Rock Werchter 2018: Festivaldag 2

Dag 2 van Rock Werchter bracht spanning, sensatie, nagelbijten en euforie en dan hebben we het alleen nog maar over de kwartfinale Brazilië – België. Gelukkig viel er op het festival genoeg te beleven om ons af te leiden, te kalmeren en om te feesten. Een greep uit de vrijdag van Rock Werchter vind je hier.

Het meeste ochtendhumeur

Het was vroeg, maar de Britten op Werchter waren al in form voor The Courteeners. De band zelf was niet al te opgezet met het vroege uur, maar dat kon eigenlijk niemand deren. Hoewel er niet veel volk was, was iedereen mega enthousiast bij ieder nummer dat de band speelde. Het waren er niet veel, maar de Britse sfeer was nooit ver weg (ook daar is er een WK-koorts). Gelukkig wenste de frontman ons succes en dat deed hij aan de hand van enkele aanstekelijke indie rock liedjes die sterk gebracht werden, zoals bijvoorbeeld “Are You In Love With The Notion?”. Voor ons mocht dit veel langer duren, want een halfuur was echt te kort. Je voelde ook dat er veel meer in zat. Hopelijk binnenkort ook een zaalshow waar we meer van deze band kunnen zien.

Het andere Ierse supertalent

Dermot Kennedy mag zich stilaan opmaken voor een grote carrière. De Ierse singer- songwriter heeft in het begin van het jaar al een uitverkochte show gespeeld in de AB Club in Brussel en bracht al een aantal ijzersterke nummers uit die hem miljoenen streams op Spotify & co. bezorgden. De tent stond bijgevolg al aardig gevuld voor het tijdstip van de dag en er bleken een aantal superfans tussen te zitten die letterlijk elk nummer konden meezingen. De set kwam naar onze smaak iets te traag op gang en viel het ons moeilijk om aan zijn lippen te blijven hangen. Ook zijn ietwat afstandelijke houding zorgde ervoor dat we niet helemaal van onze sokken worden geblazen, maar zijn uniek stemgeluid doet dat wel. Het einde daarentegen was dan weer wel heel indrukwekkend met “Moments Passed”, “Glory” en “After Rain”. Als aangename start van de dag mag dit optreden zeker tellen, maar als Dermot Kennedy naar de absolute top wilt moet hij nog wat werken aan de opbouw van de set en zijn uitstraling.

Mooiste haar

“I’m not cut out for this,” zong de Londense singer-songwriter Isaac Gracie op “Terrified” in het begin van de set. Zijn eigen angsten en onzekerheden vormen steevast de basis van zijn songteksten en dat is niet alleen moedig maar ook verfrissend. Hier en daar grenst hij wel aan het melige (“Silhouette of You”), maar hij weet gelukkig de grootste clichés te ontwijken. Aan stem en présence zal het alleszins niet liggen, want die heeft Gracie zeker. Met zijn lange haren en stem die vaak hoge regionen opzoekt, wist hij al menig vrouwelijke fan te charmeren. Jammer genoeg verslapte Gracie en zijn band en raakte er doorheen de set toch wat zand in de motor. Door technische problemen duurde het zelfs eventjes voor hij zijn laatste nummer “Revery” kon inzetten. Goed nummer, dat zeker, maar hoe Gracie ook probeerde, de schwung van het begin kreeg hij niet meer terug te pakken.

Het grootste groeipotentieel

Tom Walker, dat is die gast van “Leave A Light On”, zo dacht ook een heel groot deel van het publiek. Gelukkig voor ons was hij veel meer dan dat. Het was een show waarin de man toonde hoeveel potentieel hij had. Een sterke stem die alles aankan en nummers die gemaakt zijn om door een massa aan mensen meegezongen te worden. Tom Walker toont welk potentieel hij in zich heeft en The Barn stond goed vol, vooral voor zijn ene hit. Maar dat publiek zag ook dat de rest van zijn nummers allemaal hits kunnen worden. Een sympathieke jongeman is hij ook, hij heeft dus alles om de nieuwe revelatie. Oh ja, “Leave A Light On” werd met allerlei lampjes in het publiek gebracht, heel charmant en natuurlijk het hoogtepunt.

De koningin van de intermezzo’s

Manchester leeft en ademt muziek en dan kan het ook niet verbazen dat er één van de meest gehypte Engelse urban artiesten IAMDDB de stad haar thuisbasis mag noemen. Enkel vergezeld van een dj bracht ze een zwakke show vol onnodige onderbrekingen voor een half gevulde The Barn. Haar strakke flow in combinatie met laidback vibes kregen de massa wel goed mee, maar die kregen we maar veel te zelden te horen. Ze had wat ons betreft wat minder mogen praten tussen de nummers door gezien dat het tempo steeds uit de set haalde. Ook haar intermezzo om een joint te roken die ze van een fan in het publiek kreeg was voor onze smaak overbodig gezien we gedurende een kleine vijf minuten geen nummer te horen kregen. Naar ons gevoel had de muziek wat meer mogen spreken. Een uur kan ze nog niet vullen, behalve met wat wat onnodig geklets en hier en daar flarden van jazzy trap nummers.

Beste concert van Rock Werchter 2008

Waar is de tijd dat Air Traffic twee keer op Werchter stond en de weide platspeelde? De hype van toen is ondertussen al lang gaan liggen, al heeft het 11 jaar oude debuut Fractured Life de tand des tijds goed doorstaan. Door gebrek aan nieuw materiaal is nostalgie helaas de enige reden dat de Britten nog eens op Werchter staan. Opener “Charlotte” en “As Time Goes By” kregen wel het publiek makkelijk mee, maar bij nieuwe of minderbekende albumtracks reageerde het publiek toch wat afwachtend. Zoals altijd waren “No More Running Away” en “Shooting Star” de afsluitende hoogtepunten, maar tegen dan stond ons besluit al vast. De nostalgie doet ons geloven dat Air Traffic ooit een legendarische band was, maar de realiteit vertelt ons dat de Britten een sterk debuut afleverden voor een degelijke band. Nostalgie bleek nog maar eens een slechte raadgever.

Beste sloopwerken

Volgens het sprookje blies de grote boze wolf achtereenvolgens een huisje van stro, hout en baksteen omver. We weten niet uit welk materiaal The Slope is gemaakt, maar het moet alleszins iets steviger zijn dan dat laatste. Hoe hard Wolf Alice ook blies, The Slope werd vandaag net niet gesloopt. Stevig openingstrio “Your Loves Whore”, “Yuk Foo” en “You’re a Germ” verdreven al meteen de zon en deden een wind opsteken alsof het straks ook echt zou stormen. Frontvrouw Ellie Rowsell zag er dan wel liefelijk uit, haar brutale zanglijnen toonden een heel ander gezicht. Een groepje Engelse fans zorgde al meteen voor sfeer, terwijl de bassist het publiek steeds opjutte. Zo vaak ze klauwde, zo vaak kon Rowsell ook zalven. Op het liefelijke “Don’t Delete The Kisses”  bijvoorbeeld, of in “Visions of A Life” waarin de band zowat alle subgenres van de rock verkende. Wolf Alice wervelde en lijkt nu al klaar voor het hoofdpodium.

Leukste glinsters

Walking On Cars bracht heel wat volk op de been. We geven hen geen ongelijk, de muziek van de band is gemaakt voor een groot publiek. De grootste troef van de band is hun emotionele poprock die door iedereen kan meegezongen worden. Dat was ook waar de band op doelde. Het lukte hen ook al is er helemaal niets vernieuwend te horen in de muziek die de band maakt. Wel tof zijn de glitters op het podium wat voor extra sfeer zorgde. Een leuke set, gemaakt voor het plezier van de massa.

Meeste last met de broek

Eind Augustus komt er een nieuw album aan, maar voor het zo ver is, mocht The Kooks over de middag de volle weide van Werchter entertainen. Ze deden dat met heel wat klassiekers en het publiek genoot er duidelijk van want er werd heel wat afgezongen. “Seaside”, “Ooh La” en “Naive” blijven natuurlijk de paradepaardjes, maar ook de nagelnieuwe nummers moesten eigenlijk niet onderdoen. Luke Pritchard had wel last van zijn, op zich wel fancy, broek, want hij moest hem na ieder nummer toch nog eens optrekken. Een grappig zicht voor de oplettende toeschouwer, maar de meeste lieten vooral de muziek spreken. Dat was bij momenten fleurig en fris en soms ook snedig en strak. Voor ieder wat wils dus en wederom een bewijs dat The Kooks een ideale festivalband zijn.

Sterkste statement

Heb je First Aid Kit één keer live gezien, dan zit je goed voor enkele jaren. De show van de Zweedse zusjes Söderberg lijkt te leven volgens het credo “never change a winning team”, helaas worden hun optredens daardoor snel eentonig. Hun hitjes, verspreid doorheen de set, konden nog enigszins de sfeer er in houden. “It’s A Shame”, “Emmylou” en “Silver Lining” waren de verwachte hoogtepunten en stelden niet teleur. Daartussen moesten Johanna en Klara hun best doen om het tempo in de set te houden. De intieme, akoestische cover van Kate Bush’s “Running up that hill” en het venijnige “You’re the problem here” zorgden voor fijne afwisseling. Bij die laatste kreeg Klara zelfs applaus voor haar statement tegen victim-shaming bij verkrachtingen, een hot topic in de Zweedse (en bij uitbreiding de hele) muziekindustrie. Ondertussen zijn de jonkies van 10 jaar geleden al volwassen twintigers geworden en klinken de zusjes matuurder dan ooit. Hun nummers hebben steeds iets tijdloos en vintage maar durven toch al eens veel op elkaar lijken. “I won’t take the easy road,” zongen de meisjes nog op het einde, maar wij wachten tot ze eens echt de platgetreden paden verlaten.

Rockster in wording

Als we de BBC sound of 2018 lijst mogen geloven is Sam Fender zo een act waarvan we duidelijk nog meer gaan horen in de toekomst. Dat wisten wij blijkbaar niet alleen want er had zich een bescheiden massa voor zijn podium verzameld. Opener “Millenial” gaf meteen weer hoe zijn set er zou uitzien. Snijdende gitaren en een breekbare stem zorgden ervoor dat hij ons een dikke 30 minuten wist te boeien. Zijn oude songs werden afgewisseld met nieuwe nummers die telkens bestonden uit eenzelfde succesformule. Afsluiten deed hij solo met het breekbare “Leave Fast”. Toen we het nummer voor het eerst hoorden had het wat weg van een kerstsingle maar live vielen alle puzzelstukjes in elkaar.

Perfecte namiddagmuziek

Soul, het is een genre die van alle tijden is en Curtis Harding zou zomaar eens een nieuwe vaandeldrager kunnen worden in het genre. Vooral zijn nieuwe nummers zijn heel dynamisch en dansbaar met dank aan een blazer op het podium. De stem van Harding is er ook eentje die je doorheen een zware dag kan loodsen. Het klinkt vertrouwd en vol leven en meer heeft een show soms niet nodig. Het viel op dat Curtis Harding ook perfect is om gewoon naar te luisteren. Op het gemak in het zonnetje en genieten van de warme muziek, een mens moet soms niet meer hebben. De nieuwe nummers van Harding zijn ook veel meer gemaakt voor een groot publiek, wat ook zorgde dat de man vooral uit dat repertoire putte. Zijn ouder werk is iets te ruw en stevig en bijgevolg iets minder laidback. Fijne zonnige soul dus die niemand echt zeer deed, een mens moet soms niet meer hebben.

De vreemde eend

Eergisteren speelden Rae Sremmurd al op de Main Stage en daar speelde gisteren nog een andere Amerikaanse rapper Russ, weliswaar op een nog hogere positie. Russell Vitale is voornamelijk heel populair bij de jongeren, wat een uitverkochte show in Vorst Nationaal onlangs nog bewees. Waarin de show van Russ met die van Rae Sremmurd verschilde: Russ stond helemaal alleen (behalve de security waarvan de één tot groot jolijt van het publiek een aantal keer op de grote schermen verscheen) op het podium en deed het iets minder chaotisch dan Rae Sremmurd. Maar er zijn ook gelijkenissen: ze beschikken beiden over een hele reeks hits (“What They Want”, “Ride Slow” en “Losin Control”) en performden ze met ondersteuning van een backing track. Wij genoten echter meer van de show die we gisteren geboden kregen omdat deze beter was opgebouwd en er heel wat meer sfeer te beproeven viel. Dat niet iedereen is opgezet met een rapconcert op het hoofd podium van een rock festival kunnen we wel begrijpen, maar Russ zette wel een leuke show neer waar hij de verwachtingen zeker en vast kon inlossen.

Beste banjosolo

De deuren van The Barn gingen onverbiddelijk dicht en buiten was het ook drummen voor een plaatsje aan het scherm. Broer en zus Stone hebben al langer een patent op zeemzoete folk nummers en dat recept bleek heel goed aan te slaan op Werchter. Al van bij de vioolintro van het emotionele en meeslepende “Draw Your Swords” werd duidelijk dat Angus & Julia Stone wilden inspelen op onze gevoelige snaren. Ook “For You” en “Private Laws” voetbalden in diezelfde categorie en kregen het publiek stil, vooral de geweldige banjosolo in die laatste.

De sferische lampionnetjes in The Barn waren nog nooit zo doeltreffend als bij Angus & Julia Stone. We misten enkel nog de weelderige haardossen en meisjes met bloemen in hun haar om helemaal in een sixties te baden. Broer en zus vullen elkaar mooi aan, zij de verstilde fluisterstem en het frêle gitaarspel, hij de emotionele gitaarsolo tussendoor. Het publiek legde gretig zijn oor te luister en kreeg naast de fijne hitjes “Big Jet plane” en “Snow” dat het ondanks de warmte verrassend goed deed, ook nog wat levenslesjes mee in afsluiter “Chateau”. “don’t be scared of what you don’t know,” zong Angus en gelijk heeft ie.

De puurste country

The White Buffalo stond op The Slope als laatste band van de dag, en dat door Koning Voetbal. Het gevolg was dat er al heel wat volk stond te kijken naar hoe de man het er van afbracht. En eerlijk, een betere voetbalsfeer konden we niet inbeelden. The White Buffalo brengt country rock dat perfect in een bruine kroeg zou kunnen passen vol zatte mensen. Op Werchter was er een soort equivalent daarvan, al scheen de zon iets te hard en was er nog net iets te veel spanning in de lucht. The White Buffalo bracht uptempo snelle nummers dat mensen wel aan het bewegen kreeg, maar evengoed wat tragere songs die misschien iets minder boeiend waren. Evenwel geen slechte set, maar helemaal niets vernieuwend.

Het beste voorprogramma voor de Belgen

Snow Patrol had de lastige taak om een weide vol spanning nog te boeien tot de Belgen aan hun match begonnen. Ze deden het met verve, want Gary was heel gelukkig en de band begon zowaar te vroeg aan hun set om het publiek meer te laten genieten van de voetbal. Sympathiek van hem. Er passeerden zoals gewoonlijk veel hits de revue en het ging van heel emotioneel naar redelijk stevig en terug. We zagen traantjes in het publiek maar evengoed hoopvolle blikken. Was het een voorgevoel, of was er meer aan de hand? Hoe het ook moge zijn, Snow Patrol serveerde een heel goeie set. Dat was vooral te danken aan de band die heel tevreden was om hier nog eens terug te zijn, en wij ook. “Just Say Yes” mag dan een minder nummer zijn van de band, op het eind van de set is deze song nog steeds de splijtzwam die iedereen kan meezingen.

Meest eigenzinnige artiest

“Has the world gone mad or is it me?” vroeg Ben Howard zich af tegen het einde van de set. Wat ons betreft beide, want om quasi je volledige nieuw album te spelen én je radiohitjes compleet te negeren op een festival, daar moet je toch echt wel gek en eigenwijs voor zijn. Maar Ben Howard kwam er verdorie nog mee weg. Wie wou gaan schuilen voor de voetbalgekte vond dan wel plaats in The Barn en in Howards hoofd, maar rustig was het daar evenmin. Terwijl zich buiten de tent een mirakel voltrok, kregen we van Howard zowat het volledige Noonday Dream geserveerd. Live bleek die even experimenteel en moeilijk te doorgronden, waardoor een groot deel van het publiek wat verweesd, verward en afgeleid was (door de rode duivels). Wie zich helemaal overgaf aan Howard kon heel wat moois ontdekken. Donkere synths en strakke drumbeat (van 2 drummers) op “The Defeat”, het gemijmer in “Murmurations” en vooral die geweldige outro van “Boat to an Island on the Wall”. Ben Howard klonk donkerder, experimenteler en vooral eigenzinniger dan ooit tevoren. “Small Things” en het intieme en akoestische “I Forget Where We Were” waren de kers op moeilijk verteerbare taart. Waarna “Nica Libres” ons langzaam maar zeker terug richting realiteit en een mogelijke plaats in de halve finale bracht.

De meest uiteenlopende emoties

Een voetbalmatch. We weten, het is geen muziek. Maar op Rock Werchter kwam er zoveel volk op de been om de historische match van de Belgen tegen Brazilië te zien, dat we er wel iets moeten over schrijven. Het verloop weten jullie al, maar het gevoel op de weide was nog iets helemaal anders. Gedurende de eerste helft zat de sfeer er al goed in, maar het waren vooral de laatste tien minuten die bij iedereen nog wat stress veroorzaakte. De ontlading was op het eind dan ook groot en Rock Werchter leek die avond alleen nog maar rond de Rode Duivels te draaien, en dat deed het al een hele dag. België boven! Zoveel is zeker.

De leukste viering van een overwinning

Franz Ferdinand had de lastige taak om te beginnen terwijl de Belgen hun tweede helft aan het afwerken waren. Ook wij maken ons schuldig en waren nog op onze tanden aan het bijten, maar eens de match gedaan was dan kon het feest niet op. Eerst stond de tent leeg, en daarna kon je alle vieringen op de weide gaan doen. Bij Franz Ferdinand was je aan het juiste adres want daar kwam je met “Take Me Out” en vooral “This Fire” de juiste overwinningsviering op het juiste moment tegen. De rest van de set was zoals gewoonlijk zeer strak en plezant. Mensen dansten, zongen en leefden zich helemaal in. Je voelde dat er euforie in de lucht hing, en dat kwam de set na de match dan ook helemaal ten goede. Alex was goed in form, al zijn het toch nog steeds de klassiekers die hier het werk doen. De set explodeerde in een echt volksfeest, en dat bij een Britse band.

Sereenste supporters

Voetbal speelde de hoofdrol op dag twee van Rock Werchter en dat vooral tussen acht en tien. De wei voor het hoofdpodium lag er nog nooit zo verlaten bij. Misschien daarom dat London Grammar een kwartiertje later begon. Een reden geven ze niet maar meteen na opener “Hey Now” vraagt frontvrouw Hannah de score. ‘We dachten dat hier niemand zou staan omwille van het voetbal.’ Terwijl de spanning stijgt in de slotfase van een legendarische wedstrijd blijft het rustig en sereen bij London Grammar. “Flickers” krijgt een leuke toets met live djembe. De rode achtergrondbeelden tijdens “Hell To The Liars” passen perfect bij de ondergaande zon. Ook de andere visuals zijn eenvoudig maar oh zo krachtig. Die ruimtebeelden doen er even niet toe tijdens “Rooting For You” want Hannah zet zich neer op de rand van het podium. ‘Now is the time to wave your flags’. Hannah’s stem kan zelfs de zopas toegestroomde voetbalfans het zwijgen opleggen, zonder drums, zonder toetsenist.

Ja ook om zo goed te kunnen zingen, zijn veel trainingen nodig! Ondertussen wordt duidelijk dat de wedstrijd erop zit. London Grammar geeft ons even wat tijd om op commando te juichen en weet niet goed hoe ze nu verder moeten met de set. De drummer verandert even van plek. Hij switch voortdurend tussen piano en drums wat de set levendig houdt. Het perfecte kapsel en het stamelend Nederlands maken hem extra populair. Het Britse trio speelde nagenoeg dezelfde set als op Pukkelpop vorig jaar, toch weten ze meer harten in te pakken met hun unieke sound. Of is dat omdat Hannah Reid ons na het magische “Oh Woman Oh Man” hét voetbalanthem van Engeland leert? Afsluiter “Metal & Dust” gooit er een bombastische finale op. London Grammar deed ons het voetbal niet negeren, integendeel, ze vonden er een plaats voor in hun set en die was zeker en vast de moeite waard om de match te missen.

Grootste Afterparty

Het kan deels aan de winst tegen Brazilië gelegen hebben, maar het publiek ging bij het optreden van Anderson. Paak helemaal los. Het gebeurt niet vaak dat we het oprecht geloven wanneer een artiest zegt dat het een van zijn beste shows is. De Amerikaan met de breedste en witste glimlach was toch wel het hoogtepunt van dag twee op Rock Werchter. Vooral bij zijn recente single “Bubblin” stond de tent in lichterlaaie. Tussen al het muzikale geweld door bracht de T-Pain van The Free Nationals een West Coast medley op piano om U tegen te zeggen. Het is uiteraard goedkoop on de kwaliteit van een show toe te eigenen an en voetbalmatch, maar ook al hadden we verloren tegen Brazilië zou Anderson .Paak een van de beste shows van het weekend neergezet hebben. De funky drummende “neef” van Kendrick Lamar bleek een minstens even goede volksmenner als ons nationale elftal.

Meeste kitsch

https://www.instagram.com/p/BlBamPbiRoo/?tagged=thekillers

Frontman Brandon Flowers staat nog steeds centraal bij een show van The Killers en zo hoort het ook. De man is de draaischijf van de band die op vrijdag de Main Stage mocht afsluiten. “The Man” was dan ook vanzelfsprekend de opener van de set en zo ging de set verder op een groots elan. “Somebody Told Me” zat al vroeg in de set en dat zorgde er voor dat de energie meteen super strak zat. Het publiek ging aan het dansen en met “Spaceman” ging de set energiek verder. Een leuke meerwaarde in de show waren de gigantische lasers die de volledige weide bij momenten inpalmden, maar toch hadden we het gevoel dat het voor The Killers iets moeilijker was om die weide te overtuigen.

Het was misschien net allemaal iets te over the top. Flowers had ook zijn meest kitscherige kledij aan en dat paste perfect in het plaatje. Hij feliciteerde ons ook met de overwinning, straf dat de band uit Las Vegas zich daar mee bezig hield. Ze noemden zichzelf ook de beste band uit Las Vegas, misschien net iets te veel pluimen om op je eigen hoed te steken, zoiets moet je niet meteen zeggen. Zeker als je naar het einde van je set wat moet rekken door lome synths vijf minuten aan een stuk te laten zegevieren zonder echt iets extra te doen. Het haalde de energie uit de set en het publiek begaf zich dan ook tactisch richting uitgang.

“When You Were Young”, “Human” en “Mr. Brightside” waren vanzelfsprekend de eindnoten van de set en dat gaf het toch nog een positief einde. Hoewel, die laatste speelde de band dubbel en dat was ook ons gevoel na de set, dubbel. Op zich is ieder nummer wel oké, maar om als headliner te kunnen blijven boeien moet je wat meer doen dan confetti of mensen op het podium roepen (gênant moment trouwens, wanneer de band een drummer op het podium riep die totaal niet kon drummen. Flowers was er niet blij mee). De band zou zich beter meer bezig houden met een leuke strakke set in elkaar te steken zonder al die opbouw tussendoor. Volgende keer dus minder kitsch en meer muziek en iedereen tevreden.

Perfecte thuismatch

Er was geen betere manier te bedenken om de overwinning van onze Rode Duivels te vieren dan met een Belgische act. Het ondertussen legendarische Arsenal kreeg het afgelopen jaar een Belpop documentaire. Een reden te meer dus om naar the KluB C af te zakken. Dat het een feest ging zijn, daar waren we al zeker van. Maar onze overwinning deed er nog een schepje bovenop. Zowel de nieuwe songs als de oude werden van begin tot eind meegezongen en mensen die niet aan het dansen waren, waren een uitzondering. Zoals verwacht werden “Melvin”, “Lotuk” en “Saudade pt.2” enkele hoogtepunten maar ook de dreigende bassen van “Lie Low” mochten zeker niet onderdoen. Afsluiter “Lotuk” deed ons nog een laatste keer alles geven en zorgde ervoor dat we in een euforische staat naar huis konden.