Elbow bevindt sinds 2017 opnieuw volledig onder de mensen. Guy Garvey had in de jaren voordien een vinkje gezet naast het hokje “soloproject”, nam afscheid van zijn geliefde en vond op reis rond de wereld een nieuwe vlam. Drummer Richard Jupp besloot na 25 jaar in het rijk der muzikanten dat het eens tijd werd om wat anders te gaan doen. De platen die na Build A Rocket Boys waren gekomen, kon je ook bezwaarlijk hoogvliegers noemen, maar een jaar geleden kwam Elbow met prachtplaat Little Fictions op de proppen. Alsof ze een verborgen bron van inspiratie, gevoel en drive konden aanboren ergens achter een valse muur in hun repetitiekot, na de gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
“This is a song about love and trains, I love trains” was de boodschap waarmee frontman Guy Garvey meer dan één keer een nummer aankondigde. Ietwat ironisch op een dag als gisteren, waar wij net als veel andere gefrustreerde concertgangers verstrikt raakten in de verkeerstrechter richting Antwerpen, bij gebrek aan zijn geliefde voorkeursmiddel. Bijgevolg moesten we verstek geven voor Jonathan Jeremiah, die er naar horen zeggen – zonder uitbundig te zijn – een aangename en laidback apéro van had gemaakt. Wij schoven dus zonder Ricard onze voeten onder tafel voor de hoofdbrok, en die maakte heel wat ellende goed.
Al van bij het begin maakten Garvey en co hun intenties duidelijk. De klemtoon zou vanavond vooral op ouder werk liggen. Aftrappen deden we met “Starlings” en het gekende “The Bones Of You” uit het tien jaar oude The Seldom Seen Kid. Het eerste maakte ons warm met zijn trompetten, achtergrondzang en uitmuntende strijkers. Het tweede kreeg de handen van het publiek al een eerste keer op elkaar en inspireerde de immer goedgezinde Garvey voor het eerst tot het vragen van wat liefde van het publiek. De frontman bracht de songs zoals steeds met ongelofelijk veel inleving en expressie. Zijn uitstraling heeft iets vertrouwelijks, iets huiselijks, iets dat je automatisch een gevoel van welbehagen geeft. In het verleden strooide hij al eens wat te kwistig met zijn liefde, gisteren in de Lotto Arena was alles perfect gedoseerd zonder daarbij aan spontaniteit te verliezen.
De eerste helft van de show was het op enkele uitschieters na vooral stil genieten van de wonderlijke klankkleur van Guy Garvey, die erg goed bij stem was, en de heerlijke instrumentatie (denk aan de zeemzoete violen en warme piano op oudje “Fugitive Motel”). Verder werd “Station Approach”, ook al weer uit 2005, knap uitgebouwd en vond “The Loneliness of a Tower Crane Driver” voor deze tour na lange tijd opnieuw een plek op de setlist. Ook “New York Morning” klonk hoopvol en warm, en liet ons eerdere ellende snel naar de achtergrond dringen om met volle teugen te genieten. Dit eerste deel van de set deed het publiek bevredigend heen en weer wiegen, de ene al expressiever dan de andere. Garvey pikte er af en toe de meest uitbundige mensen uit, gaf hen speciale aandacht en nam hun gewuif of gezwaai over om het voltallige publiek aan te porren. Af en toe lukte dat goed, maar het was toch vooral in het tweede en meer dynamische deel van het concert dat publiek volledig loskwam.
Aanvankelijk een zoet en zacht suikerbrood dus vooral, wat niet wil zeggen dat er geen plaats was voor af en toe een stevige brok charcuterie. In “Fly Boy Blue / Lunette” liet gitarist Mark Potter zien dat hij een uitstekende gitarist is met wat huilende gitaarpartijen. De mensen die dachten enkel easy listening popnummers te horen, werden meteen een eerste keer van antwoord gediend. Ook “Any Day Now”, ouderdomsdeken van de avond, klonk snediger dan op plaat. Tevens een uitschieter was het politieke “Leaders Of The Free World”, dat na zoveel jaar van stal gehaald mocht worden wegens opnieuw brandend actueel.
https://www.instagram.com/p/BfuBNPrljF2/?hl=nl&tagged=elbow
We zitten dan intussen al een eindje over de helft van de set. Omslagpunt was de favoriete song van de bandleden zelf. “The Birds” liet ons bloed opnieuw wat sneller pompen met steviger gitaarwerk en synths. Het deed ons zowaar denken aan een band als Editors indertijd in topvorm. Pas bij het tiende nummer was een eerste notering voor Little Fictions op te merken. Titelnummer “Little Fictions” was filmisch en theatraal, met een sterke baslijn. Later kwam het in eenvoud uitblinkende “Kindling” van de laatste plaat de hoek om piepen. Single “Magnificent (She Says)” kon ook niet ontbreken en presenteerde zich van bij de eerste noten als een heuse voltreffer. Het nummer deed euforie en trots opwellen, met zijn enig mooie melodieën en zanglijnen. Een triomf is misschien nog de beste omschrijving, bevestigd door het luide applaus bij afloop. De klank bij de nummers van de laatste worp was uitmuntend, en indachtig welke pareltjes Little Fictions nog huisvest, is het ergens jammer dat we niet meer van het album te horen kregen.
Uiteraard was er los daarvan meer dan genoeg kwaliteit aanwezig om met een uitstekend label bekroond te worden. Tijdens “Puncture Repair” bleven Garvey en toetsenist Craig Potter met z’n twee over op het podium voor een intiem momentje met enkel piano en zang, en vroegen om een welgemeende dankjewel voor bewezen diensten van Richard Jupp. Nadat het applaus van “Magnificent” uitgedoofd was, besloten de mannen uit Manchester om nog even plankgas te gaan. De volumeknop ging volledig open op de strike die naar de naam “Grounds For Divorce” luistert, met een glansrol voor de gitaar van Mark Potter. In de bis floten we met z’n allen mee op een integer “Lippy Kids” en het reffrein van afsluiter -hoe kan het ook anders- “One Day Like This” bleef zich in ons hoofd herhalen terwijl we aanschoven in de stoet auto’s die huiswaarts keerde. Een sterk finale, zoals we dat van Elbow kunnen verwachten.
https://www.instagram.com/p/BfuA-eZhiLO/?hl=nl&tagged=elbow
We zagen dus een set waarbij stille genieters volop hun hart konden ophalen. Zo smolt een enig mooi “Mirrorball” als chocolade op onze tong, daarbij geholpen door twee discoballen die tientallen lichtstralen mooi de zaal in versplinterden. Guy Garvey entertainde ons bijna twee uur lang op perfecte wijze met domme grapjes en fratsen (even een badje pakken en wat snurken nadat ik het publiek heb leren zingen). Stil genieten veranderde uiteraard ook af en toe in eens flink van jetje geven, of collectief meezingen met Garvey en co. Elbow reikte ons in de Lotto Arena een warme sjaal, muts en handschoenen aan om de koude te gaan trotseren, en wij namen die maar al te graag in ontvangst. Chapeau!
Setlist:
Starlings
The Bones Of You
New York Morning
Fly Boy Blue – Lunette
Station Approach
The Loneliness of a Tower Crane Driver
Fugitive Motel
The Birds
Mirrorball
Little Fictions
Puncture Repair
Any Day Now
Leaders Of The Free World
Kindling
Magnificent (She Says)
Grounds For Divorce
Bis:
Lippy Kids
One Day Like This
