Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer hebben we het over albums van Post Animal, MDCIII, Bishop Briggs, Piquet, Scarlxrd, Blossoms, Desiigner, Orgelvreten, Okkervil River, Wye Oak, Janelle Monáe, Cardi B en Thirty Seconds To Mars.
Post Animal – When I Think Of You In A Castle (★★★★½)
Ze zijn met zes, hebben al enkele eps op hun naam staan, en hebben één filmster in de rangen. Post Animal werd dus bijgevolg al gehypet nog voor ze één plaat hadden uitgebracht. Die ster is Joe Keery, ofte Steve uit Stranger Things. Dat zijn rol bijna het einde van de band betekende, zou heel jammer zijn geweest. When I Think Of You In A Castle is namelijk een heel sterk album geworden. Een mix van power pop, psychedelica en furieuze rock zorgen er voor dat referenties naar ELO, Mac DeMarco, Ty Segall of Thin Lizzy nooit ver weg zijn, maar toch klinkt het allemaal heel hedendaags. Uitschieters op de plaat zijn in willekeurige volgerde “Special Moment”, “Everywhere All At Once”, “Dirtpicker” “Tire Eyes” en “Ralphie”. Een album dat bij iedere luisterbeurt beter wordt, dus eigenlijk echt de moeite waard. Voor liefhebbers van garage rock, de nodige fuzz en ook een rustgevend sfeertje. Voor ieder wat wils.
When I Think Of You In A Castle verscheen op 20 april via Polyvinyl Records.
MDCIII – MDCIII EP (★★★★)
Twee drummers en een saxofonist, meer heeft MDCIII in zijn gelijknamige EP niet nodig om zijn publiek te betoveren zoals alleen Madame Soleil dat kan. Het project onder de vleugels van Mattias De Craene, die ook saxofonist is bij Nordmann, combineert tribale ritmes met een grimmig sfeertje. Het geheel klinkt jazzy en bezwerend, tussen de extatische hoogtepunten door. In het nummer “Running Blaze” maakt Sylvie Kreusch, muze van Warhaus en zowat ieders girl-crush van de Belgische muziekindustrie, haar opwachting. Kreusch maakt zich los van haar ‘Soldier’s Heart’-popimago en ontpopt zich tot een ware voodookoningin die tussen het struikgeritsel en de hete adem haar bezweringen uitspreekt. Kortom, niet geschikt voor bij uw theekransje op zondag, maar des te meer als achtergrondmuziek voor uw volgende duiveluitdrijvingsritueel.
MDCIII verscheen op 20 april via WERF Records.
Bishop Briggs – Church Of Scars (★★★★)
Bishop Briggs neemt ons na drie jaar mee naar haar kerk, de Church Of Scars. De Britse singer-songwriter bracht in 2015 haar eerste single uit, “Wild Horses”. Met haar tweede single zette ze zichzelf meteen op de kaart. In 2016 bracht ze haar tweede single “River” uit en deze werd goud. Ze bereikte er nummer één in de Spotify Viral 50 en andere artiesten zoals P!nk coverden het nummer al. Na haar derde single stond ze in het voorprogramma van Coldplay en was ze te gast bij talkshowhost Jimmy Fallon. Bishop Briggs maakte dus snel naam en stond ook al op Coachella in 2017. 2018 wordt echt het jaar van Bishop Briggs. Ze coverde “Never Tear Us Apart” voor de nieuwste Fifty Shades film en bracht nu op 20 april haar eerste LP uit. Church Of Scars is een mix tussen pop, folk en elektronische muziek. Bishop Briggs creëert een unieke sound waar je meer van wilt. Zonder twijfel zal deze Britse genomineerd worden voor British Breakthrough Act op de Brit Awards en volgt ze zo misschien Dua Lipa op. Terecht. Momenteel tourt Bishop Briggs door Amerika en hopelijk zet ze binnenkort voor het eerst voet op Belgische bodem.
Church Of Scars verscheen op 20 april via Island Records.
Piquet – De Meute (★★★★)
Zingen in het Nederlands is de afgelopen jaren sterk gegroeid in populariteit. Maar er is wel meer dan alleen Bazart die daarmee de kroon spant. Ook het Limburgse Piquet vond hun weg naar het Nederlands. Het heeft enkele jaren geduurd maar op 16 april 2018 kwam eindelijk de debuutplaat uit genaamd De Meute. Hierop komen ze gedurfd uit de hoek en zijn ze niet bang om hun handen vuil te maken aan wat electropunk en zoals ze het zelf zeggen transoceanische vocalen. Vooral tijdens “Mijn(en)” komen deze transoceanische sound naar boven. Moris komt als een slang uit haar mand gekropen en bezweert het publiek met haar stem. Piquet werd de afgelopen jaren gezien als een van de beloftes uit Limburg en met De Meute hebben ze deze rol waargemaakt.
De Meute verscheen op 16 april 2018 uit in eigen beheer.
Scarlxrd – DXXM (★★★)
We zien het wel vaker gebeuren, rapartiesten die over nacht opeens bekend worden. De uit Birmingham komende Scarlxrd (lees: Scarlord) is er ook zo één. De videoclips voor zijn nummers werden in totaal al tientallen miljoenen keer bekeken op YouTube en de tendens is verder stijgend met zijn eerste album DXXM op zak. Op de plaat staan in totaal veertien nummers die allemaal gekenmerkt worden door een overrompelende bas en het geschreeuw van LXRD himself, die vroeger ook frontman was van de metalband Myth City. Hoogtepunten op DXXM zijn onder andere het Ho99o9-achtige “HELL IS XN EARTH” en het stevige hip hop nummer “a BRAINDEAD civilisatixn”. Geen slecht debuut van de Brit, die we binnenkort op Dour kunnen bewonderen in het kader van zijn Europese tour!
DXXM verscheen op 4 mei 2018 via Island Records.
Blossoms – Cool Like You (★★★)
De Britse band Blossoms uit Stockport, een klein stadje in de buurt van Manchester, is de laatste jaren fors gegroeid. Hun debuutplaat Blossoms uit 2016 kwam op één binnen in de Britse albumcharts en ze stonden ermee in hetzelfde jaar op Rock Werchter. Op nieuw materiaal moesten we gelukkig niet al te lang wachten gezien ze al heel wat nummers hadden klaarliggen door extensief te hebben geschreven tijdens het touren. Wat meteen opvalt op Cool Like You is dat de synthesizer een nog prominentere rol speelt dan op hun debuutplaat. Nummers als “There’s a Reason Why (I Never Returned To Your Calls)” en “Between the Eyes” zijn wel sterk, maar voor de rest lijken de nummers op Cool Like You te hard op elkaar en missen een beetje pit en variatie. De plaat is zeker niet slecht, maar in vergelijking met hun debuutplaat zeker ook geen hoogvlieger!
Cool Like You verscheen op 27 april via Universal Music.
Desiigner – L.O.D. (★★★½)
Het is bijna drie jaar geleden dat de New Yorkse rapper Desiigner viraal ging met zijn hit “Panda” en zijn handelsmerk ‘brrraaaaaaaah’. Een klein miljard streams later is hij terug met een kersverse EP L.O.D. bestaande uit zeven gloednieuwe nummers die bewijzen dat jij zeker geen one-hit wonder is. Zo hebben “Tonka” en “After Party” bijvoorbeeld heel veel hitpotentieel, “Pop iiT” kan overtuigen dankzij zijn aanstekelijk vibe en “Destiination” heeft een verfrissende beat die ons helemaal meeheeft en tegelijk ook een andere kant van de rapper laat zien. Het wachten van bijna twee jaar was dus met andere woorden meer dan de moeite waard!
L.O.D. verscheen op 4 mei 2018 via G.O.O.D. Music.
Orgelvreten – De Man en Zijn Machine (★★★★)
De Man & Zijn Machine is meeslepend, pakkend, maar vooral swingend. De populaire Nederlandse band Orgelvreten bracht hiermee zijn derde plaat uit. Ondanks de vaak ludieke songtitels en teksten, is de muziek op De Man & Zijn Machine bloedserieus, bewijze de muzikale toppers als “Hallo Dimitri”, over de ‘playboy on a bike, who likes laundry’, en de emotionele afsluiter “Solero”. Gebrek aan creativiteit kunnen we ze alvast niet verwijten. Zo is er de opener “Sorry Wim”, vernoemd naar een misnoegde fan, die vond dat meer noten, meer talent betekent. Sorry Wim, maar met enkel dat bereik je de virtuoze charme van Orgelvreten niet. Zowel technisch als artistiek is de plaat namelijk onfeilbaar. De beats zitten strak van het begin tot het einde. De dansbaarheid trouwens ook. We moeten wel meegeven dat niet iedereen voor deze Hammondorgels is weggelegd, maar bij Dansende Beren hebben ze ons alvast overtuigd.
De Man & Zijn Machine verscheen op 2 maart 2018 via V2 Records. Orgelvreten speelde al in menige Nederlandse radioprogramma’s en uitverkochte zalen. Ook in België krijgt de band steeds meer voet aan de grond.
Okkervil River – In The Rainbow Rain (★★)
Uit de doden herrijzen, het is maar weinig mensen gegeven. Maar net zoals Jezus en zombies, is de nieuwe band die Will Sheff rond zich verzamelde maar een schim van de vorige. Muzikaal klinkt In The Rainbow Rain best wel oke. Nummers als “The Dream and The Light” of single “Don’t Move Back To LA” zijn rijkelijk gearrangeerd en doorspekt met orgeltjes, saxofoon en gitaarsolo’s. Dat maakt dat het album best wel goed in het oor ligt, maar ook niet meer doet dan liggen. Dat Sheff er niet in slaagt om onze aandacht vast te houden met zijn teksten, is nog een extra minpunt. Het zeemzoete “Love Somebody” of meanderende “Family Song” vallen tekstueel flauw uit en verder horen we verhaaltjes over keeloperaties, familie en vriendschap. Sfeer komt dit album alleszins niet te kort, het is vooral de diepgang die we missen op In The Rainbow Rain. Sterke songs als “Pulled Up The Ribbon” en “Don’t Move Back To LA” redden bijna eigenhandig dit album van de middelmaat. Bijna. Als we deze plaat met iets moeten omschrijven dan is het (en vergeef ons de moeilijke term) een skeuomorf: iets dat nuttig lijkt, maar eigenlijk nergens toe dient.
In The Rainbow Rain verscheen op 27 april via ATO Records.
Wye Oak – The Louder I Call, The Faster It Runs (★★★★)
Voor wie aan misofonie lijdt (een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen), opent het nieuwe album van Wye Oak al met een valse noot, letterlijk. Al kunnen we dat snel vergeven met het ijzersterke openingsduo “The Instrument” en titelsong “The Louder I Call, The Faster It Runs” die met hun weidse gitaren het album echt op gang trekken. Gemakshalve gebruiken we eventjes de afkorting TLIC, TFIR, kwestie van ons wat tijd en ruimte te besparen in dit beirekortje. Intussen is Wye Oak, de band rond Jenn Wasner uit Baltimore, al twaalf jaar en zes albums bezig en met deze laatste plaat hebben ze zonder twijfel hun meest coherente en constante werk uitgebracht. Tekstueel handelt TLIC, TFIR over de connecties tussen mensen, dingen en de wereld en ook over de connectie met jezelf. Aan zowat alles op deze plaat hoor je dat het een heel persoonlijke en emotionele rit geworden is. Nummers als “Over and Over”, “My Signal” en “Symmetry” leggen op een pijnlijke manier de eenzaamheid bloot van de huidige technologie waarmee we altijd bereikbaar zijn, maar toch vaak niet fysiek en mentaal bij elkaar kunnen zijn. Uiteindelijk blaast Wye Oak met TLIC, TFIR hun muziekcarrière nieuwe lucht in. Stond de band met Shriek en Tween wat ter plaatse te trappelen, dan hebben ze in 2018 opnieuw enkele forse en moedige stappen vooruit gezet.
The Louder I Call, The Faster It Runs verscheen op 6 april via Merge Records.
Janelle Monáe – Dirty Computer (★★★★)
Vaginabroeken, meerdere persoonlijkheden, sociopolitiek geëngageerde teksten en een heuse ‘emotion’ picture: nee, we hebben het deze keer niet over Beyoncé, maar wel over de immer kleurrijke en aanstekelijke Janelle Monáe. Op haar vorige platen flirte ze al met funk, soul, pop en op Dirty Computer heeft ze eindelijk de perfecte balans gevonden. Met de hulp van Grimes, Pharrell Williams, Brian Wilson, Zoë Kravitz en de zegen van wijlen Prince trekt Monáe een blik aanstekelijke popmelodieën open en doorsprenkelt ze haar teksten met onderhuidse steken naar racisme en homofobie in Amerika. Zelf identificeert Monáe zich als panseksueel en is ze zo de perfecte spreekbuis om alle frustraties van de zwarte en LGBT-community te ventileren. Die dualiteit tussen man en vrouw komt vaak terug op Dirty Computer. Het openlijk vrouwelijke “PYNK” staat haast recht tegenover de mannelijke “Make You Feel”, terwijl ze in “Django Jane” haar innerlijke Kendrick Lamar bovenhaalt. Op de bijhorende ‘emotional’ picture (integraal te bekijken op YouTube) wordt pas duidelijk hoeveel vaart er in dit album zit, terwijl ze de kleurrijke kostuums niet schuwt. Als man of als vrouw, in kostuum of in drag, onder elk detail zit wel een betekenis. Vol durf, ongecensureerd en met bakken klasse weet ze van gevoelige materie een enorm aanstekelijk album te maken dat wel eens onze zomer zou kunnen kleuren!
Dirty Computer verscheen op 27 april via Bad Boy Records.
Cardi B – Invasion Of Privacy (★★★★)
Ooit was ze stripster, maar ondertussen is Cardi B de hotste vrouwelijke rapper op aarde. Haar grote doorbraak vierde ze met haar hit “Bodak Yellow”, maar ook haar samenwerkingen, waaronder “Finesse” met Bruno Mars, legden haar geen windeieren. De hype rond Cardi B is gigantisch en zo waren de verwachtingen voor haar debuutplaat ook. Cardi B overstijgt met haar eerste plaat alle verwachtingen en toont dat ze een aardig eindje kan rappen. Nummers als “I Like It” of “I Do” met SZA behoren tot de beste nummers van een zeer geslaagd album. Cardi B makes money move en terecht!
Invasion Of Privacy verscheen op 6 april 2018 via Atlantic Records.
Thirty Seconds To Mars – America (★)
Het moest een grote compilatie van nummers vol maatschappijkritiek op het gelijknamige land gaan vormen. Het zou pure kunst worden, aldus frontman Jared Leto himself. Het zou het beste album gaan worden dat de band ooit zou uitbrengen. Leugens. Thirty Seconds To Mars is dood, make way voor de grote Jared Leto show. Dat de immer megalomane zanger aan een messiascomplex lijdt, was al een eindje duidelijk. Leto troetelt zich namelijk al langer in kleurrijke habijten van Gucci, liet zijn haar en baard groeien naar het evenbeeld van Jeezeken en begint zich nu ook al luidop afvragen of hij over water kan lopen. Sell yourself to save your soul, zingt Leto in “Rescue Me”. Een raad die hij zelf maar voor de helft heeft opgevolgd. Het lijkt er namelijk sterk op dat Leto zich voor America liet omringen met een team van geldlustige producers in plaats van met zijn eigen band. Doel? Het scoren van makkelijk toegankelijke hits. Het resultaat? Een twaalf nummers tellend album dat bol staat van de voorgeprogrammeerde drumlijnen, meekwelende koortjes die live wel door het publiek zullen vervangen worden en zanglijnen die zodanig bewerkt zijn dat geen één noot natuurlijk klinkt. Vergeten we nog het feit dat ene gitaardeuntje dat we te horen krijgen op het album een mooi voorbeeld is van plagiaat op het nummer “On My Mind” van Ellie Goulding.
America verscheen op 6 april 2018 via Interscope Records.