes weg en betovert ze het publiek alleen op haar harp met “Emily”. Op haar debuutplaat krijgt ze nog vocale steun van The Staves, maar in de Botanique bewees Davis dat ze ook alleen haar mannetje kan staan. Haar sterke cover van St. Vincent’s New York (terug met de volledige band) kreeg een eigenzinnige draai en ontaarde nog eens in  meeslepende gitaar- en harpsolo’s. Van slechte muzieksmaak kan je haar alleszins niet betichten.

Met amper één album onder de arm was het op zich al verbazingwekkend dat Davis niet veroordeeld was tot voorprogramma, maar gewoon op eigen kracht een goeie set van 75 minuten kon neerzetten. In een vorig leven had de jonge Amerikaanse wel al twee ep’tjes uitgebracht, maar die werden gemakshalve genegeerd. Mikaela heeft een richting gevonden met haar harp en gaat er voluit voor.  “A Letter That I’ll Never Send” klonk verassend potig terwijl “Other Lover” dan weer zo op de radio kan (en misschien wel moet) gedraaid worden. Met “All I Do Is Dissapear” verdween ze dan terug terwijl haar band nog eens de teugels liet vieren in een fijne (en misschien iets te lange) outro. Als toemaatje kregen we nog een fijne cover van Neil Young’s “Down By The River” maar dan waren we al toch al helemaal overtuigd. Mikaela Davis is een parel die het zeker en vast verdient om ontdekt te worden door een groter publiek. Radiomakers en concertorganisatoren aller lande, geef deze jong vat vol talent een kans in je playlist en line-up!

Setlist

Delivery
In My Groove
Pure Divine Love
Half Right (Elliott Smith cover)
Little Bird
Get Gone
nieuw nummer
nieuw nummer
Do You Wanna Be Mine
Emily
New york (St. Vincent cover)
A Letter That I’ll Never Send
Other Lover
All I Do Is Dissapear

Down By The River (Neil Young & The Crazy Horse cover)