LiveRecensies

Leffingeleuren 2018, dag 1: Grensverleggende bands en verrassende buitenbeentjes

Lumerians – © Leffingeleuren Karen Vandenberghe

Leffingeleuren mag misschien wel het laatste festival zijn van de zomer, maar wel één van de weekends waar het meest te ontdekken valt. Ook dit jaar wist de organisatie een puike line-up neer te zetten die verrassend, uitdagend en kwalitatief is. Op dag één kwam dit al tot uiting. We werden omver geblazen door een reeks harde, maar grensverleggende bands en verrast door tal van boeiende buitenbeentjes.

Public Psyche

Dit jaar kreeg Public Psyche (vroeger gekend als Rape Blossoms) de taak om Leffingeleuren te openen en dat deden ze met verve. De Zwerver was op dit uur al heel goed gevuld voor de Gentse band. De grimmige en grommende muziek, is nochtans niet van de meest toegankelijke soort, maar uiteraard wel spek naar de bek voor het avontuurlijk publiek dat later die avond kwam genieten van bands als Lumerians en A Place To Bury Strangers (waar Public Psyche nog mee getourd heeft). De dreunende noise, hypnotiserende ritmes en scheurende synths kwamen dan ook heel vlot binnen, mede dankzij de expressieve uitvoering hiervan. Het mag duidelijk zijn, Public Psyche is een band die alles durft te geven op het podium.

Her’s

Twee vrolijke jongens en een computer, dat is wat Her’s ons te bieden heeft op hun set in Leffinge. De openers van de kapel op vrijdag krijgen de moeilijke taak om een loom publiek rond hun vingers te winden. Dat doen ze al snel door met de nodige sympathie heel wat leuke anekdotes over de band en muziek te vertellen of door in interactie te gaan met het publiek. Muzikaal is het dan ook niet echt een set om over naar huis te schrijven. Leuke lo-fi pop die op zich heel zonnig klinkt, maar net iets te veel body mist om echt te overtuigen. Je merkt dat ook aan het publiek dat pas zijn dansmoves bovenhaalt als het tempo de hoogte in gaat. Zeker als er dan ook nog eens seconden worden verspild aan het in gang zetten van een tape op de laptop, lijkt de concentratie bij iedereen helemaal verdwenen. Missie dus niet helemaal geslaagd, al zal iedereen de mannen wel herinneren vanwege hun sympathie.

Boytoy

Vervolgens ging het er in het stomende Café De Zwerver een stuk joliger aan toe. De vier New Yorkse dames van Boytoy kwamen veel ambiance in het café brengen. Dat deden ze met een gemoedelijke mix van brave surfrock en garage met een licht psychedelische vintage sixtiestoets, een sound die al jaren terug is en tonnen Amerikaanse bandjes doet ontstaan. Boytoy deed dat heel goed en met veel plezier, maar zorgde nu niet bepaald voor een memorabel of grensverleggend optreden. Daarvoor is deze band toch net niet origineel genoeg. Wat ze wel heel goed deden, was sfeer in de keet brengen. Met constante aanmoedigingen, veel lol op het podium en gekke bindteksten over hun friends in space en tegen het kapitalisme, hoefde niemand zich te vervelen.

Lumerians

Vier personen in een gouden gewaad vol glinsteringen en twee rode lampen als ogen, het oog werd al van bij het begin verwend bij Lumerians. De spacerockband (zo omschrijven ze zichzelf) begon meteen heel trippy aan de set met de nodige duistere synthklanken. Het duurde niet lang vooraleer er ook wat vocals in het geheel werden gesmeten en we ons zo een uur konden onderdompelen in een lange hypnose. Gelukkig waren het niet allemaal synths die de klok sloegen. Eens de band de gitaren bovenhield, ging het publiek iets makkelijker mee met de band en kwam de set ook veel boeiender over. Een repetitieve riff, een gekke solo en een uitmuntende fuzzuithaal zijn maar enkele van de voorbeelden. Vooral toen het wat spiritueler werd, zorgde de band voor een betovering door de psychedelische en erg zweverige sound. Een band dat altijd weet te boeien dus Lumerians, al is het maar door hun outfit.

Why?

Er was een jarige op Leffingeleuren! Het album Alopecia van Why? wordt tien jaar en dat moest gevierd worden. De Californische band speelde speciaal voor de gelegenheid dit – mag het gezegd worden – cultalbum van begin tot einde. Iets wat niet alleen de die hard fans op de voorste rij in extase bracht, maar ook veel mensen op de been bracht die de band nog niet kenden. Die mochten zich alvast voorbereiden op een bizarre ervaring, want Why? is verre van een normale band. De stijl van de band reikt van hip hop (met vreemde en humoristische teksten) tot nostalgische 90s indierock. Het valt goed te vergelijken met Beck, maar misschien nog beter met They Might Be Giants (maar een stuk minder braaf dan). De absurditeit en verrassende muzikale wendingen brachten een desoriënterend effect met zich mee, en dat was niet voor iedereen weggelegd. Maar wie het apprecieerde, heeft zonder twijfel bijzonder hard genoten van Why?.

Iceage

Mei 2018, Iceage brengt Beyondless uit en de pers gaat wild. Meteen wordt het album omschreven als één van de beste dat dit jaar verscheen. Ook wij waren meteen fan. Reden genoeg dus om eens te checken of de band dit live kan bewijzen. Op Leffingeleuren bracht de band ook vooral nieuwe nummers mee uit die plaat. Dat was maar best ook, anders hadden de saxofonist en violist daar wat voor niets bijgestaan. De klassieke punkopstelling van de band is tegenwoordig dan ook uitgebreid met die twee man. Verder viel het ons toch vooral op dat de viool soms was moest onderdoen voor het gitaargeweld. De saxofoon was dan weer een geweldige meerwaarde dat voor een overvloed aan dynamiek en textuur zorgde in de set. Muzikaal zat alles dus wel goed bij Iceage en ook frontman Elias Bender Rønnenfelt brulde alsof zijn leven er vanaf hing. De microfoon kon er ook aan geloven want die verloor soms zijn connectiviteit. Al bij al deed Iceage aan een donker tempo door en kwamen die extra instrumenten er goed bij om het allemaal net iets luchtiger te maken.

Mauskovic Dance Band

Het was te verwachten… Het meest intense dansfeestje van de avond speelde zich af in de kapel bij Mauskovic Dance Band, het project van Nicolas Mauskovic (ook te horen bij Jacco Gardner, Altin Gun en W.I.T.C.H.). In het begin kwamen de benen niet bij iedereen meteen los, maar de exotische percussie, hypnotiserende ritmes en een grote dosis aanstekelijkheid beslisten daar anders over. Mauskovic Dance Band verenigde het beste uit alle uithoeken van de wereld en pootte een dansbare sound neer die voor een welgekomen afwisseling zorgde tussen al het noiserock geweld in De Zwerver. De kapel was gisteren duidelijk de place-to-be om alles los te laten, te genieten en te dansen.

A Place to Bury Strangers

A Place to Bury Strangers doet het iedere keer weer: spelen alsof het hun laatste concert ooit is. De zaal was pikdonker, gevuld met een dikke laag rook en agressieve stroboscopen en gifgroene projecties flitsten doorheen de ruimte. De luidste band van New York maakte zijn naam waar en wierp alles in de strijd: intense stromen noise, mistige vocals en baslijnen die aan je ribben blijven kleven. De muziek van A Place to Bury Strangers overdonderde iedere ziel met een ervaring die naar het spirituele aanleunde. De uitvoering bracht uiteraard ook het vuur aan de lont. Naast de mystieke omgeving die gecreëerd werd, was de band niet vies van wat destructie. Door de flitsen van de stroboscoop door kon je zien dat de gitaar er al vroeg aan moest geloven, maar dat kon de gitarist niet deren. Zelfs met zijn door twee gebroken instrument bleef hij voortgaan als een trein. De grootste verrassing was echter de band die zich heel subtiel en plots kon verplaatsen naar het midden van de zaal om daar even in een kring het publiek verder door elkaar te schudden met hun noise. Moesten er geen blauwe lasers naar het plafond gericht zijn op dat moment, hadden we dankzij die dikke laag rook misschien geloofd dat de muzikanten nog op het podium stonden. A Place to Bury Strangers bracht gisteren geen optreden, maar veel meer dan dat: een diepe en meeslepende ervaring.

SONS

De Nieuwe Lichting geeft kansen, zoveel is ondertussen al duidelijk. SONS stond dit jaar op nagenoeg alle Belgische festivals en dus kon ook Leffingeleuren niet ontbreken. Het concept is simpel, doch effectief. Een zachte opening, fuzzpedalen volledig opengooien en rammen. Veel tijd om te bekomen is er bijgevolg niet want SONS knalt een uur aan een stuk door. Soms is dat ook wat jammer, want zo heb je het na een tijdje wel gehoord en begin je hun trucje snel door te hebben. Gelukkig brengen ze het wel retestrak en laat het publiek dit allerminst aan zijn hart komen. Zij geven zich volledig doorheen de ganse show en laten dan ook nergens een steek vallen, net zoals SONS dus. Toch zou er volgens ons net iets meer in mogen zitten, nu is het vooral heel hard gaan zonder daarbij te denken aan experiment. Een gulden middenweg vinden zou mooi zijn.

Donny Benét

De Australische Donny Benét werd als een held onthaald in de zaal van De Zwerver. De man stond initieel gepland in het café, dat volgens ons veel te klein ging geweest zijn, maar mocht dankzij de annulatie van Ammar 808 de zaal afsluiten. Dat deed hij op zijn geheel eigen wijze, maar aanstekelijke eighties manier. De man is eigenlijk een klein beetje een gimmick, kon hij dit live ook waarmaken? In het begin van de set alleszins wel. Iedereen was laaiend enthousiast en zat met een gigantische smile op zijn gezicht te kijken naar hoe de man zijn beste dansmoves bovenhaalde. Als Mattias De Craene even later dan nog eens bijkomt voor een saxtoevoegingen, komt de zwoele italodisco van de man helemaal tot zijn recht. Hij zingt vooral over liefde en liefde is dan ook hetgeen wat tussen het publiek hangt. Iedereen wil zijn idool aanraken of gewoon wat liefde verspreiden. Even leek het alsof we terug in het hippietijdperk aanbeland waren. Na een halfuur heeft Benét met “konichiwa” zijn grootste wapenfeit al verschoten, en dan merk je ook dat de concentratie verdwijnt bij het publiek. Hoewel ze na ieder nummer toch nog steeds zijn naam scanderen, merk je dat de euforie van bij het begin nu iets minder is. Dat komt vooral doordat Benét vooral op hetzelfde gevoel blijft teren en ook af en toe net iets energieker uit de hoek mocht komen. Jammer, want wij gaven ons dat eerste halfuur wel degelijk volledig om deze geweldig funky eighties songs. Volgende keer beter Donny.

 

Recensies geschreven door Jan Kurvers en Niels Bruwier.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single A Place To Bury Strangers - "Chasing Colors"

A Place To Bury Strangers bracht de laatste twee maanden al twee singles uit, namelijk “Change Your God” en “It Is Time“….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single A Place To Bury Strangers - "It Is Time"

A Place To Bury Strangers, een band uit Brooklyn, heeft sinds 2007 al een heleboel langspeelplaten in zijn notitieboekje staan. Wie het…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Dour vult verder aan met o.a. Baxter Dury, Arca en Donny Benét!

Dour gaat ook dit jaar weer voor een gevarieerd programma. De afgelopen maanden heeft het grootste Waalse festival hard gewerkt aan een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.