Dag 6 in Lokeren, en die stond in het teken van punk. De Lokerse Feesten zijn ervoor gekend om veel verschillende muziekstijlen te programmeren en gisteren besloten ze er een appelmoes van stijlen van te maken, altijd in combinatie met punk. We kregen voorgeschoteld: als voorgerecht de ‘punkabilly’ (ja, het bestaat) gevolgd door een soep van punkmetal in de vorm van Suicidal Tendencies. Alsof dat nog niet genoeg was, gingen we daarna verder met Turbonegro, die punk en hardrock combineren. Hoofdmaaltijd was de folkpunk gebracht door de Amerikanen van Dropkick Murphys. Grote afwezige in dit lijstje is Bad Religion, wij als rasechte Belgen besloten een kijkje te gaan nemen bij Brutus.

De grootste bas

© CPU – Sven Michiels

De eerste band dat het podium besteeg, was dus The Living End, drie Australiërs die het publiek direct aanmaanden om een beetje dichter te komen staan. ‘We’ve come from the other side of the world to play here’ verklaarden ze. Logisch, dat je er dan de moeite van wilt maken. The Living End kiest voor een contrabas, wat sowieso een spektakel is om naar te kijken. Duur materiaal, maar Scott Owen ramde er toch op los. Dit zorgde direct voor een stevig tempo, dat mengen met de typische meezingbare poppunk was voldoende om de vroege bezoekers te entertainen. De Australiërs zijn al een hele tijd bezig, maar in ons land zijn ze nog niet echt bekend. Gisteren toonde frontman Chris Cheney zich wel een echte showman, die het publiek meermaals ophitste om mee te zingen en mee te klappen. ‘You’re at a festival, ladies and gentlemen. Clapping is mandatory’ sprak Cheney zich uit met een heerlijk vettig Aussies accent.

De grootste circle pits

© CPU – Sven Michiels

Suicidal Tendencies, het is een band die je niet een beetje leuk kan vinden. Oftewel vind je de thrashmetal- en hardcorepunkband een zegen voor de muziek, oftewel krijg je er het zuur van. Waar je niet over kan discussiëren, is echter de energie en de vastberadenheid waarmee Mike Muir nog steeds het podium mee bestormt. Muzikaal lijkt het soms allemaal wat een zooitje, maar de fans amuseerden zich te pletter. Wij worden er echter niet direct warm van als Muir weer zijn innerlijke profeet kanaliseert in de vorm van onder andere: ‘In het leven moet je je altijd terug rechtstellen’ en ‘we worden allemaal ooit wel eens onderuit gehaald in het leven.’ Heel interessant allemaal, maar naar onze mening misplaatst op een punkoptreden. Maar goed, zo is Suicidal Tendencies gewoon, en op zich is het net daardoor dat de Amerikanen wel een beetje punk zijn.

Afsluiten deden de heren met “Pledge Your Alliance”, een nummer dat al meegaat van 1988, waarbij Muir de eerste rijden van het publiek opzocht om daar nog wat verder zijn energie los te laten. Interactie met de fans is altijd heel belangrijk geweest voor Suicidal Tendencies en is één van de grote redenen waarom de band zo een grote schare aan volgelingen heeft verzameld.

Het grootst uitgewerkte recept

© CPU – Sven Michiels

Turbonegro is ook zo een band die massaal gevolgd wordt. De Noren hebben een trouwe groep volgelingen, die ook present waren op de Lokerse Feesten. Hun succesformule bestaat eruit om zich te verkleden en er dan een feest van te maken. Al een geluk dat die mensen zicht geamuseerd hebben, want wij werden er echt niet warm van. Schrijnend, toen nieuwe zanger Anthony Madsen-Sylvester het publiek vroeg wie hun nieuwe plaat al gehoord had. Er gingen misschien twintig handen in de lucht. Hoe reageer je daarop als band? De deathpunkers zetten dan maar “Bohemian Rhapsody” in, om het dan door het publiek te laten zingen. Logisch, we denken niet dat de Noren het beter hadden kunnen doen.

Het verkleedfeestje is stilaan uitgewerkt, het komt gewoon niet meer over. Wij vragen ons af of de mannen er enigszins nog toekomst in zien, aangezien ze amper nummers van hun nieuwste langspeler Rock & Roll Machine speelden. Misschien maar best, want erg goed werden ze niet onthaald.

Het hardste

Brutus is een Belgische band die je enkel op Studio Brussel kan beluisteren. Andere zenders laten de Vlaams Brabanders liever links liggen. De groep achter Stefanie Mannaerts tourt nochtans heel Europa rond. Gisteren in Lokeren, en de kleine zaal stond bomvol. Wie de zwaarste muziek op het grote podium verwachtte, was eraan voor de moeite. Brutus was beenhard en liet van onze trommelvliezen geen spaander heel. Fantastisch om te zien hoe Mannaerts zo goed kan zingen en ondertussen zo hard die drum kan laten beven.

“All Along” werd meegebruld door het publiek en alle handen gingen spontaan de lucht in. Oorverdovend was de stilte tijdens “Justice De Julia II”, om daarna helemaal los te barsten. Brutus deed wat het altijd doet. Ze focussen zich op het spelen, Mannaerts beperkt zich vooral tot ‘dankuwel’ en ‘merci’. Soms is het niet nodig om een show te voeren voor je publiek. Brutus liet de muziek spreken, en zorgde daarvoor voor misschien wel voor het stevigste optreden op deze Lokerse Feesten.

Het grootste volksfeest

© CPU – Sven Michiels

Hoofdact gisteren waren de Amerikaanse Ieren/Ierse Amerikanen van Dropkick Murphys. Maar liefst 21 nummers vuurden ze op het publiek af. Een stevige en strakke show dus. Openen deden ze met “Captain Kelly’s Kitchen”, dat het publiek direct ophitste. De muziek van Murphys is geschreven om live een strakke show te brengen, en de nummers kwamen heel erg goed over. Hun optreden in Lokeren gisteren was de eerste van hun tour, en ze hadden er zin in. De noten van de opener waren nog niet helemaal koud tot “The Boys Are Back” al over de Kaai scheurde. Direct een eerste meezingmoment en het feest barstte los.

Bij een band als Dropkick Murphys is het gevaar op verveling in theorie nihil. Er is maar één voorwaarde voor, en dat is dat je het publiek meehebt. Dat was gisteren zo, de security had hun handen vol met de vele crowdsurfers. Wie gisteren vanvoor stond, zal het vandaag nog voelen. Er werd gestampt, er werd gedanst, er werd gefeest. Het mengen van folk en rock is een geslaagde combinatie. Vele bands doen het, maar Dropkick Murphys zijn toch de beste, dat bewezen ze gisteren. Als je “The Wild Rover”, een 17e eeuws nummer speelt, is het Ierse feest helemaal compleet. De hemelsluizen bleven gisteren dan wel dicht in het Waasland, het regende wel bier.

© CPU – Sven Michiels

Hits regende het gisteren ook, hun bekendste nummers waren evenredig verdeeld over de set. Vooral bij het magnifieke “Rose Tattoo” werd er lustig meegezongen. De ‘wall of sound’ die het Lokerse publiek gisteren produceerde was oorverdovend en draagde alleen maar bij tot één van de grootste Lokerse volksfeesten ooit. Na duo “Going Out In Style” (toepasselijk) en “Out of Our Heads” verliet de band het podium om daarna weder te keren met een bisronde van jewelste. “I’m Shipping Out To Boston” zorgde voor een energiekick die voelbaar was tot in Gent. Na dit enorme euforische moment werd het podium volgestampt met vrouwen om het dronkemanslied “Kiss Me, I’m Shitfaced” te brengen. Om het publiek dan nog eens te verwennen bracht Dropkick dan ook nog eens “Dirty Deeds Done, Done Dirt Cheap” om zo het volksfeest knallend tot een einde te brengen. Bedankt, Dropkick Murphys.

Setlist Dropkick Murphys:

Captain Kelly’s Kitcken
The Boys Are Back
Prisoner’s Song
Sandlot
Johnny, I Hardly Knew Ya
Blood
Barroom Hero
Caught In A Jar
Buried Alive
The Wild Rover
The State of Massachusetts
The Walking Dead
Paying My Way
First Class Loser
Worker’s Song
Rose Tattoo
Going Out In Style
Out Of Our Heads