De New Yorkse band BODEGA speelde afgelopen maand twee zaalshows in België en stelden er hun debuutplaat Endless Scroll al uitgebreid aan het publiek voor. De plaat die door ene Austin Brown, lid van Parquet Courts, geproduceerd werd, telt maar liefst 14 nummers waarvan het grootste deel van de nummers een tamelijk korte speelduur hebben. Met “Can’t Knock The Hustle” en “Jack in Titanic” wist de band met frontman Ben Hozie en frontvrouw Nikki Belfiglio al twee fijne singles te lossen, maar helaas zijn dit ook de sterkste nummers van een nogal rommelige en chaotisch overkomende plaat.
“How Did This Happen?!” mag de plaat openen en doet dit vrij goed. Ondanks het feit dat het nummer vrij ééntonig klinkt, weet “How Did This Happen?!” toch te overtuigen wat allemaal te danken is aan het catchy refrein dat gezongen wordt door Ben en Nikkie. Ook “Name Escape” klinkt vrij ééntonig, maar deze keer weet het nummer niet echt in te slaan en valt de groep wat in herhaling. “Boxes for the Move” voelt dan ook als een kleine verademing dankzij zijn iets lager tempo en een iets meer afgewerkte sound en tekent daardoor voor het eerste echte lichtpunt van de plaat.
Zoals we al hadden vermeld, telt de plaat heel wat korte nummers zoals “Margot” of het amper 49 seconden durende “I Am Not A Cinephile”. Die laatste kent een verassend hoog tempo en klinkt minstens even strak als het vooraf gereleaste “Can’t Knock the Hustle”. Het is ook “Can’t Knock the Hustle” dat op ons het meest indruk weet te maken en blijft hangen. Van riffs tot de vocals klopt het plaatje en zelfs dezelfde repetitieve melodie stoort ons hier niet echt. Het positieve aan de korte duur van de nummers is dat de nummers daardoor iets minder snel in herhaling vallen en daardoor weten te boeien.
Dat Austin Brown zijn hand in het spel had op de plaat horen we vooral op “Jack in Titanic”. Muzikaal en structureel moet het nummer zeker niet onderdoen aan het werk van Parquet Courts. Ook “Bookmarks” kan ons wel bekoren met zijn LCD Soundsystem-achtige vibe en de leuke hook. Het nummer wordt net zoals de openingstrack geopend door een voorgelezen tekst van Siri (ja, die van computer stem van Apple). Een leuk idee van het vijftal dat wel in het concept van Endless Scroll past.
Eigen aan de sound van BODEGA is dat de nummers vrij ruw klinken en daardoor aanvoelen als een onafgewerkte demo. Dat zorgt bij momenten voor chaotisch opgebouwde nummer, zoals dat op “Williamsburg Brigde” het geval is, en rommelige gitaren (“Bodega Birth”). De samenzang van Ben en Nikki daarentegen is vrijwel altijd scherp en is zonder twijfel één van de grootste troeven van de groep uit New York.
De plaat heeft wat tijd nodig om helemaal op dreef te komen en pas naar het einde toe komen we helemaal aan onze trekken. “Charlie” klinkt nog vrij rustig en gemoedelijk en we krijgen bijna een soort van kampvuurgevoel. Voor het laatste nummer op de plaat, “Truth is Not Punishment”, geven ze nog eens een laatste keer gas en krijgen we nog eens een lekkere out of tune klinkende elektrische gitaar die nog eens wat meer pit aan de sound van het strakke nummer geeft.
We geven toe: we hadden meer verwacht van BODEGA, zeker dankzij hun sterke live reputatie en een aantal fijne nummers. De meeste nummers op Endless Scroll lijken soms te hard op elkaar en springen niet echt in het oog waardoor de plaat bij momenten wat wegzakt. Gelukkig zijn er ook een aantal pareltjes op het einde van de plaat terug te vinden die laten horen wat voor een enorm potentieel BODEGA heeft. Mits wat meer variatie en structuur in hun muziek en sound zien we de groep al snel groeien binnen hun genre.
