LiveRecensies

The Sheepdogs @ Ancienne Belgique (AB Club): De hedendaagse sixties

LiveRecensies

The Sheepdogs @ Ancienne Belgique (AB Club): De hedendaagse sixties

Retrorock, dat is het genre wat we het best kunnen toeschrijven aan The Sheepdogs. De band uit Saskatoon, Canada bracht begin februari zijn zesde album uit en dat was meteen een geldige reden om door Europa te touren. Op 17 april hield deze halt in de AB in Brussel, hun eerste show ooit in België nota bene. De club was goed volgelopen met voornamelijk wat ouder volk, maar ook de jongere generatie wilde eens proeven van hoe de sixties smaakten. Smaken deed het zeker want meer dan één uur en een half gaf de band ons stevige gitaarsolo’s, aanstekelijke nummers en rock ‘n’ roll zoals het hoort.

Stipt om halfnegen komt het vijfkoppig gezelschap het podium op. De looks van de band zijn heel countrygericht, toch als we de twee gitaristen in het gezelschap bekijken. De leadgitarist draagt een felgeel pak met marijuana blaadjes op, de frontman draagt een donker pak met bloemen en een vredesduif. Peace en love dus en wanneer de zanger dan na enkele nummers zijn twee vingers de lucht insteekt, zijn we niet zeker of we hier niet op Woodstock zitten. Wietgeur is er weliswaar niet te bespeuren, al vloeit de alcohol wel stevig in het rond.

De band weet er van bij het begin een strak tempo in te houden, dat moet ook wel want uiteindelijk willen ze er 23 nummers doorjassen. Ze puren in het begin vooral uit songs van hun naamloze plaat uit 2012 en opvolger Future Nostalgia uit 2015, meteen ook de sterkste platen van de band. Bij “The Way It Is” horen we voor het eerst hoe goed de gitarist hier wel niet is. Hij schudt een solo uit zijn mouwen die ons verbluft, en dat zal niet de eerste keer zijn. Bij bijna ieder nummer moet de man wel eens tonen hoe goed hij zijn instrument beheerst, soms net iets te veel.

Dat gebeurt voornamelijk in het midden van de set, die vooral bestaat uit lang uitgesponnen gitaarwerk. Je voelt ook meteen dat er hier een dipje zit. Het publiek is minder aandachtig en uitbundig en de nummers zijn ook veel trager. Dat is jammer, want in het begin was alles net heel strak. Dat ze goed hebben uitgedokterd hoe de twee gitaren het beste samen passen, hoor je onder meer in “HMS Buffalo”. Daarin valt op hoe ze een gitaarsolo kunnen brengen die door twee gitaren bijna simultaan wordt gespeeld, sterk werk.

Dat ze vanaf “Up In Canada” wat energie terug nemen, zorgt er ook voor dat de zaal wat leegloopt. Het publiek komt hier duidelijk niet voor lang uitgesponnen trage nummers, nee ze willen strakke gitaren horen. Dat wordt niet direct gehoord en de band haalt zelfs verschillende instrumenten op het podium. Zo hebben we de pedaalgitaar en gaat de frontman ook eens aan de toetsen zitten. De toetsenist daarentegen neemt plots een trombone in de hand, en vanaf dan voelde je dat de energie terug in de set zou kruipen. “Help Us All” is hier meteen een goed voorbeeld van. De brassy sfeer in de trompet, de zwoele orgelgeluiden en de catchy gitaren laten het publiek weer dansen.

Een ander handelsmerk van de band is de heerlijke samenzang. Dit is bij bijna ieder nummer iets dat naar voor komt. Het doet ons bij momenten zelfs denken aan The Allman Brothers Band, geen wonder dat die worden gecoverd in de bisronde. Ook invloeden van The Rolling Stones of CCR zijn heel duidelijk hoorbaar, en dat is helemaal oké. De band maakt er hun eigen ding van, niet helemaal uniek, maar toch met een bepaalde uniciteit, waardoor je gewoon sympathie krijgt voor de Canadezen. Wat ze brengen doen ze uitstekend.

Met “Feeling Good” krijgt de groep iedereen aan het dansen en vanaf dan is het hek van de dam. De zaal gaat los op ieder nummer die we te horen krijgen en dat zorgt alleen maar voor een beter sfeer. De bisronde is er dan ook nog eentje om duimen en vingers van af te likken met de cover van “Ramblin’ Man” als hoogtepunt (wat een gitaarsolo’s wederom). The Sheepdogs zijn duidelijk heel goed in wat ze doen. Ze maken helemaal geen nieuwe muziek, maar het is allemaal hel oprecht gebracht waardoor iedereen sympathie voor ze krijgt. Retrorock met ballen dat de sixties helemaal terug naar 2018 haalt. Waar ze in het vervolg op mogen letten, is een setlist waarin de energie niet volledig verdwijnt in het middenstuk. Iets meer kracht en zachtheid afwisselen en het komt helemaal goed.

Setlist:

I’ve Got A Hole Where My Heart Should Be
Saturday Nite
Downtown
Way It Is
Cool Down
Southern Dreaming
Up In Canada
HMS Buffalo
Esprit Des Corp
Gonna be Myself
Laid Back
One You Belong To
You Got To Be A Man
Waiting For My Time
Let It Roll
I Ain’t Cool
Help Us All
How Late How Long
Feeling Good
Nobody
I Don’t Know

Who?
Ramblin’ Man (The Allman Brothers band cover)

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…
InstagramLiveRecensies

The Gaslight Anthem @ Ancienne Belgique (AB): Van waakvlammetje naar warm vuurtje

Net geen tien jaar geleden was het dat The Gaslight Anthem nog eens in een Belgische concertzaal stond. Ook toen was de…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.