Cactusfestival 2018: Festivaldag 3

De derde en laatste dag van deze editie van Cactusfestival was al bijzonder indrukwekkend op papier, maar nog beter in realiteit. Deze zondag blonk uit in grootsheid, verfijning en emotie met de adembenemende hattrick Slowdive – Mogwai – Nils Frahm. Daarnaast zagen we ook de bezielde synthpop van Goldfrapp, de onvoorwaardelijke liefde van Strand of Oaks, werden we in trance gebracht door Suuns en namen we ook een kijkje in het nieuwe “Busker Stage” waar we Galine zagen optreden. Een imposantere line-up om het jaarlijks festival in het Minnewaterpark af te sluiten konden we ons moeilijk voorstellen.

Alvorens we ons naar het hoofdpodium – en tot voor kort het enige podium op Cactusfestival – begaven, namen we een kijkje in de Cactus Oase die verscholen is op het terrein. Sinds dit jaar kan je daar ook een “Busker Stage” terugvinden, een rode truck aan het water waar een selectie van zes beloftevolle artiesten uit de wedstrijd op vi.be optraden. Wij besloten een kijkje te nemen naar het optreden van Galine. Een tijdje terug kozen we haar als “zalm van de maand” dus we waren heel benieuwd om haar indiepop eens live te horen.

Galine bracht samen met gitarist Jorik een aardige set met werk uit haar ep Fabulae waaronder het aanstekelijke “Endless” en het mooie “Oh Love”. In de minimale bezetting op de Busker Stage bleven de songs nog steeds goed overeind, maar na het horen van de uitstekende beats en elektronica die wel op de ep staan, zijn we toch wel extra nieuwsgierig om deze in zijn volle glorie te aanschouwen. De artieste staat trouwens ook duidelijk niet stil, want gisteren kregen we zelfs twee nog te verschijnen nummers voorgeschoteld. Er staat nog duidelijk veel goeds in het vooruitzicht van deze artieste!

Verstopt achter lange haren en een muur van feedback en dramatiek van een prerafaëlitisch schilderij op de achtergrond, brachten de heren van Suuns ons in een trance op het hoofdpodium. De ongemakkelijke mix van psychedelica, krautrock en post-punk die Canadese groep bracht, lijkt op het eerste zicht moeilijk verteerbaar in de blakende middagzon. Toch had de muziek – dankzij de trippy ritmes en repetitieve melodieën – verrassend genoeg een verkoelend effect.

Suuns was op Cactusfestival echter een stuk scherper en gevaarlijker dan hoe ze op plaat klinkt. Naarmate de adrenaline steeg na elke bonzende basklank, durfde de band nog eens een flinke scheut gierende noise over ons heen te kappen. Een fors en experimenteel optreden voor wie alles rondom zich even wou vergeten.

De man met het grootste hart was zonder twijfel Timothy Showalter van Strand of Oaks. Gisteren op Cactusfestival kende hij weer een onvoorwaardelijke dankbaarheid. Zijn liefde voor België, muziek en het publiek werd meermaals geuit in zijn bindteksten, maar nog meer in het geweldige optreden dat hij gaf. De voortreffelijke heartland rock kwam eenmaal stevig binnen (zoals op het intense “Radio Kids”) en andermaal besloot Timothy om het rustig aan te doen en ons teder toe te dekken met zijn gevoeligheid: ‘Ik ben niet gejaagd, ik wil dit moment koesteren.’

Het beste had hij en zijn uitstekende band voor het laatst bewaard. “JM” was een ongelofelijk krachtig eerbetoon aan Jason Molina, de bekende songwriter achter projecten als Songs: Ohia. Timothy vertelde ons trouwens dat hij zijn werk komt spelen in de Roma deze herfst. Zo werd de spijt bij de fans dat het optreden al gedaan was, toch al een beetje anticipatie naar Strand of Oaks’ terugkeer naar Borgerhout.

Rechtlijnig en stijlvol, dat was het optreden dat Goldfrapp op Cactusfestival. De tegelijk gitzwarte en fonkelende synthpop die de Londense ons al bijna twintig jaar voorschotelt, werd gisteren puik uitgevoerd, maar voelde anderzijds ook wat routineus aan. Ze opende nochtans veelbelovend met grootse songs als “Anymore” waar een maffe keytar de hoofdrol in speelde, en het oudere “Train”, maar de combinatie van éénvormige synthpop, moeilijk te verstane vocals en dramatische bewegingen bleef helaas niet al te lang boeien. De hitjes “Ooh La La” en “Strict Machine” die Alison Goldfrapp voor het slot bewaard had, deden het vuur nog een laatste keer aanwakkeren, maar zorgden niet alsnog voor een memorabel optreden.

Een band die er wel altijd in slaagt om een diepe indruk na te laten, is Slowdive. We kunnen bij deze legendarische shoegaze-/ dreampopband ondertussen niet meer over een reünie praten aangezien ze momenteel geworteld zijn in het festivalcircuit en sinds vorig jaar een nieuwe plaat hebben. Dat wil echter niet zeggen dat de verbijstering niet groot was bij het publiek. De groep had het dan ook duidelijk naar zijn zin op het festival. Rachel droeg toepasselijk een kleedje met cactussen op en via hun Instagram konden we al spotten dat ze ook genoten van de andere optredens.

Slowdive had met zijn voortreffelijk repertoire alle troeven in handen om een heel sterke set te spelen waarbij we eenmaal overspoeld werden met hemelse gitaren op “Catch The Breeze” en deep cut “Avalyn” en andermaal gelukzalig meegesleurd werden door een onverbiddelijke stroom op “When The Sun Hits” en hun cover van Syd Barretts “Golden Hair”. Allemaal klassiekers, maar nieuwere songs als “Slomo”, Star Roving” en “Sugar For The Pill” werkten net zo goed als het ouder werk. Het bewijst dat Slowdive ook in 2018 je nog steeds kan omverblazen.

Er zijn optredens die je kan zien en beluisteren en er zijn optredens die je beleeft. Mogwai behoort tot die tweede categorie. De Schotse band is al jaren lang een graag geziene gast op Cactusfestival en weten van elke komst iets speciaals te maken. Mogwai verwende het publiek dan ook met een perfecte setlist met werk uit hun recentste plaat Every Country’s Sun, maar vooral ook hun meest vermaarde nummers. Wie Mogwai al eerder zag zal opgevallen zijn dat de volumeknop deze keer niet op 11 stond, maar de ingrediënten voor een verwoestende en onvergetelijke set waren meer dan aanwezig.

Het recente “Crossing The Road Material” en “Party In The Dark” zetten de toon voor het concert, maar de wereld van Mogwai nevelde definitief op ons neer vanaf de eerste tonen van “I’m Jim Morrison, I’m Dead” dat een werkelijk meeslepende ervaring was. Het hymnische “Rano Pano” scheurde ook doorheen het park terwijl de melancholische verademing kwam bij “Kids Will Be Skeletons”. Bij “Remurdered” kwamen dan weer de synths én energetische extra percussionist naar boven.

Mogwai is dus nog steeds postrock pur sang. Daar waar sommige bands in het genre achterover leunen op de gedachte dat er niet veel meer nodig is dan een epische crescendo, bewijst Mogwai het tegendeel en blijven ze innoveren, experimenteren en out of the box denken. Zelfs nummers die al grandioos klinken op plaat weten ze nog naar een hoger niveau te tillen. Dat besef drong bij het magistrale en contrastrijke “Mogwai Fear Satan” meer dan ooit naar boven. De passage van Mogwai is er een voor de geschiedenisboeken van het festival.

We waren een aantal sterren in de heldere hemel boven het Minnewaterpark aan het spotten terwijl het klankenlabo van Nils Frahm tot stand kwam op het podium. Er heerste een warme sfeer op het terrein toen het publiek aan het wachten was voor de afsluiter die toch wel een speciale keuze is. De combinatie van instrumentale, neo-klassieke en electro-akoestische muziek is niet meteen heel toegankelijk (sommigen verlieten het terrein vroegtijdig), maar dat Cactusfestival zo eigenzinnig is om dit genie op deze plaats te programmeren, is iets wat we alleen maar kunnen bewieroken.

De Duitser is iemand die zijn klanken door en door kent. In de gigantische constructie met verschillende piano’s, synths en paneeltjes was hij de persoon die de touwtjes in handen had. Nils Frahm bewoog schichtig tussen zijn instrumenten en creëerde een organische set (met veel werk uit zijn nieuwste en uitstekende plaat All Melody) waar ambient naadloos overging in slome beats, warme elektronische geluiden en gesynthetiseerde koorzangen. Als toeschouwer zou je het liefst van al van bovenaf naar de indrukwekkende set-up kijken van Nils, maar er schuilt ook een schoonheid in het feit dat het geheim van de meester blijft.

Hoeveel sounds Nils Frahm ook goochelde uit zijn materiaal, de grote piano die op het podium stond te pronken bleef lang onaangeroerd. Die had hij namelijk bewaard voor de grote apotheose van de avond. Om af te sluiten bracht hij namelijk een aantal stukken die gericht waren op de akoestische piano. De mensen die hun aandacht erbij hielden en bleven om te genieten van Frahms talent werden nog eens extra beloond met zijn ravissante pianospel en uiteraard “Says”, een van zijn bekendere stukken. Deze editie van Cactusfestival werd met meer schoonheid afgesloten dan dat we ooit durfden dromen.