The Van Jets – © Leffingeleuren Karen Vandenberghe

Deze editie van Leffingeleuren is alweer achter de rug. De eerste en tweede dag brachten al heel wat moois naar voren, maar ook dag drie had het één en ander voor ons in petto. De meer dan geslaagde driedaagse werd traditiegetrouw afgesloten met een dag die gevuld is met de fijnste americana, roots- en countryrock. Een mooie vaste waarde en altijd heerlijk om er de zondag mee weg te dromen. De headlinerspot werd ingevuld door lokale helden The Van Jets, die er een mooie thuismatch van maakten.

Vaudeville Etiquette

Country, roots en americana zijn genres waar we bij Dansende Beren niet zo in thuis zijn, en dus lieten we heel wat bands op zondag aan ons voorbij gaan. Vaudeville Etiquette was hier een uitzondering op. Het vijftal uit Seattle bracht eigenlijk de meest voorspelbare americana die je zou kunnen bedenken. Toch zaten heel wat leuke solo’s in en muzikaal was alles heel sterk uitgewerkt. Het enige waarin de band zich hier onderscheidt, is het feit dat er twee frontzangers zijn. Zangeres Tayler Lynn heeft een uitgesproken stem die zelfs in interactie met andere zanger Bradley Laina er meteen uitsprong. Zelf was ze ook heel enthousiast en dat gaf de zaal al meteen wat sfeer bij. Een leuke, gezellige opener van het festival op zondag dus.

Swedish Death Candy

Na het zien van Swedish Death Candy op Leffingeleuren, weten we het zeker: zo’n snoepje kunnen wij zeker wel smaken. De mannen kwamen van bij het begin hard aan en lieten ons nadien nooit meer los. Hoe ze dat deden? Met moorddadige riffs, felle solo’s en een krachtexplosie waar een atoombom nog van kan leren. Met “Last Dream” staken ze meteen het vuur aan de lont en zo liep de kapel al snel vol met nieuwsgierigen. De expressieve bassist stond in het midden van het podium. Goeie keuze, zo bleek later. Hij smeet zich volledig bij iedere riff die het publiek werd ingegooid, de andere bandleden waren in het begin eerst nog wat gemoedelijk. Na wat geëxperimenteer en psychedelische uitspattingen, was het tijd om “So Long” aan ons te presenteren. Het laatste nummer duurde boven de twintig minuten en toonde hoe instrumentaal sterk de band wel niet was. Wat een power, wat een tempowijzigingen en wat een band. De verrassing op Leffingeleuren 2018, dat is zeker.

Michael Nau

Michael Nau komt uit het gezellige Maryland (zo vermoeden we toch) en bracht die gezellige sfeer mee naar De Zwerver. Het publiek leek dit goed te snappen en ging er bijgevolg ook bij zitten. Het is dan ook al de laatste dag van het festival, de benen zijn al iets meer vermoeid. Met zijn gezellige folk pop dat subtiele americana invloeden heeft, wist Michael Nau een sfeer te creëren al zaten we voor het kampvuur. Een gezellige stem en een even charmant muzikaal spel deden eigenlijk niemand kwaad. Wereldschokkend is zijn muziek duidelijk niet, maar wie de show zag op Leffinge heeft er wel weer een fijne ontdekking bij. De man ziet er dan ook zo lief uit dat hij niet anders kan dan sympathiek overkomen.

Gunn-Truscinksi Duo

Een drumstel, een gitaar en de versterker helemaal open, meer had het Gunn-Truscinksi Duo niet nodig om een dijk van een geluid neer te zetten. Steve Gunn heeft veel albums uitgebracht met uitstekende folkrock songs, maar wat hij gisteren samen met drummer John Truscinksi liet horen, was toch andere koek: geen liedjes, maar wel langgerekte instrumentale jams. Gevaarlijk terrein dus op een festival, maar het publiek op Leffingeleuren leek er wel van te genieten. De composities klonken bruut en intens en eisten al je aandacht op. Dat het duo er vroegtijdig de brui aan gaf vonden we echter niet zo erg. Hoe puik het werk van de twee ook is, na een tijdje hadden we het ook wel gehoord.

Male Gaze

Als je samen met John Dwyer het geweldige Castle Face Records leidt, dan liggen de verwachtingen voor je concert hoog. Male Gaze werd bijgestaan door de bassist van Skinny Milk en een drummer waar we geen referenties over hoorden. De twee muzikanten stonden met een ontbloot bovenlijf hun gigantisch arsenaal aan tattoos tentoon te stellen, terwijl de frontman het vooral van zijn zwoele looks moest hebben. Hij was ook nog eens grappig en wist tussen ieder nummer door een hilarische opmerking te maken op een minder serieuze toon. Muzikaal hoorden we de fuzzpedalen weer openstaan (volgens ons het populairste pedaal op Leffingeleuren) en hier en daar was er ook power voorzien. Het waren dit keer wel geen gratuit riffs die we te horen kregen, maar er was ruimte om te experimenteren. Alles klonk net iets meer lo-fi en daardoor op de één of andere manier ook eerlijker. Male Gaze zal weliswaar nooit gigantische potten breken en cafeetjes zoals De Zwerver zal dan ook de limiet blijven.

The Bony King of Nowhere

Leffingeleuren mocht ook rekenen op een kleine avant-première. Alvorens The Bony King of Nowhere op tournee gaat met het nieuw album Silent Days, maakte de band rond Bram Vanparys een stop in De Zwerver. Het begin van iets nieuws is altijd heel spannend en dat merkte je gisteren ook. Niet in de negatieve zin, maar wel in de positieve: je zag dat de groep blij was om er te staan en dat gevoel versterkte naarmate het publiek ontzettend enthousiast applaudisseerde na elk nummer. Een hele verwezenlijking, want het materiaal dat we gisteren hoorden is – op enkele singles na – nog niet verschenen. Wat we gisteren te horen kregen verschilt ook sterk van vorm dan wat we van The Bony King of Nowhere gewend waren. De akoestische arrangementen hebben plaats gemaakt voor een verfijnde dromerige sound met galmende elektrische gitaar, kleurrijke keys en ene strakke ritmesectie. Een zeer mooie introductie tot het album waar we allemaal naar uitkijken.

Amyl & The Sniffers

Op vrijdag dachten we met A Place To Bury Strangers het concert van Leffingeleuren al gezien te hebben, maar dat was buiten Amyl & The Sniffers gerekend. De band ziet er uit alsof ze net stijladvies kregen van de New Kids uit Maaskantje, maar muzikaal maken ze alles behalve van die bokkermuziek. Nee, bij Amyl & The Sniffers is het punk zonder al te veel poespas. Frontvrouw Amy Taylor smijt zich bij ieder nummer volledig, en de bandleden zorgen voor een punkgevoel zoals dat in de jaren 70 het geval was. Een mix van AC/DC en The Damned was wat we kregen, en dat klonk nog beter dan zoals we het hier omschrijven. Gigantische solo’s die nooit iets te veel waren, twee zangers die als echt tooghangers soms wat woorden door de nummers zongen en vooral Amy Taylor maakte van de show een echte belevenis. Er was geen beweging te veel voor haar en ze zag dan ook het volledige podium en een deel van de zaal. Amyl & The Sniffers deed al voorprogramma van King Gizzard & The Lizard Wizard maar ze kunnen gerust op zichzelf al hun ding doen. Wat een powervrouw, wat een sterke muzikanten en wat een geniale no nonsens punk. Punk zoals het moet, niet te veel nadenken en gewoon gaan. Straf concert!

Jesse Malin

Wie op de timetable keek, zou gedacht kunnen hebben dat Jess Malin en Chuck Prophet samen zouden spelen, maar niets bleek minder waar. Beiden speelden namelijk individueel een kleine set in De Zwerver. Eerst was het de beurt aan Jesse Malin. De vlotte babbelaar heeft een achtergrond in de New Yorkse punkscene en hoewel we gisteren voornamelijk americana hoorden, merkten we er toch het een en ander van. Niet alleen klinken zijn nummers vaak rechtdoorzee en ietwat ruw, ook zijn teksten zijn geëmancipeerd. Jesse Malin zong en vertelde over het leed in de wereld anno 2018 en de verkiezing van Trump, maar naarmate de set vorderde heerste er positiviteit en verbintenis. Duidelijk een artiest die van wanten weet.

Chuck Prophet

Een van de meest aimabele kerels op het podium van Leffingeleuren moet toch wel Chuck Prophet geweest zijn. Samen met zijn vrouw Stephanie Finch op de toetsen wierp hij heel zijn ziel op een aandoenlijke manier in de strijd met zijn zelfrelativerende teksten: “My life is an experiment that doesn’t prove a thing”. De sfeer zat er goed in en Chuck Prophet wist in een mum van tijd het publiek rond zijn vinger te draaien en mee te laten doen. Een guitige kerel die – net zoals hij zelf zegt – een volledige zaal fucking nuts kan laten gaan.

The Van Jets

The Van Jets – © Leffingeleuren Karen Vandenberghe

Het optreden waar iedereen naar uitkeek was dat van de lokale helden The Van Jets. De Oostendse band mag altijd op een trouwe schare fans rekenen en dat was in De Zwerver ook niet anders. In het begin hielden we ons hart even vast, want het publiek leek er toch niet zo veel zin in te hebben. Gelukkig zorgde het showgehalte van The Van Jets er toch voor dat dit niet lang hoefde te duren. Alle trucs werden uit de kast gehaald: dramatische pauzes, climaxen, handgeklap inzetten en zelfs een bescheiden crowdsurf. De aanwezigen werden eindelijk wat wakkerder en zongen & dansten mee op de gekende singles. Het leek alsof iedereen in de zaal wel min of meer al wist wat ze van The Van Jets konden verwachten waardoor er weinig verrassingen te bespeuren waren. Dat maakte er geen mindere show van, maar ook geen onvergetelijke.

Recensies geschreven door Niels Bruwier en Jan Kurvers.