AlbumsRecensies

Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love (★★★★½): Romantische en nostalgische black metal

AlbumsRecensies

Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love (★★★★½): Romantische en nostalgische black metal

Voor de bijgelovigen onder ons is vrijdag de dertiende doorgaans een dag waar ongeluk de bovenhand neemt. Gelukkig dacht Deafheaven daar anders over. Met Ordinary Corrupt Human Love brengen ze het meest zomerse metal album van het jaar uit.

De band brak vooral door met hun tweede album Sunbather in 2013. Hun warme onorthodoxe en nostalgische sound voor een black metal album (of is het blackgaze?) verdeelde de meningen grondig. Twee jaar later zochten ze ietwat meer duistere oorden op met New Bermuda. Jammer genoeg bleek dit niet de juiste weg voor Deafheaven. De post-rock passages sloten niet goed aan op de meer thrash metal geïnspireerde riffs waardoor er geen duidelijke richting was voor het album. Het is gelukkig nooit echt te laat om je te herpakken in de muziekwereld en dat heeft Deafheaven hier met Ordinary Corrupt Human Love met verve gedaan.

Al op het eerste nummer “You Without End” maken ze duidelijk dat hun sound op deze nieuwe plaat kleurrijker dan ooit is. In tegenstelling tot New Bermuda wordt de piano heel goed verwerkt in de structuur van de nummers. De schelle schreeuwen van George Clarke bevinden zich in een nieuw onontgonnen terrein, maar vinden wel hun weg. De power ballad eindigt met een grandioze solo in een vertrouwelijk euforisch slot.

De twee volgende nummers kregen we eerder al te horen. “Honeycomb” en “Canary Yellow” zijn de twee centrale brokken uit Ordinary Corrupt Human Love. Beiden zijn goed voor respectievelijk 11 en 12 minuten. Deafheaven zoals het hoort. Harde riffs en blast beats, afgewisseld met fabelachtige post-rock passages.

Op “Near” wordt even al het black uit de blackgaze gezogen en blijft er een melancholisch, maar prachtige shoegaze ballade over. Geen schreeuwen of blast beats; een nummer dat ongetwijfeld zelfs je moeder kan smaken. “Glint” gaat er dan weer een stuk harder aan toe. Net zoals de closer “Worthless Animal” en ook “Honeycomb” en “Canary Yellow” zijn de verschillende lagen breed uitgesmeerd en de climaxen fenomenaal.

De vreemde eend in dit verhaal is wellicht “Night People”: een samenwerking met Chelsea Wolfe die voornamelijk door zwevende pianoakkoorden wordt gedragen. Clarke en Wolfe slagen er wel in een mooi en tamelijk onverwacht duet neer te zetten. Een hypnotiserend nummer dat, ondanks dat dit het kortste nummer op het album is, toch wel het meest van al aansleept.

Hoe dan ook Deafheaven bewijst dat ze allerminst eendagsvliegen waren. Vooral op vlak van arrangementen en flow overtreffen ze alle verwachtingen. Sunbather mag dan wel hun grote doorbraak geweest zijn, met Ordniary Corrupt Human Love tonen ze aan dat ze meer dan één meesterwerk kunnen uitbrengen en een blijvende impact op de metal- en postrockscene betekenen.

Ordinary Corrupt Human Love verscheen op 13 juli via Anti-.

Related posts
LiveRecensies

Roadburn 2023 (Dag 2): De geheime show waar iedereen bij had willen zijn

De straten van Tilburg worden gedurende een heel weekend ingekleurd door muzikale ontdekkers die het graag zoeken in experimentele zware projecten. Roadburn…
LiveRecensies

Roadburn 2023 (Dag 1): Het verleden ophalen en de nieuwe koers

Vorig jaar gingen we voor het eerst een kijkje nemen op Roadburn, Europa’s meest avontuurlijke metalfestival. We woonden er bijzondere sets bij…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Deafheaven - Infinite Granite (★★★): Wel gaze, maar niet black

Het in 2013 verschenen en nimmer verdwenen Sunbather was een verklaring van kleur in het metallandschap. Niet enkel was de hoes babyroze,…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.