De dood van een bandlid betekent vaak het einde voor de band. Het overkwam Hawthorne Heights in 2007, toen gitarist Casey Calvert overleed in zijn slaap. De oorzaak was een ongelukkige mix van kalmeermiddelen en antidepressiva. De overige bandleden troffen hem aan net voor ze aan hun sound-check wilden beginnen. De band was toen nog maar 6 jaar oud. Het zou een meer dan geldige reden geweest zijn om de band op te doeken maar het verhinderde de Amerikaanse emorockers echter niet om nieuwe muziek te blijven maken.
De nieuwste telg in het rijtje, Bad Frequencies, wordt gekenmerkt door agressief gitaarwerk en occasionele grunts. Nieuw is dat allemaal niet, Hawthorne Heights is een band die al sinds 2004 furore maakt met agressief gitaarwerk en occasionele grunts. “In Gloom” begint rustig tot de gitaren de track helemaal openscheuren. Dat belooft, de zanglijnen van JT Woodruff passen er perfect bij. Laat de rest maar komen denken we, tot we “Pink Hearts” horen. Een goed begin, maar vanaf het onorigineel refrein begint, ligt het niveau toch direct een pak lager. “Here we go, let’s lose control again”, warm worden we er niet echt van. Dit nummer lijkt ergens in 2002 te zijn blijven hangen.
“The Perfect World To Fall Apart” zou wel eens het beste nummer op de plaat kunnen zijn. Het refrein blijft hangen, live zou dit nummer het heel erg goed moeten doen. Dit nummer had perfect van A Day To Remember kunnen zijn, het typische geschreeuw ondersteunt het nummer en voelt helemaal niet geforceerd aan. De andere kandidaat is de titeltrack, die uitermate rustig begint, maar gaandeweg helemaal ontploft. Hier doet de band een beetje denken aan Parkway Drive, wat natuurlijk een gigantisch compliment is. Hier toont Hawthorne Heights aan waarom ze nog steeds meedraaien. Als het hard gaat, zit het goed.
Jammer genoeg staat het album niet vol van dit soort nummers. We bespraken “Pink Hearts” al, “Edge Of Town” zou zo op de debuutplaat van Simple Plan kunnen staan. Versta ons niet verkeerd, daar is niets mis mee, het lijkt echter alsof dit nummer al jaren in één of ander boekje van JT Woodruff staat en het eigenlijk vijftien jaar geleden had moeten uitkomen.
Dit album is duidelijk gemaakt om te beluisteren als het leven een beetje tegenzit. Vrolijk worden we er niet van, er wordt onder meer gezongen over gebroken liefde en zelfmoord. Hawthorne Heights was altijd al een emorock band, ook op Bad Frequencies blijft dat zo. Het album voelt een beetje aan als een poging van een band om vooruit te gaan, maar het toch niet volledig te durven. Op bepaalde momenten speelt de band heel hard en klinkt het heel goed, op sommige momenten blijven ze toch nog wat in het begin van de eeuw hangen en durven ze de grens van poppunk niet over te steken.
