Er zijn zo van die bands die je een album lang volledig meesleuren in hun eigen unieke universum, en in het geval van The Shacks is het er alvast zalig vertoeven. Gitarist/producer Max Shrager en zijn high school-kompaan Shannon Wise, die zang en bas voor haar rekening neemt, weten ondanks hun piepjonge leeftijd – respectievelijk 21 en 19 – in hun debuutplaat Haze een vintage Amerikaanse nostalgie op te roepen die je katapulteert naar lang vervlogen tijden.
De melancholische sound van het New Yorkse duo, geflankeerd door drummer Ben Borchers, houdt het midden tussen psychedelische 60’s garage pop en olschool blues rock; denk aan een mix tussen de late nummers van The Kinks, een snuifje 70’s soul en een zuchtje dreampop van Air, maar dan met de wonderbaarlijk frêle fluisterstem van Wise als unieke leidraad doorheen het album. Het is die stem die de muziek van The Shacks haar signature nostalgische allure geeft.
De New Yorkse band verwierf in 2016 bekendheid met hun mysterieuze cover van “This Strange Effect”, oorspronkelijk door The Kinks-frontman Ray Davies geschreven voor Dave Berry in 1965. Het nummer, dat een donker kantje toevoegde aan de zeemzoete pop-ballade van Berry, fungeerde als soundtrack bij een promofilmpje voor de iPhone 8 – waarin zangeres Shannon Wise trouwens ook zelf meespeelde – en de bezwerende sound van The Shacks zou vanaf dat moment bij menig muziekliefhebber langer in de oren blijven hangen dan de gemiddelde levensduur van zo’n iPhone zelf.
Nu is dus ook hun eerste langspeler uit, en daarmee bewijzen The Shacks dat ze met hun relatief rustige muziek wel degelijk een album lang kunnen blijven boeien. De opener zet – comme il faut – al onmiddellijk de toon; het slaperige “The Haze” laat je letterlijk beneveld achter. Die nostalgische waas blijft voor de rest van het album gezellig hangen, maar is allesbehalve eentonig. De volgende voltreffer is het reeds als single uitgebrachte “Follow Me”, een dromerige liefdesverklaring waarin de frêle stem van Wise je lieflijk verzoekt haar te volgen; vraag ons niet waarheen, maar wij gaan gewillig mee.
Wat verder op de plaat veranderen The Shacks met het groovy riedeltje – die term is hier volkomen van toepassing – “Texas” het slaperige fluister-recept lichtjes en integreren ze meer soul-invloeden in hun muziek. Het lied walst voorbij als een psychedelische draaiorgel, waarbij Wise’s elfjesstem prachtig clasht met de verleidelijke neo-noir muziek. Andere uitspringers op Haze zijn de vintage 50’s ballad – met strijkers! – “Cryin’”, de zeurend zwoele gitaar in het refrein van “Blue & Grey” en het opnieuw door hun geliefde orgel vergezelde “So Good”. Het geheel van dertien – allemaal relatief korte – liedjes demonstreert niet alleen het muzikale talent van deze piepjonge New Yorkers, het bewijst ook hoe The Shacks met Haze een tijdloze sfeer weten te creëeren die een album lang standhoudt, wat een hele verdienste is voor zo’n jonge band.
The Shacks konden hun album geen betere titel gegeven hebben, want over elk lied hangt die zweverige nevelstem van Wise. Dankzij de verschillende arrangementen, van orgels tot blazers en strijkers, werden met die karakteristieke stem toch verrassend veelzijdige nummers gecreëerd en zien we verschillende stijlen de revue passeren. Het album is perfect om op te zetten tijdens zo’n nostalgische avond waarop je lekker oldschool de gezelschapsspelletjes bovenhaalt en met je vrienden rond te tafel kruipt. Al past Haze tegelijkertijd net zo goed als soundtrack voor een impromptu roadtrip op een lange luie zomerdag.
Facebook / Instagram / Bandcamp / Website
