© Julie Rommelaere
Het is 29 maart, een dag waar de zon een verloren zoektocht lijkt te houden doorheen wolken. Uit de boxen van café Driespoort vloeit de hit “Stone Cold Liar”. Nee, we verzinnen het niet. We sippen nog even van onze Schweppes Agrum om niet veel later Milo Meskens te ontvangen in zijn eigen Deinze. Hij oogt ontspannen, fris en helemaal klaar voor wat komen zal. Allereerst een open babbel over meer dan alleen zijn debuutplaat Contrast.
Welk gevoel geeft het jou om te weten dat je debuutplaat in de winkels te vinden zal zijn?
Ik heb eerlijk gezegd al heel mijn leven naar dit moment toe geleefd. Het is dan ook vooral een gevoel van spanning die overheerst. Het voelt als het juiste moment in mijn leven om deze plaat uit te brengen. Een plaat die ik met een goed gevoel op de wereld loslaat.
Ik zag je een drietal jaar geleden nog optreden in een klein café in Kortrijk voor pakweg 20 man. Zit hier sinds die drie jaar een andere artiest?
Ja absoluut. Ik heb tijd nodig gehad om te zoeken naar mijn eigen kenmerkende sound, waarbij mensen een duidelijk beeld moesten hebben van wie ik ben en wat ik doe als artiest. Het afgelopen jaar was een erg belangrijk proces voor mezelf. Ik beluisterde enorm veel muziek die mij inspireerde om nieuwe songs te schrijven. De persoon die mij pushte als songschrijver, muzikant en gewoon als artiest tout court is Jo Francken. Hij heeft een onmiskenbare rol gespeeld in de artiest die ik nu ben. Hij gaf mij bloedeerlijke adviezen over mijn songs en teksten. Soms ging ik op mijn bek, maar soms ook niet. Dat laatste hield mij gefocust.
Waren er ondanks je focus, momenten waarbij je dacht aan opgeven?
De laatste twee jaar voelde ik wel een zekere druk bij het schrijven van het album, maar aan opgeven heb ik nooit gedacht. Ik was wekelijks bezig met schrijven, waarbij ik zo’n tien ideeën per week op demo zette. Ik denk dat ik uiteindelijk zo’n vijfhonderd ideeën voor nummers af had. Dat kan je intensief en veel noemen, maar ik zag het eerder als mijn vak. Het is dan soms erg hard om te horen van je producer dat je werk niet goed genoeg is, ook al dacht je vooraf van wel. Mijn dieptepunt was tegelijk ook een hoogtepunt. Na het succes van “Here With Me” wou ik snel een plaat opnemen. Ik liet mijn songs horen aan mijn producer, maar die was niet overtuigd. Toen ik naar huis reed zat ik vol frustraties en heb ik “New Beginning” geschreven. De tekst is volledig aan die situatie gewijd. Die ervaring leerde mij dat ik telkens het beste uit mezelf moest halen.
Je plaat heet Contrast, waarom heb je voor die titel gekozen?
Ik ben als muzikant door enorm veel stijlen beïnvloed. Zo speelde ik een zestal jaren geleden bij de punkband London Bullet, om dan later stevige rockmuziek te spelen bij Black Tolex. Als solo artiest heb ik dan weer een folky akoestische achtergrond. De plaat die ik uitbreng is zowat mijn reactie op die mengelmoes van invloeden, die invloed van stijlen zorgen voor een contrast als je de plaat beluisterd. Daarnaast is er ook de dualiteit tussen positiviteit en negativiteit. Ik heb een sombere kant, die vooral in mijn beginperiode terug te vinden was in mijn muziek. Ik kan zeggen dat ik dat wat aan het losschudden ben, door nu ook meer hoopvolle nummers te schrijven. Ook daarin schuilt het contrast als weerspiegeling van mijn persoon.
Welke verwachtingen heb je over Contrast?
In zekere zin heb ik wel hoge verwachtingen, maar in de eerste plaats wou ik iets maken waar ik tevreden over kon zijn. Dat vind ik eerlijk gezegd het belangrijkste. Natuurlijk ben ik benieuwd naar de reacties van de mensen, maar of men het nu een wereldplaat vindt of juist niet, maakt mij niet zoveel uit. Het feit dat ik er mijn hart en ziel volledig heb ingestoken, heeft voor mij een grotere waarde.
Zoals je zei speelde je in verschillende bands, wanneer kwam het moment waarop je besliste om er als solo artiest voor te gaan?
Het is altijd al een droom geweest om als muzikant carrière te maken. Die droom zat er al in vanaf de eerste noot die ik op mijn gitaar speelde. Natuurlijk leek de kans op een muzikale carrière erg klein, maar ik ben er in blijven geloven. Dat geloof kreeg een boost op het moment dat ik met mijn eerste band op Humo’s Rock Rally 2012 mocht spelen. Dat moment was voor mij het kantelpunt, waarop ik besloot om er elke dag voor te gaan. Dat lijkt allemaal wel vrij idealistisch, maar niet alles liep van een leien dakje. Ik heb hard gewerkt om op het punt te staan waar ik nu ben en het spreekwoordelijke deksel op de neus hoorde daar meermaals bij. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik qua zang en schrijven in het begin erg ver stond van waar ik nu sta. Ik begrijp dan ook dat er velen niet in mij geloofden. Maar kijk, zes jaar later sta ik hier met een afgewerkte plaat, die mij alleen maar motiveert om nog harder te werken.
In 2016 leerde het grote publiek je kennen met je single “Here With Me”, je carrière kwam zo in een stroomversnelling. Wat is het verhaal achter deze single?
Ik had “Here With Me” opgenomen in de kelder van een vriend. Ik had geen label of manager en heb zelf de CD gebrand met mijn nummer op. Ik ging ermee langs bij Studio Brussel, in de hoop dat het eens gedraaid zou worden op de radio. De verwachtingen waren niet echt groot, maar je kan maar proberen dacht ik. Twee weken later kreeg ik telefoon en werd er mij gezegd dat “Here With Me” Hotshot op Studio Brussel was geworden. Alles voelde wat surreëel aan. Dat nummer heeft mij echt veel gegeven en bracht mij zo op grotere podia.
Nummers als “Let You Go” en “I Don’t Know You Anymore”, klinken erg persoonlijk en somber. Zijn deze nummers te linken aan eigen ervaringen?
Jazeker, trouwens alles wat ik schrijf komt voort uit mijn eigen leefwereld. Het zijn niet noodzakelijk dingen die recent zijn gebeurt, maar ik heb ze wel ooit meegemaakt. Ik zou het me ook niet kunnen inbeelden om nummers te maken, waar ik geen voeling mee heb. “I Don’t Know You Anymore” heb ik letterlijk geschreven met een gebroken hart. Enkel ik en een piano. Eerlijker kan het niet worden. “Stone Cold Liar” heeft trouwens ook die sombere thematiek, maar heeft dan weer veel meer attitude. Die twist spreekt me ook wel aan.
© Julie Rommelaere
Je steekt je bewondering voor Milow niet onder stoelen of banken. Op het nummer “Memory Card” klink je zelf even als hem. Was dit een bewuste keuze?
Het is best grappig dat je dit zegt, want dat werd me achteraf door enkele mensen gezegd. Milow is voor “Memory Card” geen inspiratie geweest, maar wel “Wishlist” van Pearl Jam. Vooral het begin van “Wishlist” bracht mij aan het schrijven. Milow zelf is wel een soort van mentor geworden voor mij. Zowel als mens en muzikant is hij een groot voorbeeld en een richtlijn geworden. Zijn tips en adviezen doen mij m’n eigen grenzen nog verder opzoeken.
Als we in een glazen bol konden kijken, waar hoop je jezelf ooit te zien staan?
Ik vind het enorm belangrijk dat je als artiest ambitie blijft hebben. Door die ambitie kan ik mezelf blijven pushen om steeds beter werk te maken. Als ik die dromen werkelijkheid wil laten worden, dan is hard werken gewoon cruciaal. Maar als ik dan al zou mogen dromen, dan is mijn hoogste ambitie om ooit in een uitverkochte Lotto Arena te spelen. Spelen op Rock Werchter of Pinkpop lijkt mij trouwens ook erg leuk, maar wat ik mij eigenlijk het liefst van al zou willen zien doen is mezelf binnen pakweg tien jaar zien als een gelukkige muzikant ergens op één of ander podium.
