LiveRecensies

Alice Merton @ AB (Ancienne Belgique): Oprecht gebrachte speelse pop

“Op vrouwendag, moet je een beloftevolle vrouwelijke zangeres gaan bekijken”, dachten we. En zo geschiedde, we baanden ons de weg naar de AB waar Alice Merton een eerste show op Belgische bodem speelde. De kans is groot dat de naam Alice Merton je weinig zegt. Dat is zeer goed mogelijk, want de jongedame uit Duitsland is nog volop bezig om haar carrière van de grond te krijgen. Ze bracht al een EP uit en ze beloofde ons dat we in de herfst ook een album van haar mogen verwachten. Daaruit bracht ze nu al een hele resem aan nummers, en die klinken allemaal zeer verfrissend. De jongedame lijkt klaar om met haar muziek de wereld te veroveren en wij geloven er ook wel echt in. Ze heeft een sterke stem, brengt goeie aanstekelijke nummers en staat vol enthousiasme op het podium. Al zijn er natuurlijk nog steeds werkpuntjes.

Openen mocht Dan Owen. De singer-songwriter stond vorig jaar nog in Café Video en gaat nu mee op tour met Alice Merton. Zijn gevoelige folk pop nummertjes reizen tot in het diepst van je hart, maar evengoed kan hij soms wat bluesy tekeer gaan. Tijdens die snellere nummers, wist hij het publiek ook helemaal mee te krijgen. Bij zijn iets meer emotionele songs, begon het publiek dan weer snel te praten (het nadeel aan support-act zijn). Toch geloven we nog steeds in het talent van Dan Owen. Hij heeft een fantastische stem, weet zijn nummers heel eerlijk te brengen en heeft ook humoristische bindteksten waardoor hij sympathiek overkomt. Wij willen meer Dan Owen!

https://www.instagram.com/p/BgFAPN2B5Mf/?taken-at=1179460

We gaan eerlijk zijn, het enige wat we van Alice Merton kenden voor we de zaal binnenstapten was haar bescheiden hit “No Roots”. We wilden ons helemaal laten verrassen door de dame, en dat heeft ze zeker gedaan. Zoals een echte popster het betaamt, kwam eerst de band op de bühne. Ze maakten meteen duidelijk dat ze een grote meerwaarde zouden zijn voor de show. Een energieke drummer, een strakke gitarist en een keyboardspeler gaven de muziek van Alice Merton de nodige body. “Hit The Road Running” voelde meteen aan als een powersong die het publiek meteen helemaal meekreeg. We voelden de energie opborrelen van onze tenen tot onze vingertoppen en bewegen kon dan ook niet ontbreken.

Het podium zag er tamelijk sober uit. Achteraan zagen we twee glinsterende doeken staan en een gigantische lamp die zijn nut bewees bij de pianonummers van Alice Merton. Toch was de belichting zeker goed doordacht, bij een smooth nummer kregen we een zwoelere kleur terwijl de uptempo nummer vollere lichten te zien kregen. Het versterkte de sfeer in de zaal en zorgde er voor dat iedereen ook snapte wanneer ze konden dansen. Dat dansen kon bijna op ieder nummer met band. Ze zorgden voor een heel positieve vibe en we zijn dan ook zeker dat iedereen na de show met een goed gevoel buitenkwam.

De invloeden van Alice Merton zijn erg duidelijk. Het gaat van Lana Del Rey op “Lie To My Face” naar Clean Bandit op “Holes” tot London Grammar op “PCH”. Ze heeft goed geluisterd naar die bands en heeft er haar eigen sound van gemaakt. Bij ieder nummer slaagt ze er in om een aanstekelijk refrein in elkaar te boetseren en vanaf het tweede refrein kan iedereen het al meezingen. Op zich zou dit misschien iets meer divers kunnen, maar zo’n hapklare muziek zorgt er wel voor dat je op een grote doelgroep kan mikken.

Met een stem zoals die van Merton, kan dat wel geen probleem zijn om eens wat minder aanstekelijk te werk te gaan. Dat viel ook op bij de nummers die ze helemaal alleen op de piano bracht. “Back To Berlin” zette haar stem volledig in de verf en we kregen zelfs een klein beetje kippenvel door de emoties die we hier voelden. Dat het persoonlijke nummers zijn die ze brengt, merkten we ook door het feit dat ze voor bijna ieder nummer een persoonlijk verhaal te vertellen had. Het gaat over platenmaatschappijen die haar niet wilden tot ruzie met haar producer. Alles komt aan bod in haar muziek en dat versterkt de oprechtheid van haar nummers alleen maar.

Alice Merton is erg professioneel. Wanneer er een technisch defect is bij “2 Kids” gaat ze er heel kalm mee om, dat toont dat ze weet waar ze mee bezig is. Bij “Make You Mine” vraagt ze het publiek om heel hard mee te springen tijdens het refrein, en dat doen het vanzelfsprekend. Van voor tot achter staat iedereen te springen, met Merton als meesteres. Wanneer het moment van “No Roots” is aangebroken, is iedereen dan ook opgewarmd om alles uitbundig mee te zingen, en dat gebeurt ook. We zien een gelukzalige glimlach op het gezicht van Merton. Ze brengt ons vervolgens nog twee vrolijke nummers om daarna definitief te verdwijnen. We zagen hier in de AB Club een sympathieke jongedame die alles in zich heeft om een volgende popster te worden. Ze heeft een sterke stem, haar muziek is goed doordacht en ze is heel oprecht. Meer hebben wij niet nodig, en we gunnen het haar dan ook van harte. Ze zou niet misstaan op een festival, want plezant was dit optreden zeker!

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.