LiveRecensies

Humo’s Rock Rally 2018: Crème de la crème van de Belgische muziek

LiveRecensies

Humo’s Rock Rally 2018: Crème de la crème van de Belgische muziek

Om de twee jaar kan je dankzij Humo in verschillende zalen in Vlaanderen de beste nieuwe Belgische bands ontdekken. Na heel wat voorrondes en halve finales, was het op 22 april tijd om de finalist te weten komen. Tien bands namen het tegen elkaar op in een goed gevulde Ancienne Belgique, weliswaar met gesloten balkons. Iedereen had zijn favorietje, maar uiteindelijk kon er maar één winnen. Dit jaar was die eer weggelegd voor The Calicos. Op een verdienstelijke tweede plaats kregen we Lagüna, de top drie werd afgesloten door EMY. Josefien Deloof nam dan weer de publieksprijs mee naar huis en zo waren er toch meerdere gelukkigen.

Wij waren de hele dag aanwezig en brengen je een verslag van het beste en slechtste die we in de finale zagen, al is slecht natuurlijk relatief want het is de finale en enkel goeie bands traden op.

Danny Blue And The Old Socks

https://www.instagram.com/p/Bh38eF7n2he/

Hoe kan je een Rock rally beter openen dan met zonnige surfy gitaren? Niet, zo bleek in het geval van Danny Blue And The Old Socks. De surfers van op de schelde brachten een kort setje, met drie erg zweverige songs waarbij de ene al eens strakker te keer ging dan de ander. Een viool zagen we ook passeren op het podium, een leuke aanvulling al was het toch vooral de surfrock die ons overtuigde. Voor ons had deze band ook zeker een podiumplek verdiend want ze speelden één van hun betere sets en je merkte duidelijk dat de band nog veel meer in zich heeft.

Ugly Weirdo

Ugly Weirdo moest het van de repetitieve synths hebben deze avond. Met een zeer uitgesproken stem, de nodige chaotische sounds en een hypnotiserend geluid probeerde de band ons al van bij het begin in trance te krijgen. Dat lukte gedeeltelijk, maar soms bleek de set ook iets te veel te vervelen door de gelijkaardige soundscapes in ieder nummer. Het laatste nummer is dan ook een van de zachtere van het drietal en hierdoor valt meteen ook de zwakte in de stem op. Jammer want met de sound die Ugly Weirdo hier deze avond neerzette, had de groep wel iets uniek in zich.

Monskopoli

Aangekondigd worden als de zus van ex Rockrallywinnaar Brent Vanneste (met zijn Steak Number Eight) kan heel wat hoge verwachtingen met zich meebrengen. Wij hadden die ook en ze werden slechts op het einde ingelost. Een heel sterke band die muzikaal goed in elkaar zit. Een mix van zweverige synths, gitaren en een angstaanjagende stem zorgt voor wat bezwerende muziek die heel dromerig klinkt. Die stem is jammer genoeg wel de afknapper in de set doordat hij niet altijd even toonvast is. Dat kostte Janne volgens ons jammergenoeg de podiumplaats.

The Calicos

Americana uit het stad, niet meteen de beste combinatie zou je zo denken. The Calicos bewijzen het tegendeel. De band brengt drie nummers waarmee we ons meteen op de prairie wanen. De eerste twee nog erg zacht met een akoestische gitaar, maar het is pas de afsluiter die ons helemaal meekrijgt. Denk aan Bruce Springsteen of Ryan Adams en je weet dat de band niets vernieuwend bracht, maar ze deden het wel met de nodige bravoure. Weidse muziek gebracht met een ruwe fijne stem. Een winnaar die niet iedereen had zien aankomen, maar door het muzikale aspect zien we wel waarom de jury deze keuze maakte.

EMY

Op Humo’s Rock Rally wordt het vaak pijnlijk duidelijk hoe de kandidaten meer synths, amps en drums het podium op sleuren dan dat ze deze effectief kunnen gebruiken om het publiek van hun kunnen te overtuigen. Bij Emy zit dit anders. Een micro, een gitaar en haar wonderbaarlijke stem: meer had deze 19-jarige schone niet nodig om de voltallige AB verliefd te laten worden. Vanaf haar eerste nummer, “The Love”, toverde ze de AB om in een jazzcafé in hartje Parijs en hier blijft ze bijzonder bescheiden bij. Tussen haar drie nummers door, mompelt ze af en toe een woordje tegen het publiek. Voor het inzetten van haar laatste nummer laat ze weten dat ze het publiek niet kan zien, waarop een grote spot haar alle hoeken van de AB toont. Plots dringt het schijnbaar tot haar door: ‘Hier is wel écht veel volk’. In een notendop: geef Emy nog een band en Vlaanderen heeft er zijn eigen Amy Winehouse bij, laten we hopen dat ons exemplaar wat langer in ons midden blijft.

Josefien Deloof

https://www.instagram.com/p/Bh4tUUQnBr4/

De zaal was tot dusver altijd goed gevuld geweest, maar bij Josefien Deloof leek het alsof plots iedereen de weg naar de zaal had gevonden, want plots was hij propvol. Het was dan ook niet verrassend dat de jongedame uit Brugge de publieksprijs mee naar huis nam. Muzikaal zat alles wel goed, al lijkt het voor ons iets te geforceerd om toch helemaal te overtuigen. Het is precies allemaal gemaakt om een groot publiek aan te spreken en dat zorgt er voor dat wij niet helemaal omvergeblazen waren, in tegenstelling tot de rest van de zaal. De stem gaat soms te veel uit de bocht en hoewel dat haar kenmerk is, zou ze misschien iets zachter te werk mogen gaan. Minder Selah Sue en meer Josefien, zou zomaar eens een goeie tip kunnen zijn.

Budget Trash

Wanneer het op Budget Trash aankomt, wordt het publiek direct verdeeld in twee kampen. De één vindt het viertal te slordig en chaotisch, de ander vindt hun nonchalante stijl dan weer erg innemend. Met een stevige portie delay stuwden ze hun surf-/psychrock de gehoorgangen van het AB-publiek binnen en al snel begon menig fan van King Gizzard and The Lizard Wizard of Ty Segall hun tronie ritmisch heen een weer te wuiven. Toen we aan het eind van het kwartier mochten aanschouwen hoe de lead-gitarist vastberaden een snaar kapottrok en tijdens het aftreden nonchalant zijn grommende gitaar het zwijgen oplegde, wisten we het zeker: rock ’n roll will never die.

Lagüna

Na het zien van Lagüna hadden we hen met stip op één aangeduid. De band stond als de meest mature in de zaal en bracht een tour de force die nog steeds nazindert. Een vierkoppige band bracht een wall of sound mee die het midden tussen post punk van Joy Division en de stadionrock van Editors vond. Die laatste hoorden we ook terug in de stem van de frontman waardoor de Ancienne Belgique dan ook geen beetje te klein was voor de muziek van Lagüna. Dreigend geluid, een frequente baslijn en muzikaal tot in de puntjes uitgewerkt. Als we dan toch een kritiek puntje moeten geven, waar ze misschien hun eerste plaats verloren, is de stem van de frontman. Soms is hij wat onnodig en breekt hij het sterke instrumentale werk, al is dit natuurlijk muggenziften.

Watchoutforthegiants

Wanneer we de bandnaam watchoutfothegiants zagen verschijnen in het programma van de finale, verwachtten we ons direct aan duistere lyrics en vetgemeste riffs. Watchoutforthegiants bleef echter bijzonder poppy en kreeg ons niet echt mee. De frontman hield vaak geen contact met zijn publiek en de sfeer op het podium leek soms te gemaakt of te eenvoudig. De nummers zelf werden voorzien van een goede opbouw, maar een climax bleef uiteindelijk te vaak uit. Toch zit er volgens ons potentieel in watchoutforthegiants en zouden ze zomaar eens een radiohitje kunnen scoren.

Diane Grace

Laatste band van de dag was Diane Grace en die band was niet van plan om vergeten te worden. Een visueel spektakel waarbij je een kwartier lang verbluft werd door alles wat op podium gebeurde. We sommen even op; een frontman die geblindeerd was, enkele dames met een zak over het hoofd geverfd in het groen, een burleske danseres die plots ook een dwerg uit een kooi haalde als dier, een drummer met varkenshoofd, een persoon met een dinosaurushoofd die met een baseballknuppel op een ton sloef en we kunnen nog even verder gaan. Kortom dus, de show met het meeste WTF-gehalte. Of het muzikaal ook goed was? Niet slecht, maar onze aandacht verbleekte bij het zien van al dat show spektakel. Eén grote chaos, dat wel, stevig en vooral zonder veel nonsens. Gracieus was het dan weer allerminst.

Nadien kregen we nog de top twee van vorige editie te zien. Rewind Productions stond voor een lege zaal lege rap te brengen en Whispering Sons toonde waarom zij de terechte winnaar in 2016 waren. Donkere post punk met ballen, het blijft nog steeds verbazingwekkend hoe er zo’n zware stem uit het tengere lijf van Fenne Cuppens komt.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.