AlbumsRecensies

We Were Promised Jetpacks – The More I Sleep, The Less I Dream (★★★): Tussen slaap en slapeloosheid

Of ze nu Psychedelic Porn Crumpets, Tropical Fuckstorm, Get Cape. Wear Cape. Fly of We Were Promised Jetpacks heten, één ding hebben bands met een leutige bandnaam gemeen. Vroeg of laat gaat die naam vervelen en wordt het eerder een vloek dan een zegen. Frontman Adam Thompson, Michael Palmer (guitar), Sean Smith (bas) en Darren Lackie (drums) richtten de band ook op in hun tienerjaren en zijn ondertussen ook al stevige dertigers. En dat is duidelijk te horen op hun nieuwste worp The More I Sleep, The Less I Dream, hun meest serieuze (lees: matuur) werk tot nog toe. Of dat zich ook vertaalt in een aangename plaat die zich net als hun voorgangers weet vast te grijpen in je geheugen, is een vraag die nog steeds moeilijk te beantwoorden valt.

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden dat de vier Schotten van We Were Promised Jetpacks zich met het guitige These Four Walls en opvolger In The Pit Of The Stomach aan de wereld presenteerden. Bijna tien jaar geleden zetten de Schotten zichzelf op de kaart met fijne, opzwepende rocknummers als “Quiet Little Voices”, “Human Error” of “It’s Thunder and It’s Lightning”. In de nasleep van het grote succes van Britse gitaargroepen als Bloc Party, Franz Ferdinand en andere Strokes, wisten de Schotse kerels van We Were Promised Jetpacks zich te onderscheiden door hun uitgesproken tongval en ongecompliceerde rock met een donker randje. Toch bleef de grote doorbraak vaak uit en optredens in ons land bleven schaars.

Als we de albumhoes van The More I Sleep, The Less I Dream mogen geloven, belooft dit eerste nieuwe album in vier jaar tijd veel kleurrijker te zijn dan hun grijze voorhangers. Toch begint dit album heel gezapig met “Impossible”. Het is geen opener van jewelste en trekt de boel eerder traag op gang. Als een matuurdere plaat minder energie betekent, dan moet We Were Promised Jetpacks het subtieler gaan spelen en ons op andere manieren proberen te overtuigen. “In Light” doet het dan veel beter en is wel de welgemikte schop in de radijzen die we van de Schotten verwacht hadden. De distortion wordt een niveau of twee omhoog geschroefd en hun gitaren strengelen zich weer als vanouds doorheen elkaar. Het is postrock zonder de opbouw, rock zonder tierlantijntjes.

Producer Jonathan Low (Frightened Rabbit, The National, The War on Drugs en recent nog Big Red Machine) zat voor het eerst achter de knoppen bij We Were Promised Jetpacks en dat laat zich vooral horen in de gitaren die weidser dan ooit klinken. Waar hun eerste twee platen konden rekenen op een vuil gitaargeluid dat vooral stevig zijn beide voeten in de grond had gepoot, klinkt de band op hun vierde veel zweveriger en properder. Dat komt vooral de subtielere nummers ten goede, zo klinkt hun gitaarmuur verassend gelaagd op “Not Wanted”, “Impossible” en de titeltrack. Gitaren proberen de aandacht te trekken met melodie en het gaat eens niet om de luidste te zijn.

Je zou denken dat de band na een vier jaar lange winterslaap met een vat vol frisse ideeën aan hun nieuwe plaat zou beginnen, maar dat valt hier toch wel wat tegen. Hoe langer ze slapen, hoe minder spitsvondig hun melodieën en hoe minder stekelig de zanglijnen zijn. Slechts heel af en toe krijgen we een goed idee van hoe een volwassen versie van WWPJ echt zou kunnen klinken. Neem nu “Hanging In”, het toonbeeld van een eenvoudige melodie die vakkundig ingekleed wordt en omringd wordt door mooie details en arrangementen. Gitaarriffs vloeien in en uit elkaar terwijl Thompsons Schotse tongval de leidraad vormt doorheen al dat geweld.

Wanneer alle elementen samenklikken, kan WWPJ ons nog altijd bekoren. Helaas zijn zo’n momenten zeldzaam op The More I Sleep, The Less I Dream. “Repeating Patterns” komt dicht in de buurt en gooit het over een veel venijnigere boeg. Live zou het nummer kunnen uitgroeien tot een sterkhouder, maar op een plaat vol middelmatige rocknummers weet het maar net over die lat te springen. Misschien hebben we te sterk uitgekeken naar hun terugkeer, of misschien zijn het groeipijnen van een band die wat op zoek is naar zichzelf en een plaatsje zoekt voor zijn sound in 2018. Ruimte voor de Schotten is er nog zeker, al hebben ze op hun nieuwste plaat nog meer ruimte voor verbetering. We Were Promised Jetpacks is een band die ons wellicht nooit in slaap zal wiegen, maar voor The More I Sleep, The Less I Dream zullen we onze slaap niet laten.

The More I Sleep, The Less I Dream verscheen op 14 september via Big Scary Monsters

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single We Were Promised Jetpacks – “Fat Chance”

Geen Schotse band die meer onder de radar blijft dan We Were Promised Jetpacks. De groep uit Edinburgh brengt al sinds 2009…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single We Were Promised Jetpacks - "If It Happens"

We Were Promised Jetpacks gaat ondertussen al bijna twintig jaar mee en scoorde met “Quiet Little Voices” in 2009 nog een echte…
LiveRecensies

We Were Promised Jetpacks @ Kavka Oudaan: Tien jaar terug in de tijd

Het is tegenwoordig een hype voor bands om nostalgie terug op te wekken. Ook bij We Were Promised Jetpacks is dit een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.