LiveRecensies

Lokerse Feesten 2018: Dag 3 met o.a. Gojira en Modestep

LiveRecensies

Lokerse Feesten 2018: Dag 3 met o.a. Gojira en Modestep

De eerste zondag van de Lokerse Feesten staat altijd in het teken van de zwaardere gitaren. Gisteren was dat dan ook niet anders en met bands als Gojira, Steel Panther, Hatebreed en een bepaalde klepper in een ander genre op de affiche keken wij gisteren reikhalzend uit naar de orkaan van lawaai die gisteren over de Kaai trok.

De grootste sadisten

© CPU – Sven Michiels

Het is een uitspraak waar menig metalfan zijn/haar haren recht van komen te staan: ‘Metal gaat altijd over alles kapotmaken’. Pure onzin uiteraard, maar als je je band Hatebreed doopt, kan je niet anders dan frustraties en haatberichten de wereld in te sturen. Niets mis mee natuurlijk, artistieke vrijheid. Hatebreed begon strak aan hun set. Jamey Jasta, één van de oprichters van de band, had er duidelijk zin in. Hij zweepte het publiek meermaals op en dat werkte. De man moet het bijzonder warm gehad hebben, gekleed in het zwart. Dat verklaart misschien het feit dat de set tegen het einde een beetje begon te vervelen. Ondanks het strakke gitaar-, en vooral basspel, was er misschien net iets te weinig variatie om ons te blijven boeien. Je kan het de mannen natuurlijk niet kwalijk nemen, het was écht warm. “Destroy Everything” was het absolute hoogtepunt, de vuisten van het publiek gingen steevast de lucht in.

Drie kwartier was voldoende voor de Amerikanen, als het nog net iets langer had geduurd zou de verveling genadeloos toegeslagen hebben. Afsluiter “I Will Be Heard” kon ons nog een laatste maal aanzetten om lustig mee te springen, meer moest het niet zijn.

De grootste playboys

© CPU – Sven Michiels

Net als zaterdag stond er gisteren een band op het podium die zichzelf niet al te serieus neemt. Iedereen moet al van het fenomeen Steel Panther gehoord hebben. We gaan eerlijk zijn, als recensent is het niet gemakkelijk om Steel Panther serieus te nemen, want dan is het moeilijk om er een serieuze recensie over te schrijven. Steel Panther is een vettig feest dat niet veel om het lijf heeft, met veel te veel haarlak, strakke broeken en vuile manieren.

Laten we eerst even de muzikale kant bespreken. Steel Panther speelde goed, maar écht overtuigen deden ze niet. Russ Parrish, artiestennaam Satchel, kan wel degelijk gitaar spelen en Ralph Saenz, artiestennaam Michael Starr, kan écht wel zingen. Muzikaal een strakke show spelen, is echter niet de prioriteit van de heren uit Los Angeles. Wij vroegen ons af of het gezever dat ze uitkraamden ingestudeerd was of dat de glamrockers het zo gewoon zijn dat ze er niet meer bij nadenken. Wij besparen u de vettige moppen, anders nemen wij u direct een reden om Steel Panther live aan het werk te zien weg.

Waar Saenz en gezelschap ook voor bekend staan, is dat ze al graag eens genieten van wat vrouwelijke aandacht. Een vrouw op het podium roepen om ze daarna half belachelijk te maken met “Girl From Oklahoma” (zoek de songtekst maar eens op) en daarna nog meer vrouwvolk te verzamelen om ze dan wat te laten dansen op “17 Girls in A Row” is een vaste waarde bij Steel Panther. Combineer dat met een Ozzy Osbourne cover om het feest helemaal compleet te maken, en dan kan je een idee krijgen van de intenties van Steel Panther. Sfeer was er zeker, meer moest het niet zijn.

De beste muzikanten

© CPU – Sven Michiels

Het is niet altijd gemakkelijk om te beslissen of een concert goed of slecht was, maar als je geen enkele keer op de klok kijkt, zit het wel goed. Dat was het geval bij Gojira, de Franse deathmetal band. Groter kon het contrast met Steel Panther niet zijn. Het publiek toespreken doet Joe Duplantier zelden, hij spaart zijn energie voor zijn zanglijnen. Gojira kwam, overwon en brak de Kaai af. ‘Gojira is een band voor in de achtergrond naar te luisteren’, vertrouwde een metalhead ons toe. Niet dus. Gojira deed wat Hatebreed niet kon, oorverdovend beginnen, niet afzwakken en het publiek een uur boeien. Dat talent in het bloed zitn kan je wel stellen, wij waren vooral onder de indruk van drummer Mario Duplantier. Machine Head gewijs wist de Fransman het tempo ten aller tijde hoog te houden en liet ons meegenieten van een knap staaltje drumwerk.

De massa was in het begin wel mee, maar na een tijd gingen er toch enkele mensen aan het praten. Jammer, maar we kunnen er wel inkomen. Het leek de Fransen aan te zetten om tegen het einde toe nog een tikkeltje harder te gaan spelen en zo was het uur al snel om. Onze oren suizen nog steeds. Harde metal op de metaldag, meer moet dat niet zijn.

De hardste muziek in een ander genre

Enkel metal dus gisteren op de Grote Kaai, maar in de kleine zaal kon het contrast niet groter zijn. Wij maakten een poll op onze Instagram story en lieten onze volgers beslissen waar onze reporter heen moest. Judas Priest of Modestep. Wij beseffen dat menig metalfan zich nu opwindt, vloekt, zijn tanden knarst en waarschijnlijk stopt met lezen. Sorry daarvoor, maar diversiteit in genres is belangrijk. Het volk koos voor Modestep.

Geen band gisteren in de Red Bull Elektropedia Room, enkel de broers Josh Friend (zang) en gitarist Tony Friend (achter de draaitafel) touren momenteel de wereld rond. Modestep is een grote naam in de dubstep wereld, onze oordoppen zaten dus al in. Dubstep, een genre apart dat enkele jaren dood werd verklaard, is een muziekstijl die wel enkele raakpunten heeft met metal. Er zit veel energie op, er wordt op gemosht, en het is stevig. Als u als metalfan nog aan het lezen bent, haak alstublieft niet af. Modestep toonde gisteren namelijk aan dat dubstep nog leeft.

Wij hadden een bomvolle zaal verwacht, maar echt vol liep het niet. Vanaf dat de Britten aan hun set begonnen, stroomde het wel vol, en dat was goed voor de sfeer. Tijd voor opbouw was er niet, de pompende bassen rolden direct over het volk en de eerste moshpit was al gevormd. Die moshpit zou anderhalf uur doorgaan, want tijd voor rustmomenten waren er niet. Wie echter naar Lokeren afzakte om de hits te horen, was eraan voor de moeite. Vraag ons niet om een setlist samen te stellen, wij herkenden Camo & Krooked, Flux Pavilion en dergelijke. De enigste hits die present tekenden, waren “Rainbow”, “Show Me a Sign” en (uiteraard) “Sunlight”. Modestep verveelde echter nooit en kon anderhalf uur boeien. Meer moet dat niet zijn.

De grootste band

Afsluiter van de derde dag was Brides Of Lucifer, het Belgische project van Zornik-gitarist Koen Buyse, Ives Mergaerts en Scala. U hoort het goed, een uniek project dat enkel covers brengt van legendarische metalnummers. Wij hoorden passeren: “Holy Diver”, “Symphony of Destruction” en dergelijke. Het werkte wel, het energieke gitaarspel van Buyse en de harde muziek gecombineerd met het hoge gezang van het koor. Imposant decor ook, kosten noch moeite werden gespaard. Het droeg allemaal bij tot een epische metalopus met Scala in een hoofdrol. Veel zangeressen dus, wij misten bij momenten echter toch een leadzanger. Het voelde soms net iets te zacht aan.

Dat punt van kritiek kan echter niet op tot de totaalervaring die Buyse wou brengen. Een perfecte afsluiter om op het gemak uit te bollen.

140 posts

About author
Alles kan, alles mag.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The Dillinger Escape Plan, Nova Twins en meer naar Lokerse Feesten

Terwijl de Lokerse Feesten langzaam haar tiendaagse programma begon te vullen met iconische en veelbelovende artiesten uit diverse genres, bleef het opvallend…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Bodysnatcher - "Murder8" (feat. Jamey Jasta)

Nog maar een klein maandje en Record Store Day staat weer voor de deur. De feestdag voor iedere liefhebber van vinylplaten. Over…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Chris Isaak, Richard Hawley en Richard Ashcroft naar de Lokerse Feesten!

Het regent deze week aankondigingen bij de Lokerse Feesten en dat is ook vandaag niet anders. Voor woensdag 7 augustus bevestigde het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.