Maak kennis met het tweede album van het Spaanse kwartet Hinds: I Don’t Run. De band uit Madrid bestaat uit de twee leadzangeressen/gitaristen Carlotta Cosials en Ana García Perote, bassiste Ade Martín en drumster Amber Grimbergen. Gevormd in 2011 onder de naam Deers, brachten ze vervolgens in 2016 als Hinds hun eerste album uit. Terwijl het debuut Leave Me Alone vooral gedrenkt was in vrolijke metaforen, gaat het viertal met de opvolger voor een serieuzere aanpak door meer to the point te handelen.
Hinds kroop hiervoor in de studio met producer Gordon Raphael, het meest gekend voor zijn werk met The Strokes. Het nieuwe materiaal reflecteert over de lange periode van internationaal toeren na hun debuutalbum en alle gevoelens die daarbij mee kwamen, zoals omgaan met succes, nieuwe verwachtingen en zelftwijfel. Wie Hinds voor het eerst hoort, verwacht dat ze nummers schrijven over zorgeloosheid, jeugd en geluk. Dit geeft echter niet genoeg voldoening voor de band, die op I Don’t Run de confrontatie aangaat en effectief niet wegvlucht voor de dagelijkse moeilijkheden in het leven. De meiden tonen zich van hun dapperste kant door een eerlijke zelfreflectie toe te passen. Van diepgewortelde frustraties in “Tester” (‘Should have known before You were also banging her… I feel like I’m your tester‘) tot eenzaamheid in “Finally Floating” (”Cause if I wake up feeling lonely one more time Oh boy, I’ve tried’).
“The Club” is een overtuigende start van het album en dient volgens het viertal dan ook als hun visitekaartje. We horen een band die nog maar net begonnen is met zichzelf te bewijzen en hier hard aan zal blijven doorwerken. De kenmerkende afwisselende, schreeuwerige zang van Carlotta en Ana ontbreekt natuurlijk ook niet. Met eenvoudige akkoorden en vrolijke gitaarlijnen leggen ze vooral de focus op hun speelse enthousiasme. Wie de meisjes al eens live aan het werk zag, weet dat ze zelf veel voldoening en plezier uit hun muziek halen. De charme die ze zelf uitstralen, weten ze perfect over te brengen in hun muziek. Luister hiervoor maar eens naar “To The Morning Light”.
Bij “Echoing My Name” krijgen we het gevoel dat we naar iets luisteren dat we al eerder gehoord hebben, hoewel dat niet het geval is. Ergens ligt er wel een charme in dit vertrouwde en aangename geluid, hoewel dit betekent dat Hinds op zich met niets vernieuwend afkomt. Soms is dat ook helemaal niet nodig. Wie enthousiast was over hun eerste album, zal zonder twijfel ook tevreden zijn met de nieuwe plaat. Eerder kregen we ook al de singles “New For You” en “Finally Floating” te horen die ons al lieten weten dat we opnieuw een erg lo-fi geluid met fuzzy vocals mochten verwachten.
Hinds weet ons op I Don’t Run tevreden te stellen met hun aanstekelijke chaos en schreeuwerige vocals. Het grootste verschil met het debuutalbum zit hem in de lyrics, er wordt meer diepgang gecreëerd door op een dappere manier hun gevoelens bloot te leggen. Door deze eerlijkheid voelt het soms alsof je stiekem in hun dagboek aan het lezen bent. Qua geluid klinkt het viertal op dit album sterker en zekerder van zichzelf. Ze brengen serieuzere onderwerpen aan op een ontzettend luchtige manier en beleven hier zelf ook veel plezier aan.
I Don’t Run werd op 6 april uitgebracht via Mom+Pop Music. Hinds stelt op 24 april hun nieuwe album voor in de Ancienne Belgique.
Interesse in het winnen van de nieuwe CD en een duoticket voor de show in de Ancienne Belgique met meet en greet? Stuur dan gerust een mailtje met een antwoord op volgende vraag naar wedstrijd@dansendeberen.be. Wat was de eerste naam van Hinds?
Facebook / Instagram / Website / Spotify
