AlbumsRecensies

6LACK – East Atlanta Love Letter (★★½): “Een langdradige golf van melancholie”

East Atlanta Love Letter, zo heet het laatste album van de Amerikaanse rapper 6LACK. Het was geleden van 2016 dat de artiest de plaat FREE 6LACK uitbracht dat vol lof door de muziekwereld werd ontvangen. 6LACK wordt vaak vergeleken met The Weeknd in zijn sombere dagen, beiden hebben een sterke reputatie wanneer het gaat om gevoelige R&B-nummers. Toch staat de muziek van de twee artiesten mijlenver van elkaar, want 6LACK zweeft tussen de diffuse zone van hiphop én R&B. Zoals hij zelf zegt ‘ I’m a R&B nigga with a hip-hop core’. The Weeknd is daarentegen de koning van de R&B.

De titel East Atlanta Love Letter vertelt al meteen waarover de nummers gaan: liefde, relaties en alles daartussenin. De rapper meldde zijn fans al op sociale media dat het de bedoeling is om door middel van zijn muziek sneller en makkelijker over liefde te praten. Na een eerste luisterbeurt is dan ook duidelijk dat het om een melancholisch album gaat, voornamelijk geleid door piano. 6LACK bleef enorm zichzelf, misschien wel tot vervelens toe. Hij focuste vooral op zijn gevoelige, emotionele kantje waarvoor hij bekendheid kreeg. Daar waar FREE 6LACK stuk voor stuk sterke en gevarieerde singles meebracht, doet East Atlanta Love Letter dat veel minder. De nummers zijn door de grote focus op melancholie en soberheid erg gelijkaardig. De plaat mist op die manier spanning en doet interesse verliezen eens een paar nummers gepasseerd zijn. Wanneer je je mindset openstelt voor de kwetsbaarheid van het album en voor het aanhoren van een flinke dosis liefdesverdriet, dan kan East Atlanta Love Letter je zeker wel nog plezieren.

6LACK bracht eerder al twee nummers van zijn nieuwe plaat uit, betreffende “Switch” en “Nonchalant”. De artiest creëerde hoge verwachtingen vermits die eerste uitdraaide tot een echte hit en het tweede nummer bewees dat ook de zweverige melancholie weer aanwezig zou zijn. Na beluistering van het album bleek “Switch” de enige grote hit te zijn die het album zou bevatten. Er kan gediscussieerd worden of een album uit sterke individuele nummers moet bestaan of de focus op het eindresultaat moet liggen, maar wij zijn er toch van overtuigd dat een album een paar voltreffers moet hebben om ons te overtuigen. Hierbij zijn wij van mening dat melancholie en langdradigheid geen causaal verband hoeven te zijn, allesbehave. Ook in gevoeligere genres kunnen sommigen nummers je na een eerste luisterbeurt meteen bijblijven, wat in dit album toch moeilijker bleek te zijn.

In zijn songteksten beschrijft de rapper zijn gevoelens en angsten over zijn muziek. Hij twijfelt soms of mensen zijn werk begrijpen en er volledig in kunnen opgaan. Enorm straf dat hij zijn ding blijft doen, ongeacht kritieken die kunnen opduiken. Het gehele album wordt tevens gekenmerkt door een grote persoonlijke betrokkenheid, je kan je verplaatsen in het verstand van de artiest. Er moet worden opgemerkt dat dit een talent is dat slechts weinigen gegeven is. De nummers raken, en sommigen al wat meer dan anderen. “Unfair” en “Loaded gun” zijn zo twee voorbeelden. Deze eerste twee nummers behoren zeker tot de meer sterkere van het album. 6LACK beheerst de downtempobeat in zijn trapmuziek, hij doet ons zweven op een melancholische wolk. Het weinige gebruik van electro of andere instrumenten resulteert in een soort puurheid en minimalisme. Zonder al te grote poespas maakt 6LACK muziek, en het slaat aan.

Die wolk vervaagt wat meer naarmate het album vordert. Enkele features zoals “Pretty Little Fears” met J. Cole, “Ballenciage Challenge” met Offset en “Seasons” met Khalid springen er ook uit. Het interessante aan deze nummers is hoe deze drie artiesten zo goed gedijen in het emotionele sfeertje van het album en het typerende genre van 6LACK. Ze weten doorheen het midden van het album de aandacht er toch weer even bij te houden en lijken ook strategisch te zijn verspreid. Op het einde steken vooral “Nonchalant” en “Stan” er nog uit. Opnieuw sterk melancholisch en rustig. Toch nog een goed einde voor de plaat.

East Atlanta Love Letter is absoluut niet 6LACK’s beste album, maar hier en daar zitten er toch interessante singles in. Eens je gewoon bent aan de gevoelige, minimale eigenheid van de nummers weet je het meer te appreciëren. Toch wordt deze plaat gekenmerkt door een zekere vorm van langdradigheid. 14 Nummers brengen in een sterk monotoon genre is een uitdaging, waar 6LACK niet geheel in geslaagd is. Een album moet niet direct aanslaan, maar ook na meerdere luisterbeurten weet het ons niet helemaal te overtuigen. 6LACK bleef zeer trouw aan zichzelf, maar misschien hoopten we toch op wat vernieuwing of wat meer spanning zoals bij het eerdere album FREE 6LACK.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.