LiveRecensies

Ty Segall And The Freedom Band @ Trix: De riffstorm uit Californië

LiveRecensies

Ty Segall And The Freedom Band @ Trix: De riffstorm uit Californië

Metadrone boekte Ty Segall voor een optreden in Trix op 26 mei 2018. Dat hij niet alleen kon komen, bleek een understatement. De organisatie programmeerde maar liefst zes bands, die het beste en breedste van wat garage rock te bieden heeft, tot ons brachten. Toch leek het voor ons allemaal opbouw naar dat moment waarbij Ty Segall en zijn Freedom Band om 22:30 het podium betraden en los iedereen naar huis speelden. Niets slecht over de voorgangers hoor, maar Ty Segall is toch next level. Zijn mix van metal, glam rock, garage, soul en rock ’n roll bleek ook in Trix weer te werken. Meer nog, we zijn er van overtuigd dat deze bezetting van Ty Segall zijn band, de beste is tot nu toe.

In een stomend café van Trix mocht Tubelight de avond openen. De band liet al meteen heel wat volk opdraven en dat was volgens ons meer dan terecht. Ze brachten een mix van psychedelica, punk en garage. De ene keer was dat stevig en rechtdoor, de andere keer was het net dat tikkeltje experimenteler. Dat zorgde er voor dat er een fijne dynamiek in de set van Tubelight zat. Het gaf het publiek meteen een reden tot dansen en op het eind volgden zelfs crowdsurfers. Ook op het podium smeet de band zich volledig wat het ook aangenaam maakte om naar te kijken. Met de nodige punk-attitude lieten ze een snikheet café achter. Een band die live zoveel beter is dan op plaat.

Reverend Beat Man schotelde ons een ander paar mouwen voor. Samen met Nicole Izobel Garcia bracht hij blues trash die zowel vreemd als bevredigend was. Het begon iets te traag door een intro te lang uit te melken waardoor we ons al meteen mateloos ergerden. Die onprofessionaliteit bleef een rol spelen in zijn set en na een tijdje kregen we er wel sympathie voor. De man staat in zijn priesterkleren te vloeken en allerlei vulgaire verhalen te vertellen terwijl hij snelle blues brengt, die het publiek echt liet swingen. Dat gebeurde niet voortdurend, maar wanneer de muziek sneller werd, smeet de zaal zich ook volledig. Geen wonder dat de man nadien nog eens mocht terugkomen. Iedereen kreeg sympathie voor de man die met zijn ruwe stem, bluesy sound en leuke anekdotes een absurde maar leuke set bracht.

Mike Donovan deed het helemaal alleen in het café. Voor de gelegenheid kwam ook de hoofdact een kijkje nemen, maar die werd al snel belaagd door de fans en hield het dan maar voor bekeken. Als gevolg stond er bijna geen volk voor Mike. Terecht denken we, aangezien de man op zijn eentje allerminst wist te boeien en het publiek ook liever een praatje sloeg dan te luisteren. Hij speelde zowel piano als gitaar, klonk bij momenten wel breekbaar, maar de nummers gingen precies nooit ergens naartoe en bevatten steeds dezelfde melodie. Soms hoorden we er wat Tobias Jesso Jr. in, maar zijn stem was ver van sterk genoeg. Jammer, want met de nodige band en kracht in zijn songs kan hier wel iets mee worden gedaan.

The Oblivians is een garage rock band die zonder veel zever het ene nummer na het andere erdoor jast. De groep is al iets ouder, maar op het podium brengen ze muziek alsof ze net waren begonnen. Ruwe vocals, geen basgitaar en pure kracht is het recept van de groep. Ze hebben zowel aanstekelijke nummers als furieuze nummers waarbij het publiek zich volledig smijt. Bovendien wisselt de band ook wel eens van positie. Plezant, maar het haalde de snelheid wat uit de set. Toch wist de groep in hun bisronde, met onder meer “Pillpopper”, alles kapot te spelen en ons zo helemaal warm te maken voor wat er na hen op dat podium zou komen.

De Glücks bracht eigenlijk het laatste voorsmaakje voordat we het hoofdgerecht geserveerd kregen. De band deed dit met verve en wist ons (en ook de rest van het café) te overtuigen. De snelheid, de intensiteit en de kracht waarmee het duo voor de dag kwam, stak meteen enkele moshpits en crowdsurfers in gang. Hoewel de avond al was gevallen, brak ieder mens in de zaal in zweet uit. Het begon er als een sauna aan te voelen en de band hield nergens halt. Constante energie, een zweterige boel en een enthousiast publiek lieten ons weten dat The Glücks eigenlijk tot de beste Belgische garagebands mag gerekend worden. Leuke nummers, maar vooral de inleving van de band zorgt ervoor dat het altijd boeiend blijft om naar te kijken.

De grote zaal van Trix vullen, we zien het niet veel garage artiesten doen. Ty Segall is tegenwoordig dan ook één van de grootste namen in het genre. Met zijn laatste album Freedom’s Goblin scheerde hij weer hoge toppen en dat mocht hij bewijzen in Trix. Hij kon putten uit zijn uitgebreide discografie, maar bleek toch vooral voor recent werk te kiezen. Van begin tot einde stond het publiek vooraan in lichterlaaie. Moshpits, crowdsurfers of brullende mensen: alles hoorde erbij. Ty Segall heerste over het publiek, met niets dan zijn muziek.

Met “Wave Goodbye” openen, lijkt wat paradoxaal, maar in de wereld van Ty Segall is dat net de gang van zaken. De toon werd gezet met een fuzzpedaal die op volle toeren draait, zware riffs, strakke gitaarsolo’s en pulserende drums. Zo ging de set ook verder, al was het niet alleen virtuositeit die de klok sloeg. Er werd ook gezongen. Op onder andere “Fanny Dog”, “Candy Sam” en “Everyone’s A Winner” konden de stembanden gesmeerd worden, en dat gebeurde ook. Ty Segall maalt hier wel allemaal niet om, want live brengt hij zijn nummers met veel meer extra dimensies waardoor het nog dynamischer wordt dan het al op plaat klinkt.

Zo krijgen we tussen de nummers door af en toe wat random jams, wat aantoont dat de band echt wel goed op elkaar is ingespeeld. Daarnaast serveren ze ook op onder andere “Warm Hands (Freedom Returned)” of “She” immens strakke solo’s en riffs die nu nog altijd door merg en been gaan. Het spelplezier druipt er duidelijk vanaf als er eens wordt gestopt om daarna samen weer in te vallen en als iemand van de band zijn momentje van faam krijgt of als Mikal Cronin eens zijn saxofoon mag bovenhalen bij “My Lady’s On Fire”. De tempowijzigingen in de muziek, het perfecte spel en de patstelling die Ty Segall hier aflevert zorgt er voor dat het publiek soms met open mond staat te kijken.

https://www.instagram.com/p/BjQbg8dA7tN/?taken-at=216105650

Een open mond is weliswaar niet nodig, wel veel fysiek. Je moet je namelijk constant smijten, want Ty Segall neemt nergens gas terug. Alle zware, strakke en energieke nummers uit zijn discografie passeren de revue (niet letterlijk alle, anders zaten we er nu nog) en dat zorgt voor de sterkte in deze set. Het is alsof Ty Segall zich ook doodergerde aan de Sinksenfoor buiten de Trix en dan maar zo hard speelde dat de foor wordt overspoeld door een zwarte waas die alle kleur doet verdwijnen en tegelijk ook alles verbrijzelt. Een kleine apocalypse, maar dan vooral in het oog van de apocalypse. Zo’n set bracht Ty Segall in Trix en zo’n set is er eentje om je duimen en vingers van af te likken.

We probeerden nadien dan ook om nog eens te gaan kijken naar Ed Schrader’s Music Beat, maar door de vloedgolf van riffs die we net over ons heen hadden gekregen, wist dit duo (dat enkel uit een basgitaar, zanger en opgenomen stukken bestond) niet te overtuigen. Dan maar nog wat superlatieven bovenhalen over Ty Segall. De man brengt albums uit aan de lopende band, maar slaagt er in om iedere plaat levendig en vers te doen klinken. Ook live is iedere show anders en valt er altijd iets te beleven. De manier waarop hij zijn gitaar behandelt is fascinerend en zijn dankbaarheid tegenover het uitbundige publiek verbazingwekkend. Ty Segall is een man die leeft voor zijn muziek en wij leven om zo’n muziek te kunnen ervaren. Straffe show, straffe artiest en een straffe afsluiter voor een leuke avond vol leuke garagebands in de Trix.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ty Segall - Three Bells (★★★½): Zorgvuldige mijmeringen, te midden van chaos

Werp je een blik op zijn recente solo-discografie, dan valt op dat Ty Segall (garagegod, fuzzfijnproever en hondenliefhebber) in de laatste jaren…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ty Segall – “My Best Friend”

Een mens en zijn hond, het zijn soms twee handen op één buik. Wie Ty Segall volgt, weet dat zijn honden een…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ty Segall - "Eggman"

Waar hij vroeger niet schroomde om jaarlijks drie studioalbums uit te brengen, leek muzikale duizendpoot Ty Segall het de laatste tijd iets…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.