LiveRecensies

U.S. Girls + Wye Oak @ Les Nuits Botanique: Schitteren in het zwart

LiveRecensies

U.S. Girls + Wye Oak @ Les Nuits Botanique: Schitteren in het zwart

Dat er op Les Nuits Botanique gegoocheld wordt met line-ups en artiesten, is ondertussen al geen geheim meer. Van creatieve samenwerkingen over thema-avonden tot tegendraadse artiesten op dezelfde bill: de Botanique weet er altijd een mooie legpuzzel van te maken. Op het eerste zicht hadden de sferische rock van Wye Oak en de feministische funk van U.S. Girls weinig met elkaar gemeen. Beide bands hadden onlangs nieuw (en uitmuntend) werk op de wereld losgelaten, opereren al jaren in de indie-niche en hebben een vrouw aan het roer. Die combinatie bleek op de dag van de arbeid goud waard. Liet de mijmerende maar diepgaande rock van Wye Oak ons nog langzaam opwarmen, dan deed U.S. de temperatuur meteen stijgen met haar exotische en funky ritmes. Op een avond waar ook Jungle en L.a. Jungle ergens in de Botanique stonden, kon het dus niet anders dan ook heet worden in de Rotonde. 

Met een goeie nieuwe plaat onder de arm, is het altijd makkelijker spelen. The Louder I Call, The Faster It Runs is alweer de zesde plaat van de band uit Baltimore en is zonder twijfel hun sterkste werk tot nu toe. Dat de band hun setlist ook gretig vulde met nummers uit die laatste plaat, kwam het concert alleen maar ten goede. Het gierende “The Instrument” trok net als op plaat de boel op gang en deed dat met veel goesting. Wye Oak besprenkelt hun bezwerende rock vaak met vleugjes electronica, en hoewel die er live sterker doorkwamen, gaven net die fijne details hun nummers wat meer kleur. Zo kregen “Lifer” en “It Was Not Natural” net dat tikkeltje meer cachet.

foto: Jonathan Verschaeve

Slechts twee keer delfde Wye Oak wat oudere nummers op. “Shriek” deed wat zijn titel beloofde en trok nog eens een blik gierende gitaren open, terwijl “Spiral” ons dan weer probeerde binnen te trekken. Dat lukte maar half, want frontvrouw Jenn Wasner leek vaak wat in haar eigen wereldje te vertoeven. Haar intrigerende stem en opvallend gitaarspel konden ons mateloos boeien, al kregen we in het midden van de set vaak het gevoel alsof we naar een mooi schilderij stonden te turen, maar er nooit echt in werden opgeslokt. “We have a lot of songs, but not a lot of time,” merkte Wasner tussendoor op, en dus verspilde ze ook geen tijd met bindteksten of praatjes. Met het smachtende “You of All People” en het met veel plezier gespeelde “Glory” vond Wye Oak wel hun tweede adem om dan af te sluiten met de titelsong van hun nieuwe plaat. Logisch ook, want zo eindigden ze net op zoals ze begonnen waren. Echoënde gitaren op een bedje van minimale electronica. Het furieuze einde van “The Louder I Call, The Faster It Runs” maakte zo de cirkel rond.  

Een politieke boodschap koppelen aan geweldige muziek lijkt nog steeds een aartsmoeilijke opdracht. Father John Misty vatte 2017 perfect samen met zijn Pure Comedy, U.S. Girls heeft alvast met A Poem Unlimited een opvolger voor 2018. Op die plaat gaat frontvrouw Meghan Remy flink tekeer tegen de patriarchie en laat ze zich zonder schaamte een feministe noemen. Dat ze haar frustraties nog eens weet te destilleren in uiterst dansbare, funky en sexy nummers zet haar argumenten alleen maar kracht bij. Voor haar show in de Rotonde liet ze zich bijstaan door een zevenkoppige band, inclusief saxofoonspeler en achtergrond zangeres, al mocht die laatste meteen plaats nemen naast Meg vooraan het podium. En volkomen terecht, want ze wierp zich doorheen het concert op als volwaardige co-frontvrouw en verdiende meer dan een plaatsje in de achtergrond. U.S. Girls bleek meteen meer te zijn dan het geesteskind van Meg. Samen met haar sterke liveband vloog ze er meteen stevig in. “Velvet 4 Sale” klonk nog funkier en verleidelijker dan op plaat en de saxofoon op “Rage of Plastics” deed de temperatuur meteen enkele graden stijgen. 

foto: Jonathan Verschaeve

Niet alleen de zaal, maar ook het hoofd van Remy maken overuren. “M.A.H.” (een acroniem voor “Mad As Hell”) doet een scheldtirade vermoeden, maar het nummer is een geniale mix van poignante lyrics over Obama’s loze beloftes en funky zomerse ritmes. Die tegenstrijdigheden komen wel vaker terug in de muziek van U.S. Girls. Zo neemt ze net voor “Rosebud” de lyrics ‘Let’s take a moment’ wel heel letterlijk. De hele band blijft seconden lang stil waardoor het publiek niet anders kan dan ook stil te zijn. Een bevreemdend moment, maar de band noch het publiek laat zich uit zijn lood slaan. Integendeel, de doorleefde zang van Remy op “L-Over” en de manier waarop ze zich aan haar bandleden vastklampt doen onze aandacht alleen maar toenemen.

Die emoties zetten zich verder in “I’ll Never Learn”, een fragiele cover van The Shangri-La’s, waarin de toetsenist en de achtergrondzangeres een subtiel en gevoelig duet brengen. Om meteen erna het ruige “28 days” in te zetten, een subtiele verwijzing naar de gemiddelde lengte van de vruchtbaarheidscyclus van een vrouw. Vooral in het tweede deel van de set, waarin wat oudere nummers aan bod komen, lijmt Remy de nummers aan elkaar met samples. Nu eens wat abstracte ruis, dan weer een quote als “Encourage you to not tell women what to do”. Het is duidelijk waar U.S. Girls voor staat, en frontvrouw Meghan Remy laat niet met zich sollen. 

foto: Jonathan Verschaeve

Het ouder werk is zo mogelijk nog intenser dan haar nieuwe plaat. “Window Shades” maakt nostalgie haast tastbaar en ontaardt in duisternis in “Island Song”. Remy bespeelt niet alleen het publiek met haar theatrale dansmoves, maar ook haar band. De guitige saxofonist mag haar het hof maken tijdens “Sorority Feelings”, maar ondanks zijn geweldige solo’s wimpelt ze hem af. Wie dacht dat de band daarmee hun beste kruid had verschoten, kreeg er meteen nog een schep bovenop. Het geweldig funky “Pearly Gates”, een verstopte aanklacht aan mannen die hun macht misbruiken, mondde uit in een heerlijk accapella duel tussen Remy, haar toetsenist en achtergrondzangeres. Met afsluiter “Time” zocht Remy samen met haar band dan weer de grenzen van de tijd op. Tijdens de schier eindeloze outro ging ze het publiek uitdagen en opjutten, terwijl de band nog hun laatste restjes energie van zich af speelden.

U.S. Girls was boos, heel boos, maar in plaats van ter plaatse te blijven trappelen, zet ze die frustraties om in ontzettend aanstekelijke muziek. Samen met voorprogramma Wye Oak bewezen de twee frontvrouwen dat hun bands te lang in de schaduw hebben moeten staan. Beide vrouwen waren de hele avond in het zwart gekleed, maar zelden hebben we iemand zo zien schitteren in het zwart als Meghan Remy, haar achtergrond zangeres en Jenn Wasner van Wye Oak. Of het een statement was, hebben we het raden naar. Wat we wel zeker weten is dat voor U.S. Girls de derde keer Botanique voorlopig de beste keer was.

Setlist Wye Oak

The Instrument
Lifer
It Was Not Natural
Shriek
Spiral
Symmetry
Say Hello
Over And Over
You Of All People
Glory
The Louder You Call, The Faster It Runs

Setlist U.S. Girls

Velvet 4 Sale
Rage of Plastics
M.A.H.
Rosebud
L-Over
I’ll Never Learn
28 Days
Navy & Cream
Window Shades
The Island Song
Sororal Feelings
Pearly Gates
Time

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.