Nog tot 4 augustus staat Oostende in het teken van Theater aan Zee. Naast dat theater is er ook veel muziek te ontdekken. In het kader van Jong Muziek geeft Theater aan Zee in samenwerking met De Zwerver een podium aan tal van opkomende bands en artiesten. Net als vorig jaar spelen de jonge bands/muzikanten een ‘regulier’ concert, een akoestische set, een café- én een straatconcert. In dit derde, voorlaatste verslag behandelen we de beukende set van Heisa en het dansbare optreden van Fortress.

Heisa (Vrijstaat O – 31/07)

Heisa, dat is woelige, geveinsde stuurloosheid waarbij je met momenten overspoeld wordt met tsunamigolven aan instrumentaal geweld. HEISA, dat is alle remmen lossen, maar het gaspedaal al tapdansend indrukken. De band uit het nietige, maar waarschijnlijk vrij tot erg charmante, Hoeselt bestormde onze trommelvliezen, alsof ze geland waren in Normandië in plaats van in Oostende.

Het triggerende en tegelijk inventieve aan de muziek van HEISA is dat ze zich niet schikken naar reguliere verwachtingspatronen van hoe de instrumentale puzzelstukjes zouden moeten vallen. Ze herschikken alles tot een eigenzinnige waas van a-ritmisch gitaargeweld, effectdoordrongen zang en krankzinnige, zelfs maniakaal te noemen, drumpartijen. De ogen van Jonathan Frederix slingerden hierbij vurig in hun kassen rond. Het verwantschap met het geweld van Raketkanon is slechts een blik op het shirt van bassist en zanger, zeg maar frontman, Jacques Nomdefamille verwijderd. Wat een lekkerbekkende naam trouwens. Nomdefamilles stem joeg zijn vocals door een tafel vol pedalen en keys, wat zijn stem herleidde tot een angsty, destructief klankenspel. Deze klanken vulden de geboorde holtes probleemloos. Dobberend op het post-apocalyptisch geweld pikten we in de gitaarpartijen van Koen Castermans ook meermaals staaltjes melodische spitsvondigheid op. Doordat de noisy uppercuts hard bleven binnenkomen, kregen gitaarlijnen misschien net wat te weinig hun stempel doorgedrukt. Dit had het optreden misschien nog net dat extra tikkeltje cachet kunnen opleveren.

De ultieme stomp waarmee de set afgesloten werd, dompelde ons andermaal in een tumultueuze roes. Laat het net hier zijn dat de gitaarpartij voller naar voren kwam en als een telelens onze aandacht een laatste maal volledig scherpstelde. Stompen, beuken en op hectische wijze een ode brengen aan eigenzinnigheid, dat is wat HEISA deed. Met succes, want onze oren kreunen nog na.

Fortress (Vrijstaat O – 01/08)

Aan de ingang van Vrijstaat O vroegen enkele passanten ons wat er zou gaan spelen. Behulpzame beren als we zijn, gooiden we meteen ‘elektropop met een vrouwenstem’ in de overtuigingsstrijd. Nadien beseften we dat deze nihilistische omschrijving tekort deed aan de sterke show die Fortress bracht.

Net zoals Tsar B’s Justine Bourgeus, deed ook Hanne Torfs eerst ervaring op bij School is Cool alvorens dat nest uit te vliegen. Bourgeus is ondertussen al een gevestigde waarde in de Belgische scene, maar voor Torfs moet het eigenlijk nu nog allemaal beginnen. Toch stond Fortress al met stip aangeduid als de band op ‘Jong Muziek’ waar we de meeste verwachtingen bij hadden. De oorzaak hiervoor ligt voor de hand. Het online te vinden “Wanderlust” en “Waterfall” zijn namelijk heerlijke tracks met een erg internationaal karakter. Tracks waar we van de eerste luisterbeurt al bij dachten ‘damn girl, is dit Belgisch?!’.

Ruben Den Brok is bij Fortress de electronicawizard van dienst. Het gevaar met elektronische muziek, en elektropop bij uitstek, is dat de computer te vaak een onpersoonlijke ‘backbone’ in de set wordt. Daar heeft Fortress goed op geanticipeerd, door Anke Verslype achter de drums te laten plaatsnemen om zo een extra, organische touch aan de nummers te geven. Zowel Den Brok als Verslype vertolkten hun rol zoals we het graag zien; een essentiële bijdrage leveren aan de sound, maar het dirigeerwerk in de handen van ‘leading lady’ Hanne laten. Torfs smijt zich in haar rol, maar lijkt zeker nog wat groeimarge te hebben. Op best wel creatieve wijze zetten ze “Everywhere” (1987) van Fleetwood Mac naar hun hand. Dat was nog maar een teaser, want “Wanderlust” en vóóral het stampend, industriële “Snake” bleken live machtige tracks die de vlam beter in de pijp kunnen krijgen dan een lancerende spaceshuttle op Cape Canaveral. Den Brok’s elektronische tour de force deed ons hierbij qua intensiteit denken aan Magnetic Man’s hit “I Need Air” (2010).
Niettegenstaande de sterke show in Vrijstaat O, hebben we de indruk dat Fortress nog niet van begin af aan bracht waar ze tot in staat zijn. Torfs is namelijk het type frontvrouw dat crescendo groeit doorheen de set. Haar sluwe, Robyn meets Lorde-achtige vocals klonken in het begin iets te voorzichtig en de dansmoves kwamen wat beredeneerd over, maar dit zijn zaken waar eenvoudig aan gewerkt kan worden.

Een Antwerpse Alice Glass (voormalig lid Crystal Castles) hoeft Torfs wat ons betreft niet te worden, maar we zien in Fortress wel een groep die op termijn een Pukkelpop Dance Hall in een zweettempel verandert. Iets wat geen jaren moet duren, als ze de vlotheid waarmee ze dansbare bangers schrijven, weten vast te houden. Gun het drietal wat tijd, voeg er een knaller van een lichtshow aan toe en niémand verlaat de keet zonder zich het melkzuur in de benen te hebben gedanst. Indien ‘Jong Muziek’ een publieksprijs zou uitdelen, dan was Fortress zonder twijfel één van de favorieten.