Heaven Shall Burn op zich is voor velen al een reden om op zondagavond de rust en warmte van het huiselijke haardvuur achterwege te laten. Als daar dan nog een serieuze schep bovenop gedaan wordt met In Hearts Wake, Whitechapel en August Burns Red als voorprogramma, blijft geen enkele metalcore-fan die zichzelf serieus neemt thuis. Heaven Shall Burn deed waarvoor het gekomen was: het publiek omver blazen met hun meezingbare anthems en daartussen hun sympathieke zelve zijn die het zichtbaar apprecieerden om zoveel aanwezigen te mogen aanschouwen.
Heaven Shall Burn is een van oudst dienende metalcore band. Al sinds 1996 razen ze doorheen de metalwereld en elke release wordt met open armen onthaald. Op vele metalfestivals dienen ze als co-headliner, zeker in thuisland Duitsland. Met een ijzersterke live reputatie schuimen ze nu het Europese vasteland af om in hun kielzog chaos en schorre kelen achter te laten.
In Hearts Wake mocht de avond officieel inwijden, maar door het vroege aanvangsuur was uw trouwe dienaar niet op tijd aanwezig. Volgende op de affiche, Whitechapel, was vocaal misschien wel de zwaarste groep op de affiche. Zanger Phil Bozeman is alom bekend bij liefhebbers van het genre voor zijn zware grunts en daar mochten ook wij een staaltje van aanschouwen. Whitechapel speelde een veertigtal minuten, maar kreeg hun setlist toch aardig gevuld dankzij hun ongelofelijk strak tempo. Daarin overheersten toch vooral nummers van hun laatste twee wapenfeiten. Pompende drums en heerlijke baslijnen deden de AB voor een eerste keer kolken. Afsluiten deden ze met het heerlijke “This Is Exile” en we zagen toch enkelingen een nostalgisch traantje wegpinken, ondergetekende inbegrepen.
https://www.instagram.com/p/Bge735-B1RG/?taken-at=1179460
Laatste misdienaar van dienst was August Burns Red. Het Amerikaanse vijftal uit Lancaster draait ook al redelijk wat jaren mee in het genre en trok op tour met hun laatste album Phantom Anthem. Een goed album dat ook de setlist aanvoerde, maar we zagen toch dat ouder werk als “Empire” en “Composure” het warmst onthaald werden door het publiek. De wat vreemde danspasjes van zanger Jake Lurhs weekten wel wat los en benadrukten wat voor volksmenner hij wel niet is. Dat de twee gitaristen echte virtuozen zijn, wisten we ook al langer dan vandaag, maar het blijft toch telkens weer heerlijk om te horen. Desalniettemin hadden we toch graag meer van het oude werk de revue zien passeren. Allesbehalve slecht, maar het moet gezegd worden: we hebben ze al beter gezien.
Het hoogtepunt van de hoogmis stond op punt om te beginnen en één van de eerste om het podium te betreden was hogepriester zanger Marcus Bischoff, what’s in a name. Onder luid gejoel kwamen zijn discipelen rond hem staan en brak een gigantische storm los. Het begin van de setlist was ook hier gevuld met recenter materiaal. Daarmee bedoelen we allerminst dat dit iets slecht is, maar veel meer dan de zaal ontdooien deden ze ook niet. We kregen we al een eerste inkijk in wat de intenties waren van Heaven Shall Burn: retestrakke, rauwe metalcore op ons afvuren en dat met de glimlach op het gezicht. Vanaf “Counterweight” kregen we te zien, maar vooral te horen, vanwaar de jongens hun ijzersterke live reputatie halen. De befaamde ‘wall of sound’ werd de zaal ingestuurd als kruisje op ons gelovige voorhoofd, maar kwam toch iets harder aan. Heaven Shall Burn leek van overal te komen, alsof ze voor, achter en langs beide zijkanten stonden te spelen. Bischoff en de zijnen genoten en lieten dat ook merken. Talloze keren gingen duimen in de lucht en bedankten ze hun aanbidders.
https://www.instagram.com/p/BggReX1B2m-/?taken-at=1179460
Nu iedereen volop in de beleving zat, was het tijd om het publiek te gebruiken als ‘coreknapen’. Hun fenomenale Edge Of Sanity-cover van “Black Tears” werd luidkeels meegebruld door heel de zaal en zorgde al voor een eerste grote test van de stembanden. Wat volgde was een mooie, gezonde mix tussen oud en nieuw. Elk om de beurt werden Heaven Shall Burn klassiekers afgewisseld met een veel recenter nummer. Tijdens een van de korte pauzes tussen twee nummers wou Bischoff het woord nemen, maar werd onderbroken door enkele fans die luidkeels opriepen tot een circlepit. Bischoff spiekte even op zijn setlist en lachte dat het wel moest lukken, op één voorwaarde: dat het de grootste circlepit van de avond werd. Alzo geschiedde: Omstaanders werden achteruit geduwd om plaats te maken voor een kolkende mensenmassa die als een mierenkolonie rondraasde nog voor er één noot gespeeld werd. De mensen op de balkons en de zitplaatsen werden opgedragen te applaudisseren voor de draaikolk en met die toon werd “Profane Believers” een mooi hoogtepunt in de setlist.
De drie nummers die daarop volgden, zorgden voor een uppercut van jewelste alvorens de band in de coulissen verdween. Van die drie nummers zorgden “Combat”, maar vooral “Voice Of The Voiceless” dat het publiek letterlijk murw gebeukt werd. Niet enkel de wederom aanwezige ‘wall of sound’, maar ook de wall of death zorgden daarvoor. Heaven Shall Burn liet ons achter op een zucht van een knock-out. De adempauze duurde niet lang. Met de voor niemand van de aanwezigen onbekende intro werd algauw duidelijk dat niemand kon ontsnappen aan een eindspurt. Een laatste poging om iedereen te bekeren tot de kerk van de metal. “Endzeit” diende als preek en de woorden werden rap overgenomen door het voltallige publiek. Voor het eindgebed werd aan het publiek gevraagd of ze een oud Heaven Shall Burn nummer wouden horen, of liever een niet zo oude cover. Onze keuze was rap gemaakt, maar het publiek wist maar al te goed welke cover bedoeld werd en koos luidkeels voor de tweede optie. “Valhalla” van Blind Guardian stuurde iedereen op pad om de blijde boodschap te verkondigen.
https://www.instagram.com/p/Bgfy1hbBb4t/?taken-at=1179460
Heaven Shall Burn kwam, zag en bekeerde elke nog twijfelende aanwezige tot de kerk van de metalcore. Na een ietwat twijfelend begin werd alle schroom afgegooid, een muur van beukende muziek opgetrokken en zo deden de vrolijke Duitsers hun live reputatie alle eer aan. Ondanks het uitvallen van gitarist en mede-oprichter Maik Weichert met rugproblemen, die werd vervangen door de Alestorm-gitarist Máté Bodor, klonk de metalmachine ongelofelijk strak. Met een glimlach op het gezicht en een blij hartje verlieten de aanwezige metalfans de zaal en keerden door barkoude weersomstandigheden huiswaarts.
Setlist:
Downshifter
Bring The War Home
The Weapon They Fear
Land Of The Upright Ones
Counterweight
Black Tears (Edge Of Sanity-cover)
Corium
The Final March
Passage Of The Crane
Profane Believers
Combat
Voice Of The Voiceless
Hunters Will Be Hunted
Awoken (intro)
Endzeit
Valhalla (Blind Guardian-cover)
