De Pias Nites zijn unieke live evenementen georganiseerd door de gelijknamige, in België opgerichte, platenmaatschappij. Ook in onze hoofdstad werden dit jaar een serie van concerten georganiseerd en gisteren was het de beurt aan de relatief onbekende L.A. Salami.
L.A. Salami, een artiestennaam die hier en daar al eens een wenkbrauw doet optrekken, is de afkorting van Lookman Adekunle Salami. De Londenaar bracht dit jaar het verfijnde City Of Bootmakers uit en wij waren enorm benieuwd hoe deze singer-songwriter zijn werk vertaalde naar het podium.
Salami kwam enigszins te laat en heerlijk nonchalant het podium op, zocht een plek om zijn drankje te bewaren en begon aan een uitvoerige test van zijn materiaal. De microfoon leek op het eerste zicht niet te werken. Omdat dit slechts een optreden was voor hooguit 40 aanwezigen kunnen deze technische minderheden al vergeven worden, het afstemmen van de akoestische gitaar (L.A. Salami gebruikte er slechts één!) haalde na elk nummer wel een beetje de schwung uit de set. Dit kon echter ook langs de andere kant bekeken worden, het maakte de beleving alleen maar persoonlijker. Een toonvoorbeeld van de vriendelijke sfeer kwam na het tweede nummer. ‘L.A., can we get more vocals?’ riep een Brit uit het publiek. Hier ging de klankman direct op in.
Openen deed de kritische zanger met “Monday May Be Coming”, een nummer, dat net als de rest van het oeuvre van Salami, niet het meest vrolijke is. De mogelijke frustratie die door het late begin en het tegenwerken van het materiaal was opgebouwd, smolt als sneeuw voor de zon vanaf L.A. zijn stem door de zaal liet gaan. Lookman komt heel natuurlijk over, hij stond voor het overgrote deel van de avond alleen op het podium, enkel gewapend met een akoestische gitaar en een mondharmonica. Op zijn album werd al duidelijk dat L.A. Salami een begaafd tekstenschrijver is, het tokkelen van de snaren ging echter ook heel erg vlot.
Na enkele nummers kwam er een Brit uit het publiek gewandeld en stapte het podium op. Hij ging zitten en had enkel een grote zaag en een strijkstok vast. Onze interesse was direct gewekt en vanaf de man dit bizarre instrument begon te bespelen, bracht het een spookachtig lawaai voort dat perfect de nummers ondersteunde. De nonchalante manier waarop deze man uit het publiek kwam, was typerend voor heel de avond. Het was allemaal heel erg intiem en heel persoonlijk. Ondanks dat L.A. Salami al enkele jaren de kost verdient als muzikant, kwam hij heel down-to-earth over.
L.A. Salami genoot zichtbaar van de sfeer en maakte heel erg veel contact met het publiek, dat aan zijn lippen hing. Iedereen zat op de grond, wat het heel knus maakte. Hoogtepunt van het concert was het voorlaatste nummer “My Thoughts, They Too Will Tire.” Een nummer van maar liefst acht minuten dat nooit gaat vervelen met dank aan de boeiende teksten en de unieke stem van Lookman.
Wat vooral opviel aan het optreden, was dat de nummers vooral voortdreven op de gezelligheid. Het blijft gissen of deze nummers een grote zaal kunnen vullen. L.A. Salami is zonder twijfel een zeer getalenteerd muzikant en tekstenschrijver die het best tot zijn recht komt in een kleine zaal. De eerlijkheid van de oprechte Londenaar die oversloeg op het aandachtig luisterende publiek, was zonder twijfel hetgeen wat bij elke bezoeker bleef hangen als men na een dik uur de zaal verliet. L.A. Salami bewees dat zijn interessante nummers even interessant blijven als hij ze live speelt.
