Fall Out Boy @ Vorst Nationaal: Mooi geserveerd, routineus gemaakt

Begin dit jaar bracht Fall Out Boy zijn zevende album MANIA uit. Een plaat waarin de nieuwe richting van de band nog maar eens duidelijk werd. Weg gitaren en hallo synths en bombast. Een wijziging die nodig is om zalen zoals Vorst Nationaal geboeid te laten luisteren. We gingen dus sceptisch naar de zaal op 12 april, maar kwamen terug met een goed gevoel. Het showgehalte was gigantisch, de muziek was oké en de setlist was perfect in evenwicht. Hierdoor kregen we een ganse show waarin we nostalgisch werden terug geslingerd en evengoed helemaal mee konden zingen op de nieuwe popgerichte songs van de band, die live iets ruwer klinken dan op plaat.

We kregen twee openers te horen. De eerste was MAX. Muzikaal is het even plat als The Chainsmokers, maar zijn stem is er wel eentje die heel straf is. Toch kregen we het op onze heupen van het overmatig gebruik aan covers en drops. Gelukkig is de frontman in zijn geel glitterpak heel opgewekt en kreeg hij de zaal helemaal mee. De keytar die ook een rol in de show kreeg, was ook soms wel plezant. Meer viel er eigenlijk niet te zeggen over deze show. Muziek gemaakt voor de massa, platter dan dit kon het niet worden.

Platter werd het inderdaad niet, want met Against The Current kregen we echte muzikanten op het podium. Vier om precies te zijn, en een frontvrouw die heel uitbundig haar nummers zingt. Muzikaal doet de band heel hard denken aan The 1975, Chvrches en Paramore. Hierdoor was er ook totaal niets uniek aan de muziek, wat op zich jammer is. De zangeres heeft wel een leuke stem en weet aanstekelijke nummers te maken, maar memorabel was het allerminst.

De lat lag dus niet al te hoog en voor Fall Out Boy was het slechts een fluitje van een cent om er over te geraken. Dat deden ze meteen door met “The Phoenix” te openen en meteen te tonen dat hier een grootse show zou passeren. Prachtige visuals met stukken film, weidse natuurlandschappen en geschiedkundige evenementen zorgden er voor dat het oog zeker verwend werd. Daarnaast kregen we al van bij het begin vuur, vuurwerk en confetti rond onze oren. Kosten noch moeite werden gespaard om het publiek van bij het begin mee te krijgen.

Nu, met enkel spektakel krijg je een publiek niet mee. Er moet ook muzikaal goed gespeeld worden. Met “The Phoenix” kwam de band maar matig binnen. Pete Wentz deed ook niet eens de moeite om eens te lachen, het leek hem precies allemaal niet te interesseren. Dat was de hele set eigenlijk zo en daardoor kwam de muziek niet altijd even geloofwaardig over. Gelukkig is er nog steeds de immer schattige Patrick Stump die vol overtuiging op het podium staat en laat drummer Andy Hurley zich soms eens volledig gaan. Gitarist Joe Trohman was er dit keer niet bij, hij had net een kindje gekregen, een geldige reden dus.

“Sugar We’re Going Down” schoot ons voor het eerst terug naar de goeie oude tijd waarin Fall Out Boy nog wist hoe het was om nummers te maken waarop je totaal los kan gaan. Lang duurde die throwback niet, want niet veel later zaten we weer in het heden. Het valt op dat de nieuwere songs even goed ontvangen worden door het publiek als de oude. Toch komen de nieuwe songs iets bombastischer over, waardoor het lijkt alsof ze gemaakt zijn voor grote zalen. De gitaar blijft wel frequent waardoor de songs live toch iets meer body hebben. De oudere songs, zijn iets ruiger en hierdoor minder makkelijk om aan zo’n groot publiek kwijt te geraken.

Vanaf “Save Rock And Roll” gaat de set iets trager te werk. Patrick Stump haalt zijn piano boven en zingt een ballad. We krijgen een zaal vol smartphone lampjes en Stump doet zijn beste personificatie van Elton John (die normaal op dit nummer meezingt). Hij doet dat goed en het zorgt er voor dat dit één van de hoogtepunten in de set wordt. Simpel, melig en toch iets dat blijft plakken aan je lichaam. “Young And Menace”, een nummer dat op plaat afschuwelijk is, wordt live enkel op de piano gebracht. Dit zorgt er voor dat het een extra dimensie krijgt en eigenlijk wel tot diep in het hart geraakt.

Veel tijd om te wenen is er niet, want Hurley geeft hierna zijn drumsolo op songs zoals “HUMBLE.” en “Song 2”, een leuk intermezzo, maar eigenlijk totaal overbodig. Het was gewoon nodig om Pete Wentz naar het tweede podium te krijgen. Daar staat hij op een hangend platform, nog steeds met een gezicht tot aan de grond, even wat ‘me time’ te krijgen. Ook dit vonden we totaal overbodig, want nummers zoals “Dance, Dance” en “Thanks For The Memories” zijn echte klassiekers die je in bandformatie moet spelen, niet met een bassist die helemaal aan de andere kant van de zaal staat (al krijgt Stromae wel een complimentje van de groep in de vorm van ‘Stromae 4ever’ op het ledscherm). Het leidde het publiek af en hierdoor bleven die songs ook het minste hangen.

We kregen vervolgens nog een overbodig intermezzo waarbij twee lama’s T-shirts in het publiek gooien. Plezant, maar niets aan. Gelukkig speelt de band als ze eenmaal op het podium staan, wel aan een verschroeiend tempo door. De ene song na de andere passeert en voor je het weet, is het einde van de set aangebroken. Gelukkig is er nog altijd een bisronde. “Thriller”, zowat het stevigste nummer van de avond, laat Vorst zinderen, “My Songs Know What You Did In The Dark (Light Em Up)” bracht vuur in de zaal en afsluiter “Saturday” toont dat Pete nog steeds kan screamen.

Fijn einde van een set die heel snel voorbij ging waardoor we eigenlijk wel kunnen concluderen dat Fall Out Boy één uur en dertig minuten kon boeien. Of de visuals hier een grote rol in speelden, laten we in het midden, maar muzikaal was er een mooi evenwicht tussen nieuw en oud werk. Helaas wordt het oud werk wel meer naar de achtergrond geduwd, waardoor we het tegenwoordig moeten doen met iets bombastischere songs. Een classic hier en daar tussen gooien, zorgt wel voor meer ademruimte en dat heeft de band heel goed door. Fall Out Boy gaf een doordachte routineset waarbij niets aan het toeval werd overgelaten. Dat was soms jammer, want het is al eens fijn om iets flexibeler te zijn. Visueel zat alles perfect in elkaar, en daarmee is de kous af.

Alle foto’s vind je hier.

Setlist:

The Phoenix
Irresistible
Sugar We’re Going Down
Immortals
Stay Frosty Royal Milk Tea
Centuries
Save Rock And Roll
Last of The Real Ones
Young And Menace (enkel op piano)
Drum Solo
Dance, Dance
Wilson (Expensive Mistakes)
Thanks For The Memories
I Don’t Care
This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race
Hold Me Tight Or Don’t
Grand Theft Autumn/Where Is Your Boy
Church
Champion