Heu? Watte? Dansende Beren nam vorige week een kijkje op het enige echte Rotterdamse kunstenfestival, Motel Mozaïque. Goed, we begrijpen het als je er nog nooit van gehoord hebt – wij tot een dikke maand geleden ook niet, shh – maar het Nederlandse kunstenfestival wist onze aandacht te trekken door een erg straffe line-up van een aantal bekende en minder bekende artiesten. Alela Diane, Everything Everything, A Hawk and a Hacksaw, Tamino, Wye Oak, JOHAN… Allemaal kwamen ze optreden op verschillende locaties in de binnenstad van Rotterdam. Maar wie was nu de beste live act? En welke artiesten moet je dit jaar zeker eens bekijken?
5. Luka
De eerste straffe artiest(e) van het lokale kunstenfestival was ongetwijfeld Luka, ofte Lisa Lukaszczyk. Deze Rotterdamse singer-songwriter maakt eigenzinnige indiepop waar ons hoofd oncontroleerbaar van gaat knikken en onze voeten onbedwingbaar in het rond van beginnen te dansen. Haar muziek doet denken aan Bon Iver, Feist, Lianna La Havas, Luwten en, ja, misschien wat Jay Som. Haar teksten klinken persoonlijk, ietwat ongrijpbaar en gewoon heel catchy. Haar stem heeft een eigenaardig warm timbre en ze weet moeiteloos de hoge falsetten in sommige nummers te bereiken. Heerlijk.
Onze aanrader: “Northern Line”, een nummer uit Luka’s recente debuutalbum Welcome, Generation Everything (2018). Indie klonk nog nooit zo speels en catchy als die van Luka.
4. Alela Diane
Hoe kon het ook anders dat Alela Diane op deze lijst zou belanden? De Amerikaanse indiefolkzangeres is goed op weg om volledig door te breken in de mainstream folkscène door haar weergaloze recente album Cusp (2018). Als je haar nog steeds niet beluisterd hebt, geef haar dan zeker eens een kans tijdens je volgende luisterbeurt. Beter uitgewerkte, instrumentaal en tekstueel gesofisticeerdere nummers dan die als “The Threshold” of “Albatross” zal je dit voorjaar nergens anders meer vinden.
James! Stop the presses! This shit is brilliant!
3. Amenra
Nee hoor, er bestaat heus meer in de ruige metalwereld dan opgefokte gitaren, vernietigende gitaarriffs en krijsende zangers. Amenra is daar het perfecte voorbeeld van. Deze West-Vlaamse kerels halen een forse sonische sloophamer naar boven en pummelen je vervolgens genadaloos neer met een flinke brok verholen diepzinnigheid. Amenra is daarom niet alleen metal pur sang, rond de groep hangt ook een ontastbaar enigma vol duisternis en spiritualiteit.
Terwijl frontman Colin H. Van Eeckhout zijn diepste angsten tegen het publiek schreeuwt, oogsten de loodzware gitaren je ziel. En vernietigen ze die weer door het ruige geweld van de band. Opbouwen, vangen, verwoesten en er de scherven telkens opnieuw van oprapen, dat is het weerkerende patroon van de lugubere post-metalsongs van Amenra. Fatum Nos Iunget.
2. J. Bernardt
Noem ons gerust een basic bitch, maar wij geven ons maar al te graag over aan de zweterige house of joy van J Bernardt. Zijn zwoele hooks en veel te catchy, dansbare beats zijn onweerstaanbaar – Running Days was volgens ons niet zonder reden de beste (Belgische) plaat van 2017. Deprez mag nog 18 keer een nummer tijdens een van zijn live sets onderbreken, ie-de-reen valt in zwijm voor Jinte Deprez’s muzikale virtuositeit en sex-appeal.
1. Joep Beving
Maar was J Bernardt door zijn zwoele passage in Rotterdam dé winnaar van Motel Mozaïque? Nee, verre van. Die prijs gaat voor ons naar de grof gehouwen, veel te fotogenieke pianist Joep Beving. De jonge Nederlander maakt contemplatieve pianomuziek, richting licht klassiek en hij omschrijft het zelf als ’toegankelijke muziek voor complexe emoties’. In 2015 verscheen Bevings eerste album Solipsism vol magistrale filmische pianocomposities. Bevings luime, contemplatieve pianomuziek leverde hem zomaar 85 miljoen streams op op Spotify, en al snel vochten maar liefst vier platenmaatschappijen om een contract met hem te tekenen. Uiteindelijk tekende hij bij Deutsche Grammophon (DG).
Deze man was geld goud waard, alleen zag hij dat zelf niet in. Hij kon nooit geloven dat zijn muziek een publiek – laat staan een wereldwijde massa – zou vinden. Bovendien dropte hij Solipsism op Spotify puur voor de lol. “Beving bewijst dat als je goede muziek componeert,” zo stelde Christian Badzura van DG, “je onvermijdelijk een publiek kan aanspreken. The music does the talking.” Intussen is Joep Beving één van de meest beluisterde moderne pianisten ter wereld.
Joep Beving had tijdens MoMo 2018 de eer om het lokale kunstenfestival op legendarische wijze af te sluiten: op de top van het Groot Handelsgebouw met groot uitzicht over de stad speelde Beving op zijn piano terwijl achter hem de ochtendzon langzaam opkwam. Onze woorden waren op toen hij “Hanging D” speelde aan het einde van zijn concert, een nummer uit zijn tweede album, Prehension (2017).
Wauw. Wauw, wauw en nog eens wauw.
