De Ancienne Belgique staat bekend omwille van zijn brede programmatie. Om dat nog eens extra in de verf te zetten, had de zaal op 18 maart 2018 twee bands in de meest uiteenlopende genres op een double bill in de club gezet. Dream Wife bracht feministische punk waarbij frontvrouw Rakel Mjöll haar boodschap op een ruige manier probeert over te brengen. Nadien kregen we Palace Winter, een Deense band dat wat weg heeft van The War On Drugs maar veel opgewekter klinkt. Beiden blonken ze uit in hun eigen genre en dat was enerzijds eens goed frustraties uit je gooien en anderzijds hemels wegdromen.

Beginnen deden we dus met Dream Wife. De band bracht eind januari zijn debuutalbum uit en dat kwam de groep dan ook voorstellen aan ons. Vooraan zien we drie vrouwen die het geraamte van de band vormen, achteraan een mannelijke drummer die vooral als begeleiding dient. De band heeft in eigen land een geweldige reputatie als liveband, en dus werd het eens hoog tijd om dat te aanschouwen. Geen vuile kroeg, maar wel een mooie, jammer genoeg veel te weinig gevulde, zaal.

“Hey Heartbreaker” moest de blauwdruk worden van de hele set. De twee dames op het uiteinde verzorgen een hemels zachte samenzang en zangeres Rakel Mjöll smijt zich volledig op het podium. Ze kan dan ook niet anders, want naast de microfoon bespeelt ze geen ander instrument. Gelukkig kan ze goed het publiek bespelen, want op een furieuze manier weet ze iedereen rond haar vingers te draaien. Dit doet ze door heel intens te zingen, maar ook door bepaalde moves die haar een charismatische uitstraling geven. Dit begint pas echt op te vallen bij “Lolita” waarin ze het publiek bespeelt als waren het haar poppen.

Op plaat kan dit soort muziek zwaar tegenvallen, maar live weet het echt te overtuigen door de energie en inleving die de band er aan geeft. Het is aanstekelijk om de drie dames aan het werk te zien, en ze hebben dan ook een boodschap over te brengen. Ze vermelden dit door over de gender normen en gelijkheid te praten en ook door te schreeuwen wanneer ze over haar ‘bitches’ praat, refererend naar de Bad Bitch Club die de band reeds oprichtte. Wij geloven haar alleszins doordat ze het zo overtuigend kan brengen met een furieuze stem. Na drie kwartier ronden ze de set af met “Let’s Make Out”, meer moest dat ook niet zijn. Kort, krachtig en vol overtuiging zo hebben we onze punk graag.

Palace Winter had de moeilijke taak om hier een vervolg aan te breien. Sommige toeschouwers hadden de zaal al verlaten, maar wij geven hen ongelijk. Hoewel hun muziek veel minder furieus is als deze van Dream Wife, blijft hij wel wondermooi. De band brengt volgende maand een nieuwe plaat uit, en daaruit kregen we al heel wat te horen. Leuk van de band dat ze ons zoveel laten genieten van nieuwe muziek, want het klonk allemaal veelbelovend. De band maakt muziek als duo, maar live worden ze bijgestaan door twee extra muzikanten. Dat geeft het geheel een extra dimensie en zorgt er voor dat je kan beginnen zweven.

Ook hier vormde opener “Positron” de blauwdruk voor de rest van de set. Een zachte piano gemengd met frêle samenzang dat het beste van americana en folk mixt, laat ons meteen dromen. Een vlieger die hier meteen opgaat, is de vergelijking met The War On Drugs en dat is helemaal niet van de pot gerukt. Ze klinken even instrumentaal sterk, de focus ligt op een ijle gitaarsound gemengd met een hoopvolle piano, maar bij Palace Winter ligt het tempo iets hoger. Dat is bijvoorbeeld te merken bij “HH.W. Running” dat heel traag begint maar gestaag sneller en sneller gaat. Wanneer de band het tempo de hoogte indrijft en dit op een repetitieve manier blijft herhalen, voel je meer connectie met de muziek. Je hebt meteen zin om ‘yes’ te roepen vanwege het goed gevoel dat dit oproept, maar iedereen hield zich gelukkig kalm en sloot zijn ogen om te genieten.

De stem van frontman Carl Coleman versterkt dit gevoel alleen maar. Hij klinkt vooral zalvend bij als hij zich in de muziek mengt, en weet ook telkens op het juiste moment in te vallen. De muziek laten ze altijd voor zich spreken, maar wanneer het teveel zou worden is daar de stem die ons meeneemt naar een droomwereld. De nieuwe nummers staan duidelijk veel boller van synthgeluiden en orgelinvloeden en dat is fijn, want het geeft ons en iedereen in de zaal een erg positief gevoel. We zijn benieuwd wat dat gaat geven op het album. Naar het einde laat de band nog eens alle remmen los en doen ze het op een repetitieve manier. Soms met elektrische gitaar, soms akoestisch, maar altijd even overtuigend. Met de akoestische gitaar is het altijd iets dansbaarder, met de elektrische is het dan instrumentaler sterk. Alles werkt en dat zorgt voor een geweldige set die hypnotiseert en ervoor zorgt dat je de muziek van Palace Winter als erg bezwerend omschreven kan worden.

Twee bands voor de prijs van één in de AB dus. Palace Winter is er één voor zomerse nachten waarbij je wilt wegdromen en Dream Wife is er één waarbij alle remmen los kunnen. Alles kan en alles mag, maar wat wij hier zagen zijn twee bands vol potentieel.

Dream Wife

Hey Heartbreaker
Lolita
Fire
Spend The Night
Love Without Reason
Kids
Somebody
FUU
Let’s Make Out

Setlist Palace Winter

Positron
Empire
Come Back
Birth
Take Shelter
Baltimore
H.W. Running
Woke In The Night, The Phone Was Ringing
Acting Like Lovers
Soft Machine

Kenopsia
Christian Brothers (Elliot Smith cover)