Na maar liefst zeven jaar is Snow Patrol met Wildness eindelijk terug met een nieuw album. De hoofdreden voor die lange pauze? Een writer’s block. En hoe jammer het ook is om toe te geven, die kan soms wel herkend worden op de plaat. Het album bevat tien nummers waarin van commerciëlere muziek met elektronische geluiden gesprongen wordt naar indierock en weer terug. Daar zitten natuurlijk wel enkele straffe nummers tussen, maar de echte Snow Patrol-sound lijkt op Wildness een beetje verloren.
De Noord-Ierse/Schotse indierockband heeft al heel wat op zijn palmares staan. Met Wildness is het de zevende keer dat de band met Gary Lightbody achter de microfoon een plaat de wereld instuurt. Het album dat het meest succes wist te boeken is Eyes Open dat kleppers als “Chasing Cars” en “Shut Your Eyes” bevat. Wildness zou oorspronkelijk in 2016 uitgebracht worden, maar door een writer’s block werden de nummers die Gary en co schreven geschrapt en later vervangen door nieuw “beter” materiaal.
De plaat opent met “Life On Earth”, een nummer dat rustig begint met zachte gitaren en Gary’s zeemzoete stem. Het refrein, dat wordt ingezet door Jonny Quinn op het drumstel, lijkt te reiken naar de typische meezingstijl die Snow Patrol kenmerkt, maar kan er net niet bij. Het is iets minder toegankelijk, iets trager en bevat meer stiltes. Van stiltes en tragere stukken is geen sprake in “Don’t Give In”, het nummer dat enkele weken geleden al gereleaset werd en het momenteel heel goed doet in de charts. Lightbody zingt er met een rauwe stem over hoe hij worstelde met dit album en met zijn depressie. De frustraties, woede, verdriet en hoop die beide met zich meebrachten, komen allemaal prachtig over in zowel de instrumenten als Lightbody’s stem.
Bij “Heal Me” blijven we dan opnieuw op onze honger zitten. Het is een simpel, soms zelfs saai nummer dat geleid wordt door een vrolijke gitaar. Soms doen het drumgeritsel alluderen dat er een heftiger stuk muziek zit aan te komen, maar daar blijkt zanger Lightbody geen zin in te hebben. Het nummer heeft zeker potentieel, maar om de een of andere reden blijven de gitaren en zang in hetzelfde ritme steken, waardoor het nummer niet veel inhoudt. “Empress” daarentegen lijkt dan wel weer in de buurt te komen van een meezinger met heerlijke gitaarstukken en simpele, aantrekkelijke teksten. “Wild Horses” gaat daar nog een stapje verder in, en hoewel de stem van Gary Lightbody gerust nog wat duidelijker te horen mocht zijn in dit nummer, blijft het nummer meteen hangen.
Nummers als “A Youth Written In The Fire” en “Life And Death”, waarin de indiesound ingeruild wordt voor een elektronischer geluid, lijken amper thuis te horen op deze plaat en zijn daarom vrij teleurstellend. “A Youth Written In The Fire” is een donker nummer met zware instrumenten dat toch snel gaat vervelen en in “Life And Death” is Gary’s mooie stemgeluid amper te herkennen. Gelukkig bevat de plaat nog nummers als “What If This Is All The Love You Ever Get?”, een simpele, gevoelige ballade waarin Lightbody’s frêle stem begeleid wordt door een rustige piano. “Soon” maakt ook gebruik van die formule maar voegt daar nog een arsenaal aan gitaren aan toe waardoor het nummer je in hogere sferen lijkt te brengen.
Snow Patrol is terug maar brengt met zijn gemixte plaat ook wat gemixte gevoelens met zich mee. Wildness bevat zowel breekbare nummers, als leuke meezingers. En hoewel de meeste nummers op dit album lang niet slecht zijn, missen we hun oud breekbaar geluid toch wel enorm. Er is een evolutie in de sound, al is het hier soms net iets te plat en cliché. Met andere woorden: goede plaat, maar van Snow Patrol hadden we toch iets meer verwacht. Dat doet ons natuurlijk niet minder verlangen naar hun optreden op de Werchterse weide op 6 juli, waar ongetwijfeld heel wat plaatjes de revue zullen passeren!
