Nog tot 4 augustus staat Oostende in het teken van Theater aan Zee. Naast dat theater is er ook veel muziek te ontdekken. In het kader van Jong Muziek geeft Theater aan Zee in samenwerking met De Zwerver een podium aan tal van opkomende bands en artiesten. Net als vorig jaar spelen de jonge bands/muzikanten een ‘regulier’ concert, een akoestische set, een café- én een straatconcert. Een aantal dagen geleden zagen we zo boeiende optredens van Vaal en Vito. Deze keer gingen we kijken naar Denali Wrench en Aarde aan Daan.

Denali Wrench (Vrijstaat O – 28/07)

Eén van de nieuwste projecten die op de affiche van Jong Muziek staan, is Denali Wrench. De romantische badboiis Alcazar Gringo en Gustav Leo (oftewel Julien Tanghe en Staf Nys) werken nog maar sinds dit jaar samen, maar hebben al een aardige verzameling lo-fi popnummers bij elkaar geschreven. Een deel hiervan hebben ze zelfs al gebundeld op hun ep’tje totally bananas best of compilation. Zaterdag kwam het duo zijn eigenzinnige en eerlijke nummers spelen in Vrijstaat O.

De nodige hoeveelheid attitude, lef en humor hebben de jongens van Denali Wrench wel. Het plaatje klopte dan ook perfect. Het duo was onvoorspelbaar, eenmaal zenuwachtig, andermaal zelfzeker en gedurfd en sprong nonchalant om met hun nummers (ze wisten naar eigen zeggen soms zelf niet meer welke versies ze speelden). Op tekstueel vlak waren ze eerlijk, maar ook ietwat droog en melig. Zo bewees het catchy “biggest flirt”: ‘my baby still hasn’t written back to me / maybe she lost her phone’.

Toch was het tijdens het optredenin duidelijk dat de band nog zoekende is. Hoewel het plaatje perfect klopte, was die soms nog wat leeg. Zo werd er opvallend veel in de backing track gestoken. Meestal is dat niet zo erg, maar het deed ons op zowel visueel als muzikaal vlak vaak op onze honger zitten. Een drummer of derde bandlid zou wat ons betreft geen kwaad kunnen. Het kan in ieder geval nieuwe perspectieven kunnen bieden, want de elementen om er live iets nog beter van te maken heeft Denali Wrench sowieso in handen.

Aarde aan Daan (Vrijstaat O – 29/07)

Aarde aan Daan, het project rond Daan Hafkamp, werd aangekondigd als Nederlandstalige dagdroompop, waarbij Radiohead of Bon Iver nooit veraf zijn. In een verduisterde Vrijstaat O wist de groep op eigenzinnige wijze deze vergelijkingen te omarmen. Met zijn drietjes waren ze, want op podium kreeg Hafkamp het gezelschap van bassist Samir Boureghda van The Girl Who Cried Wolf, en Mathijs Steels, de Mauro Pawlowski onder de Belgische toetsenisten.

Het drietal is, zo denken wij dan toch, nog op zoek naar welke weg ze willen inslaan. In Oostende kregen we eerst de indruk dat Aarde aan Daan een instrumentaal aangedikt soloproject is. Een project waarin Hafkamp zijn ziel kwijt kan in poëtische, verhalende en toch onvoorspelbare liederen vol subtiele variaties en overgangen. Daan hield iedereen in de ban met liedjes die zich een weg baanden in de stroming van Spinvis en Eefje De Visser. Hoe meer de set vorderde, hoe meer de aanwezigheid van Boureghda en Steels in omvang toenam. Zo waagde het trio zich aan een geslaagde Nederlandstalige versie van Massive Attack’s “Teardrop”. Toch was dit nog niet het hoogtepunt in hun set, die eer was namelijk weggelegd voor hun nieuwe, tweede single. Een poppy, dansbaar Nederlandstalig nummer, en wat voor één. Hafkamp groeide in één klap tot een Max Colombie-aanse frontman. Daar waar we een klein half uur ervoor ons wilden excuseren voor elk van onze ademhalingen, hadden we nu een grote danskriebel te pakken. De manier waarop Daan daarnaast van begin tot eind à la minute zijn verfijnde bindteksten leek te verzinnen, was van grote klasse.

Potentieel met bakken, dat heeft Aarde Aan Daan, daarover bestaat er geen twijfel. Ergens lijkt er wel een keuze aan te zitten komen of ze het in de toekomst willen maken met gevoelige, verhalende luistermuziek of met dansbare Nederlandstalige pop. Ze kunnen hoe dan ook beide aan, zo bewezen ze. Dat ze de lage landen zullen veroveren, dat hopen we zowel voor henzelf als voor de toekomst van de Nederlandstalige muziek.

Deze teksten werden geschreven door Jan Kurvers en Tijs Delacroix