LiveRecensies

Hinds @ Ancienne Belgique (AB) Club: Nonchalante Spaanse furie

LiveRecensies

Hinds @ Ancienne Belgique (AB) Club: Nonchalante Spaanse furie

Enkele weken geleden kwam Hinds met een tweede album. De reden om nog eens een tour doorheen Europa te ondernemen. Het was alweer even geleden dat de dames uit Madrid ons Belgenlandje aandeden, twee jaar om precies te zijn. Dat was toen op exact dezelfde plek. We waren dus benieuwd of de dames al wat gegroeid zijn in hun performance, want toen bleek die erg rommelig te zijn. We werden op ons wenken bedient, want de band gaf een set die nog steeds de nodige nonchalance bevatte, maar wel veel strakker in elkaar zat.

Openen mochten de mannen van Jakomo. De groep uit Brussel was duidelijk erg vereerd dat ze hier konden staan en werden net niet emotioneel. Ze brachten zuinige lo-fi nummertjes die soms eens dromerig en dan weer energiek uit de hoek kwamen. Toch was het vooral de frontman die ons overtuigde met zijn ruwe stem die soms zalfde en soms sloeg. De opbouw in ieder nummer was ook een beetje hetzelfde: een zacht begin om dan uit te barsten. Een formule die wel aansloeg, want ook wij betrapten ons er op dat we op een bepaald moment een bescheiden dansje deden. Leuke opener, die Jakomo.

https://www.instagram.com/p/Bh9_lJuHSvj/?taken-at=1179460

Een formule die werkt hoef je niet te wijzigen moet Hinds gedacht hebben toen ze aan I Don’t Run begonnen. En jawel, die formule blijkt nog steeds aan te slaan. Ruige gitaren, wat mooie ruwe samenzang en hier en daar een aanstekelijk refrein. Dat de nieuwe nummers perfect tussen de oudere gingen passen, stond als een paal boven water en in de AB werd dat ook heel duidelijk. De rustige nummers uit beide platen luidden een bescheiden begin in, maar dit was eigenlijk allemaal opbouw naar een dik feestje naar het einde van de set toe.

Dat viel al meteen op toen “Chili Town” als tweede in de set passeerde. Het publiek verliet hun bescheiden danspasjes voor een iets uitbundigere versie. Al werd voorlopig nog wat op ‘safe‘ gespeeld. Gelukkig hadden we de drie gitaristen op het podium die voor de nodige choreografie zorgen. Zo gingen ze soms naast elkaar staan om zo samen door de knieën te gaan, bewogen ze heel intensief bij het spelen van enkele snellere noten en lieten ze geen kans onbenut om te springen. Die energie op het podium straalde zich langzaam maar zeker ook af op het publiek.

Hoewel je in de muziek van Hinds nooit helemaal een lijn zal vinden wegens te rommelig, kregen ze in de AB wel richting in de set. Hier en daar waren wel foutjes te bespeuren, maar dat paste perfect bij het slackergehalte van de muziek. De twee frontvrouwen riepen het publiek ook constant toe, wat soms tot hilariteit leidde. Ze waren duidelijk in hun element en wanneer de iets strakkere nummers in de set kwamen, ging het publiek helemaal mee.

Dat publiek ging voor een eerste keer volledig los bij “Castigadas en el Granero”. Het Spaanse nummer was heel sappig, bevatte enkele zuiderse invloeden en bekeerde het publiek tot wilde stieren. Een korte pauze kregen we hierna met “Linda” waarna de rest van de set vooral energie spuwde. Het was alsof de band plots een rood doekje had vastgenomen en de zaal het wilde vernietigen. Vanaf “Tester” was er geen ontkomen meer aan, en moest je wel dansen. Iedereen moest zweten, wisten ze ons te vertellen.

Toen iemand in de zaal ‘I want you to call me by my name’ begon te zingen, werd dit opgemerkt door de bandleden en nodigden ze de man uit op het podium. Hij mocht de intro zingen, maar al snel ontaarde dit in een chaos van jewelste. Zes man verscheen op het podium en die dansten wild in het rond. Het zorgde er wel voor dat er een soort van jolijt in de zaal ontstond en iedereen plots ook zin kreeg om mee te doen. Toen bij “Dave Crockett” de frontvrouw zelf het publiek in ging, was de zaal één grote meute die deed wat zij deed. Kuddegedrag, of gewoon heel aanstekelijke muziek, je kan het aanvullen zoals je wil.

In de bisronde had de band een complete samenvatting van hoe de volledige set was. “Finally Floating” was een rustig begin, “New For You” liet het publiek zingen en al heel erg dansen maar het was pas “San Diego” dat de keet in brand stak. Het einde van een leuke set boordevol energie waar iedereen zonder twijfel erg van genoot. Hinds is duidelijk een band die je live moet ervaren. In de studio kunnen ze soms nog braaf klinken, maar eens ze die songs in een energieke versie live brengen, dan is het hek van de dam en kan niemand blijven stilstaan. Het inlevingsvermogen van de vier bandleden is hierbij zeker een grote factor. Zij geven de muziek net dat tikkeltje extra, toffe dames, toffe muziek. Eviva España!

Setlist:

The Club
Chili Town
Soberland
Caribbean Moon
Echoing My Nam
Easy
Castigadas en el Granero
Linda
Garden
Tester
Rookie
Bamboo
Davey Crockett (Thee Headcoatees cover)

Finally Floating
New For You
San Diego

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.