InterviewsUitgelicht

Interview The Vaccines: “Als band houden we één voet in het verleden en één in de toekomst”

InterviewsUitgelicht

Interview The Vaccines: “Als band houden we één voet in het verleden en één in de toekomst”

Op 30 maart komt er voor het eerst in drie jaar tijd nog eens een nieuw album van de Britse sensatie The Vaccines. Combat Sports blijkt het album te zijn waarop de jongens hun sound herontdekken. Ze bewijzen eens te meer dat ze het beste middel zijn tegen een sombere dag én polio. In februari traden ze al op in het voorprogramma van Franz Ferdinand in Vorst Nationaal, waarna ze bij Studio Brussel ook nog eens bevestigden dat ze in oktober zouden terugkomen naar de AB.

Op een extreem koude morgen zaten we samen met Justin en Freddie, respectievelijk de zanger en lead gitarist van The Vaccines.

Op het einde van de maand komt jullie nieuwe album ‘Combat Sports’ uit. Vanwaar komt die naam juist?

Justin: Ik had een hele waslijst met namen… In het begin wilden we gaan voor Your Love Is My Favourite Band, dat was de werktitel. Nu is dat een single geworden en ik denk dat die titel een mooie manier was om romantische liefde te omschrijven. Combat Sports stond ook op die lijst. Toen we aan het einde waren van de opnames had ik het gevoel dat die naam goed paste bij de muziek zelf. Combat Sports vat de thema’s op emotioneel en tekstueel vlak heel goed samen.

Freddie: We verloren ook een bandlid tijdens de English Graffiti tour in 2016. Die eerste periode daarna was vrij lastig voor de band. Alles klonk heel slordig, maar door te blijven doorzetten zijn we op het juiste pad geraakt. Zoals een combat sport draaide het bij dit album dus heel vaak rond doorzettingskracht. Onze nieuwe drummer Yoann en keyboardspeler Timothy hebben daarbij zeker een grote bijdrage geleverd. Met hen erbij vonden we een nieuw shot enthousiasme, konden we de slechte gewoontes wat doorbreken en werd het weer een plezier om in de band te zitten.

Hoe gaat het juist in zijn werk om een nieuw album van The Vaccines op te nemen?

Justin: Er was een lange periode waarin we nummers schreven die uiteindelijk bijna allemaal het album niet haalden. Meestal begint het bij mij en mijn piano, waarna de rest van de band individueel aan hun eigen deel werkt. Vervolgens komen we samen met de band en blazen we leven in de nummers en proberen we te zorgen dat alles mooi bij elkaar past. Daarna nemen we demo’s op van die nummers. Toen we begonnen met de opnames waren we ready to go. 

Waren er nieuwe invloeden voor Combat Sports?

Justin: Niet echt eigenlijk. We halen onze inspiratie doorgaans uit onze eigen levenservaring. Als je een nummer schrijft, doe je dat altijd met een bepaalde reden en die reden verandert haast nooit. Muzikaal denk ik dat ik muziek nu consumeer zoals iedereen dat doet vandaag: door naar 17 verschillende artiesten per dag luisteren. Onbewust beïnvloedt al die muziek je wel. Bij dit album luisterde ik voornamelijk naar power pop en rock and roll, maar ik ga nooit intentioneel ideeën daaruit halen; dat gebeurt haast altijd onbewust.

Freddie: Je hebt altijd van die onvervreemdbare invloeden die als het ware aangeboren zijn. Die gaan nooit weg, het is muziek die je gewoon aanspreekt als persoon. Ik denk niet dat we echt in onze haren stonden te krabben en naar antwoorden probeerden te zoeken. Het gaat vooral over de kracht om te durven zeggen “weet je wat, ik wil dat het zo klinkt, want dat is wat ik graag hoor”. En eens je aan je vierde album zit, heb je ongeveer wel door hoe de band zou moeten klinken. Het is als een soort gereedschapskist waaruit je kan kiezen.

Justin: Eigenlijk hadden we bij het begin van dit album geen idee wat onze sound juist was. Na onze laatste tour waren we allemaal wat in de war. Combat Sports draaide op een bepaalde manier dus ook rond het terugvinden van onze sound en ik denk dat we daar in geslaagd zijn.

Het nieuwe album klinkt inderdaad vrij verschillend van English Graffiti en lijkt meer op jullie oudere werk. Was het dan ook een bewuste keuze om terug te grijpen naar die sound?

Justin: Het was vooral een bewuste keuze om eerlijk te zijn tegenover onszelf en om te doen wat juist en natuurlijk aanvoelde. Je probeert uiteraard altijd om vooruit te denken en om dingen te proberen die je nog nooit gedaan hebt. Het was vooral belangrijk om die energie terug te vinden waar we vroeger mee uitpakten.

Freddie: Het is een beetje zoals een innerlijke reis maken om jezelf terug te vinden. Uiteindelijk kom je weer uit bij het begin en ontdek je hoe de band zou moeten klinken. Je kan dat ook niet faken, je moet vooral eerlijk blijven tegenover jezelf en met de muziek die je maakt.

Sommige nummers op het album zijn echte throwbacks en doen terugdenken aan muziek uit de jaren 70 en 80. Was dat een sound waar jullie op voorhand voor gekozen hadden?

Justin: We wilden dat het album modern klonk, maar het is allemaal ook wel een hommage naar de geweldige pop- en rockmuziek van vroeger. Je schildert ook met het palet dat je tot je beschikking hebt. Het is misschien niet bewust, maar het zit wel in je bloed.

Freddie: Onze producer kon het ook weinig schelen of we bewust teruggrepen naar ‘vintage sounds’. Als het goed klonk dan was het goed en daarmee basta. We maken gewoon muziek die we zelf goed vinden zonder daarbij expliciet in het verleden te tasten. Ik vind dat het als band het interessantst is om een voet in het verleden en een voet in de toekomst te houden. Je kan uiteraard niet zomaar afzweren wat je graag hoort, dus je draagt die invloeden wel met je mee. Tegelijkertijd wil je wel iets nieuw en fris maken, waardoor je automatisch naar die gulden middenweg gaat zoeken.

De thema’s die aan bod komen op het album gaan onder andere over het nachtleven en jonge liefde. Komt de inspiratie hiervoor uit je persoonlijke leven?

Justin: Jazeker. Ik baseer me praktisch altijd op eigen ervaringen wanneer ik teksten schrijf voor nieuwe nummers. Er is zo’n gezegde dat stelt dat je creativiteit niet kan doden; je kan het enkel doen verhongeren. Als je een writer’s block hebt dan is dat omdat je gewoon niets te zeggen hebt en de enige manier om iets te vinden om over te schrijven is door te leven. Dat maakt dan het grootste deel uit van mijn inspiratie.

Wat ons ook wel opvalt is dat de teksten en de muziek elkaar vaak tegenspreken. Op “I Can’t Quit” zijn de teksten vrij weemoedig en melancholisch, maar de muziek is vrij vrolijk en opgewekt. Is dat contrast iets waar je bewust voor kiest?

Justin: Inderdaad, we doen dit wel vaker. Als je te veel van dezelfde sfeer in een nummer propt dan wordt het nogal snel ofwel cheesy ofwel veel te zwaarmoedig. Het is enigszins ook leuk om diepgaandere en vaak meer melancholische teksten te schrijven voor onze upbeat vrolijk klinkende liedjes. Ik ben wel een fan van dat contrast.

Wat is jullie favoriete nummer van Combat Sports?

Justin: Voor mij is dat zonder twijfel “Your Love Is My Favourite Band”, want dat was een echt keerpunt toen we het album aan het maken waren.

Freddie: “Put It On A T-Shirt” is mijn favoriet. Het is door en door Vaccines. Misschien wel het meest Vaccines-klinkende nummer dat we geschreven hebben. Ik vind het overigens geweldig dat ik zoiets kan zeggen. Ik voel dat we als band nu een soort identiteit hebben opgebouwd waarin we onszelf kunnen herkennen. Op het eerste gezicht klinkt het misschien niet typisch Vaccines, maar intrinsiek is het dat echt wel. Het is zoals ik eerder al zei, je hebt één voet in het verleden en één in de toekomst.

Is er een bepaald deel van een nummer waarvan je vindt dat het boven alles uitspringt, een solo bijvoorbeeld?

Justin: Ik hou er wel van hoe “Young American” even alles openbreekt en hoe het daarna weer in vijfde versnelling schiet met “Nightclub”.

Freddie: Mijn favoriete deel van het album is waarschijnlijk de tweede helft van “Rolling Stone”. Ik vind het een heel mooi en licht dramatisch einde met veel ups en downs. Er is heel veel power en gevoel in dat stuk. Het houdt je echt gespannen en verveelt voor geen seconde.

Dit is ondertussen al jullie vierde album. Is het schrijfproces verschillend bij ieder album of geraak je er wel wat aan gewend?

Justin: Ik heb het gevoel dat voor ieder nieuw album het schrijfproces, de repetities en het opnemen toch wel wat verschillen. Maar bij ons begint het praktisch altijd met iemand die een nummer schrijft en het de rest van de band laat horen. English Graffiti was in dat opzicht wel anders. We deden heel weinig repetities voordat we die nummers opnamen. Alles werd toen in de studio gedaan.

Freddie: Er is altijd wel een plan, maar dat plan verandert naarmate de tijd vordert. We beginnen normaal met wat we al weten: wat werkt en wat werkt niet. Je hebt op voorhand wel een idee van wat je probeert te bereiken. Je kan dat idee ook niet echt forceren, maar dat komt 95% van de keren helemaal natuurlijk. Daarna proberen we een goeie sound te vinden. Als het dan niet gaat zoals je voor ogen had, dan moet je je plan wat aanpassen en misschien proberen een iets andere richting in te slaan.

Justin: Er is een groot verschil tussen waar je denkt dat je zal eindigen en waar je uiteindelijk eindigt. Een deftig plan is wel echt nodig. We hebben ook heel wat nummers opgenomen die niet op de plaat geëindigd zijn. Het is zeker ook niet gemakkelijk om te kiezen welke nummers je uitbrengt en welke je achterhoudt. Ik denk dat we ons in het verleden vaak schuldig hebben gemaakt aan cherry picking in tegenstelling tot actief denken welke nummers het best op de plaat zouden staan. Er zijn geweldige nummers die de plaat jammer genoeg niet gehaald hebben.

Freddie: Ja, dat is zeker moeilijk. Maar ook doordat je voortdurend aan je plan moet sleutelen voel je aan dat heel wat nummers niet echt meer bij elkaar passen. Het is daarom dat het grootste deel van het album pas op het laatste moment echt tot stand komt. Dan voel je plots aan wat werkt en gaat het opeens een pak sneller vooruit.

Spenderen jullie dan ook veel tijd aan een goeie flow uit te zoeken voor het album?

Justin: Dat komt uiteraard later, maar vanaf het moment dat we weten welke nummers we zouden opnemen, begin je daaraan te denken. Ook terwijl je liedjes aan het schrijven bent, denk je soms ‘hey, dit zou een mooie opener kunnen zijn’.

Je hoort tegenwoordig nogal vaak dat rock muziek nogal in een sleur is terecht gekomen. Probeert The Vaccines daar enigszins verandering in te brengen?

Justin: Nee niet echt. We proberen vooral om op onszelf gefocust te blijven. The bigger picture kan ons als band weinig schelen. Ik geloof dat we altijd zo geweest zijn. We staan nogal op onszelf en we hebben nooit echt deel uitgemaakt van een bepaalde scene. Ik denk dat het niet echt nuttig is om als band daar te veel aandacht aan te besteden.

Heb je misschien een idee wie het wel zou willen en kunnen?

Justin: Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Misschien moeten ze nog opkomen of bestaan ze momenteel gewoon nog niet.

Freddie: Ik denk dat we in de eerste plaats daar zelf niet over kunnen oordelen. Het is ook misschien niet zo ongezond als het lijkt. Er zijn miljoenen mensen die rock muziek willen luisteren dus ik denk niet dat het genre echt in moeilijkheden zit. Het is uiteraard wel moeilijk voor bijvoorbeeld Kings of Leon om dezelfde culturele impact te hebben als Kendrick Lamar, en waarschijnlijk ook wel terecht. Maar Kings of Leon gaat ook al vijftien jaar mee en misschien is dat een deel van het probleem. Rock bands blijven niet voor eeuwig relevant en misschien hebben de mensen ook geen interesse meer in de leren jasjes of slow motion rock van bijvoorbeeld The Rolling Stones. Misschien heb ik het helemaal fout en is het exact het omgekeerde. Wie weet?

Geven jullie zelf eigenlijk veel om jullie look als band? 

Justin: Ik denk dat we wel wat geven om onze presentatie. We willen wat brother-like en gang-like overkomen. Het is een deel van de pantomime van rock and roll. Glam zit er bijvoorbeeld vol van. Je moet natuurlijk wel wat voorzichtig zijn hiermee zodat je niet in de clichés terecht komt.

Freddie: Je hebt van die bands waar de hele garderobe inherent aan de band vasthangt. Dat begrijp ik echt niet. We willen zeker niet dat het een gimmick wordt, want we hebben ten slotte allemaal onze eigen identiteit en onze eigen persoonlijkheid.

Zijn er mensen met wie je in de toekomst graag zou willen samenwerken, een producer of een muzikant?

Justin: Niet echt op dit moment. Ik vind dat de liedjes eerst moeten komen en daarna kan je uitzoeken wie de geschikte persoon is om ze mee op te nemen.

Freddie: Ik zou het leuk vinden om eerst met de band een album te schrijven en daarna een producer te zoeken die alles kan openbreken. Daarna kunnen we die nummers reconstrueren en ze zo nieuw leven inblazen. Dat idee van scheiding tussen songwriting en productie spreekt me wel aan. Op dit album waren beide onderdelen meer verstrengeld dus misschien in de toekomst is dit iets wat we kunnen uitproberen. Artiesten zoals The Shins, Danger Mouse en James Mercer doen dit vaak en die hebben een heel cleane sound. Dat is iets wat me echt aanspreekt. Ik heb ook het gevoel dat we onze sound wel beet hebben nu. Als je dan met die zelfkennis iets kan opnemen om het daarna met een goede producer in stukken te hakken en weer op te bouwen, kom je vaak aan nieuwe dingen uit waar je alleen misschien nooit aan gedacht zou hebben.

Zouden jullie ooit een album opnemen omdat je je verplicht voelt om met iets nieuws uit te komen?

Justin: Nee absoluut niet. Muziek maken is uiteindelijk wat we doen en wat we graag doen. Het is nooit echt een klus of karwei die we moeten klaren. Als je creatief geprikkeld wordt dan vindt dat ook vaak zijn weg en weten we er haast altijd wel wat mee te doen. Het is ten slotte de leukste job die ik me kan inbeelden.

Heb je een idee van wat de algemene indruk zal zijn wanneer Combat Sports uitkomt?

Justin: Ik weet het niet. Waarschijnlijk niet gemengd. Als je een rockplaat uitbrengt in 2018 ben je eigenlijk wat tegen de stroom in aan het gaan. Ik denk dat de mensen die het goed willen vinden het effectief ook goed gaan vinden.

Freddie: Ik zit er niet per se mee in of fans van The Vaccines het goed gaan vinden. We doen nog altijd wat we willen. Of het album een groot succes wordt hangt uiteindelijk wel af van de grotere culturele context. Ik denk persoonlijk dat er een soort switch zit aan te komen. Rockmuziek zal volgens mij langzaamaan toch weer wat culturele relevantie krijgen. Misschien niet in de komende paar jaar, maar zeker in de verdere toekomst.

Nog een laatste vraag, what’s next for The Vaccines?

Freddie: Lunch, hoop ik.

Justin: Touren met dit album en wie weet wat daarna volgt. We beginnen met het Verenigd Koninkrijk, daarna festivals en dan de rest van Europa in de herfst.

 

Combat Sports komt uit op 30 maart via Columbia Records

Op 5 juli zijn ze te zien op Rock Werchter en in oktober komen ze naar de AB in Brussel.

 

Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Murdock: 'Door de keihard evoluerende techniek kunnen we de Rampage-bezoekers elk jaar opnieuw omverblazen'

Het jaar is nog niet eens zo ver gevorderd, maar voor dj-producer en Rampage-oprichter Murdock moet er al heel wat mislopen opdat…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Pukkelpop haalt o.a. Jorja Smith, Soulwax, Skrillex en The Smile naar Kiewit!

Pukkelpop heeft ook deze week heel wat mooie namen in petto. Nadat de organisatie afgelopen week uitpakte met headliners als Fred again..,…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Reinel Bakole: 'Ik ben nog op zoek naar mijn publiek'

Zangeres, danseres, kunstenares… de Belgisch-Congolese Reinel Bakole laat zich niet in hokjes plaatsen. De voorbije jaren werkte ze aan het bouwen van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.