John Butler – geboren in California, getogen in West-Australië – brengt onder de noemer van zijn band – The John Butler Trio – zijn zevende album uit, Home. De Australiër maakte eind de jaren 90 furore als straatmuzikant in het stadje Fremantle. Na een DIY-cassette als debuutplaat schaarde de artiest andere muzikanten om zich heen en richtte hij The John Butler Trio op. Jaren verstreken en de band brak door met Three. In 2012 stond de artiest voor een laatste keer in de spotlight, maar daarna bleef het relatief stil. De bonte gitaarriffs, de loutere knipogen naar Butler’s folkse roots, de synthesizers (meer nog in de titeltrack horen we een 808) vormen voortaan de ruggengraat van het repertoire. “Something a little edgier, a little darker or modern than you maybe expecting, but fresh and forward sounding,” noemt Butler het zelf.
Ondanks de eigenzinnige stijl van het album moet Home niet ver gezocht worden van Butler’s originele vertelstijl. De fundering van het album werd namelijk gelegd zonder het trio in gedachten. Gek genoeg zullen de live shows worden gespeeld door een vijfkoppige band, vandaar de afkorting JBT+. De thuismatch zal vast en zeker op een homerun uitdraaien, maar de vraag blijft of overzees hetzelfde kan verwacht worden. De klassieke riffs glijden samen met enkele modernere elementen achter de kiezen die het onderscheidt van klassieke monsterhits zoals “Ocean” en enkele andere doorbraken – denk “Zebra”, “Better Than” en “Funky Tonight”. Met schijven zoals “Tahitian Blues”, “Running Away” en “We Want More” zou Butler het mogelijks kunnen klaarspelen om opnieuw de vlam van de hype rond zich aan te wakkeren.
Aanvankelijk draaft het album in volle galop met “Tahitian Blues” doorheen fijne texturen van de verscheidene akoestische elementen. Een exotisch landschap voelde nog nooit zo sterk aan als thuis. Er zit dan ook een zeer radiovriendelijke essentie in het nummer. Al snel ontdekt de artiest echter een iets duisterder versie van zichzelf in “Wade in the Water”. De zachte distortion op Butler’s gitaar is het enige gedenkwaardige element van het nummer. Die zachte weemoed is opnieuw te vinden in “Just Call” wat even goed een Ben Howard nummer op banjo had kunnen zijn.
Nummer vier “Running Away” bezit dankzij zijn gelaagdheid even veel potentieel als de opener. Deze herfsthit in wording raakt met de toevoeging van een orgel het diepste van de ziel en sluit af met een klassieke John Butler solo. De titeltrack “Home” geeft met de toevoeging van een 808 bas en enkele vintage synthesizers een nieuwe wending aan het album. Samen met “Miss Your Love”, “Faith” en “Coffee Methadone Cigarettes” is het een traag, slaapverwekkend deel van Home. Het enige memorabele zijn de lelijke drumsamples van “Faith”, verder blijft er niets plakken.
Vervolgens schiet de artiest terug in actie met “Tell Me Why”, “Brown Eyed Bird” en “You Don’t Have to Be Angry Anymore”. De klassieke gitaarriffs van Butler zijn geen troostende factor voor de aanslepende vergeetbaarheid van deze drie nummers. Eindigen doet Butler gelukkig in stijl met “We Want More”. Een zalige riff, een epische opbouw, en ook gewoon het feit dat we net zeven keer naar “Slaap Kindje Slaap” hebben moeten luisteren, maakt van de apotheose een ware epifanie. Of het album voor meerdere keren beluisterbaar is? Volmondig nee vinden wij. Echter, “Tahitian Blues”, “Running Away” en “We Want More” mogen op de radio plat gedraaid worden als het aan ons ligt.
